ANGELIQUE OMNIBUS - ElectronicsAndBooks

ziek bent, dat u veel pijn lijdt. Hij is genegen geruime tijd geduld te
oefenen, maar indien u in de eerste week van oktober nog steeds niet
op de voorgeschreven wijze uw opwachting in Versailles zou hebben
gemaakt, zal hij uw afwezigheid als een teken van ernstige rebellie
beschouwen."
,,En wat gaat er dan gebeuren?"
Monsieur De Marillac vouwde oprlieuw de koninklijke brief
open.
,,Madame Du Plessis zal in dat geval in hechtenis genomen
worden en ondergebracht in een fort of een klooster, naar ons
goeddunken. Haar bezittingen zullen worden geconfisqueerd, haar
kastelen, residenties en grondgebied verkocht. Zij zal deen in
het bezit worden gelaten van het kasteel Du Plessis en het daar
onmiddellijk omheen gelegen grondgebied, dat te zijner tijd kan
worden overgedragen aan Charles-Henri du Plessis, de zoon van
de maarschalk en ons petekind, over wie wij in dat geval de
voogdij op ons zullen nemen."
,,En mijn zoon Florimond dan ?" vroeg Angélique, die doodsbleek
was geworden.
,,Uw zoon Florimond wordt hier niet genoemd."
Er viel een benauwende stilte waarin Angélique de voldane blik
van de vier mannen die zij amper kende en die zich desondanks
hartelijk over haar nederlaag schenen te verheugen, op zich gericht
voelde. Het viel haar niet moeilijk, hun gedachten te raden.
Geruime tijd zou madame Du F!essis het genoegen zijn ontzegd,
haar neiisje even fier als vroeger in de ~ ind te stckcn, haar smaragdkleurige
ogen te gebruiken als een scheidsmuur tussen de koning
en de invloed die anderen tevergeefs trachtten op hem uit te oefenen.
Naar Versailles keerde ze enkel en alleen terug om een zó zware
beproeving te ondergaan, dat die haar hoogmoed voorgoed zou uitbannen.
Op die manier moest ze haar ontembare wilskracht wel verliezen
en zou ze zich dus in niets meer onderscheiden van de anderen,
doch op haar beurt een gewillig instrument worden in de handen
des konings, die gemaakt waren om zijn onderdanen naar een door
hem zorgvuldig uitgedachte bestemming te leiden.
Was men niet uiterst behendig te werk gegaan door de koning aan
te bevelen, de strengste maatregelen tegen haar te nemen!
Monsieur De Solignac verbrak met zijn diepe, zalvende stem allereerst
de stilte. Hij was de enige die het nog geruime tijd hadkunnen
uithouden op zijn knieën, want hij was gewoon, heimelijk in zijn bidvertrek
uren in geknielde houding door te brengen, God biddend om
kracht, ten einde zijn uitputtende en schier onmogelijke taak, een
door en door verdorven samenleving Zijn goddelijke wetten op te
leggen, tot een goed einde te brengen. Hij verklaarde dan ook dat