ANGELIQUE OMNIBUS - ElectronicsAndBooks

HOOFDSTUK I
onsieur De Breteuil, ambassadeur van Lodewijk de
Veertiende, die in opdracht van zijn vorst naar Marokko
was gereisd om met sultan Mulai Ismail te onderhandelen
over de vrijlating van de markiezin Du
Plessis-Bellière, beschouwde zijn missie als geslaagd.
Weliswaar had de ondernemende jonge vrouw kans gezien op eigen
houtje de harem te ontvluchten, doch de wekenlange reis van Meknis
naar Ceuta had haar dusdanig uitgeput dat monsieur De Breteuil
haar ten huize van doña Inez de Los Cobos y Perrández te Ceuta
in ontredderde toestand had aangetroffen.
Enkele dagen na zijn ontmoeting met de onherkenbaar veranderde
adellijke dame had monsieur De Breteuil met zijn ,,gevangene H
terugreis naar Frankrijk aanvaard. Onmiddellijk na zijn aankomst in
Marseille had de diplomaat de markiezin echter laten opsluiten in
het fort van de admiraliteit en wel omdat hij van mening was, dat hij,
zolang ze in deze stad vertoefden, waar de markiezin de politiemacht
van de Franse koning immers al eerder zo behendig om de tuin had
geleid, geen enkel risico diende te nemen.
Tijdens deze periode van voorlopige hechtenis kwam Angélique,
die in een kille, donkere cel was ondergebracht, op zekere dag tot de
vaste overtuiging dat zij in verwachting was. Ze had toen al een
aanzienlijk aantal ureli in haar eenzame verblijfplaats doorgebracht
en elke dag begon het gevoel, dat zij, na haar vlucht uit het land der
Barbaren, opnieuw als een dier in een strik gevangen zat, zwaarder
te drukken.
Het fort van de admiraliteit was dan ook een verre van geriefelijk
onderdak. Ondanks het vierkante stukje blauwe hemel dat hoog in
de muur van haar cel, tussen de ijzeren spijlen van een venstertje,
zichtbaar was, werd Angélique van tijd tot tijd door een gevoel van
verstikking bevangen. Vooral 's nachts had ze, zodra ze haar ogen
sloot, soms het beangstigende gevoel, dat men haar levend ingemet-
seld had en wanneer dan eindelijk de dageraad aanbrak, was zij, die
de moeilijkste omstandigheden altijd zo dapper het hoofd had ge-
boden, een zenuwcrisis nabij. Soms rende ze in paniek op de deur
de