ANGELIQUE OMNIBUS - ElectronicsAndBooks

om die wildebras uit Monteloup, die als klein meisje op blote voeten
door het bos was gesneld en altijd zoveel van de vrijheid had ge-
houden dat de boeren uit de omtrek wel eens dachten dat zij behekst
was, eens goed te straffen.
,,Je komt er niet uit," zeiden die deuren. En telkens wanneer ze
er toch in geslaagd was uit te breken, werd er haastig weer een nieuwe
deur opgericht die een nog onverbiddelijker barricade vormde dan
de vorige. Voortdurend had het noodlot haar achtervolgd. Ze dacht
terug aan haar kortstondige huwelijk met de Comte de Peyrac, aan
haar eenzame omzwervingen door Parijs, aan de conflicten met
koning Lodewijk de Veertiende, aan de harem van Mulai Ismail. . .
en nu stonden haar dus weer nieuwe beproevingen, die opnieuw
verband hielden met haar verhouding tot de Franse koning, te wach-
ten. Zou hij ditmaal de sterkste zijn? Ze dacht ook aan Fouquet, aan
de markies De Vazdes, en zelfs even aan die dwaze De Lauzun;
allemaal mannen die, evenals zij, om het een of andere vergrijp, zij
het doorgaans een minder ernstig vergrijp dan dat waaraan zij zich
had schuldig gemaakt, gevangen zaten in het fort van Pignerol, op
geringe afstand van haar eigen gedwongen verblijfplaats.
Nog nooit had zij zich zo verregaand eenzaam gevoeld. Het zetten
van de eerste voet op Frans grondgebied stond gelijk aan het binnen-
treden in een wereld waar de mensen slechts naar twee criteria
handelden; men vreesde de koning of men beminde hem. En welk
standpunt men ook innam, zijn wet ging boven alles. In zo'n samen-
leving waren de lichamelijke en morele kracht van een Colin Paturel,
ziin verbluffende zachtmoedigheid, ziin spitse intelligentie van nul
en gener waarde. De eerste de beste domkop kon zich, op voor-
waarde dat hij kanten manchetten en een pruik droeg, veroorloven,
op iemand als Paturel neer te kijken. Tegenover zo'n samenleving
stond Colin Paturel machteloos. Voor zulke mensen was hij slechts
een arme zeerob. Zelfs de herinnering aan deze sterke reus kon
AngClique geen verlichting brengen. Hij was uit haar leven ver-
dwenen op een wijze die nog pijnlijker was dan wanneer de dood
hem zou hebben weggerukt.
Op halfluide toon riep ze: ,,Colin, Colin, lieve kameraad!" Het
koude zweet stond op haar voorhoofd en ze was een bezwijming
nabij. Op dat moment flitste de gedachte door haar brein dat ze in
verwachting moest zijn van hem. In Ceuta had ze het achterwege
blijven van bepaalde, natuurlijke verschijnselen toegeschreven aan
de bovenmenselijke spanningen en vermoeidheid uit die dagen, doch
nu, zoveel weken later, diende zich plotseling een andere verklaring
aan en reden om aan de juistheid daarvan te twijfelen, had ze nauwe-
iijks.
Ze verwachtte dus een kind. Een kind van Colin Paturel! Een