ANGELIQUE OMNIBUS - ElectronicsAndBooks

altijd en altijd bij mij zijn, altijd, Colin, mijn lieve kameraad . . . ."
Enkele dagen later vertrok uit Marseille in de richting van
Avignon een rijtuig met getraliede portieren en zwarte gesloten
gordijnen. Tien stoere musketiers escorteerden het voertuig.
Monsieur De Breteuil, die op de bank naast Angélique was gezeten,
zette er spoed achter. Hij had al zoveel gehoord over de lagen en
listen van madame Du Plessis-Bellière dat hij voortdurend vreesde,
dat zij hem toch nog zou ontglippen en vurig verlangde hij dan ook
naar de dag waarop zijn missie ten einde zou zijn. Dat de jonge
vrouw haar vermoeidheid te boven scheen, boezemde hem allee11
maar zorg in. Dat ze de laatste dagen haar neusje opvallend uit-
dagend in de lucht stak en hem soms benaderde met een zeer brutale
opmerking, deed hem het ergste vrezen. Had zij ondanks alles soms
toch contact gekregen met haar handlangers? Verwachtte zij van
de een of andere onverwachte zijde soms hulp ? Geen wonder dat de
beangst geworden diplomaat de grootst mogelijke spoed betrachtte
en hij tijdens de reis nauwelijks een oog dichtdeed.
Toen het gezelschap een woud naderde waar, zo meende De
Breteuil, zich wellich~ bandieten ophielden met het plan, zijn ge-
vangene te bevrijden, deed hij een beroep op de gouverneur van de
dichtstbijzijnde stad om hem een contingent reserve-soldaten ter
beschikking te stellen. Het verzoek werd ingewilligd en had tot ge-
volg dat het rijtuig en zijn escorte thans sterk deed denken aan een
militaire expeditie. In de steden waar zij doorheen trokken, dromden
nieuwsgierige burgers samen op het stadsplein om te zien wie het
wel was, die, omgeven door zoveel militair vertoon, in het rijtuig
was gezeten.
Alonsieur De Breteuil spoorde zijn mensen opnieuw tot de grootste
spoed aan en gaf de soldaten geld om de menigte met de hellebaard
uiteen te jagen - hetgeen de nieuwsgierigheid alleen maar deed toe-
nemen en steeds meer mensen de straat op dreef. Nauwelijks was de
ambassadeur ertoe te bewegen, de nacht in een herberg door te
brengen om althans de paarden enkele uren rust te gunnen, en zo hij
al instemde, deed hij dit alleen op voorwaarde dat alle andere gasten
het logement ontruimden en de herbergier voortdurend in de gaten
gehouden werd. Overdag werden de afgedraafde paarden van tijd tot
tijd door nieuwe vervangen, die al gereed stonden op een afgesproken
plek, opdat het gedwongen oponthoud zo kort mogelijk duurde.
Hotsend en schokkend ging het over de ongelijke, soms modderige
uregen. Angélique, die zich geradbraakt voelde door de waanzinnige
haast-campagnevandediplomaat, protesteerde heftig tegen zijn beleid.
,,U wilt me om het leven brengen, geloof ik. Kunnen we niet een
paar uur rust nemen ? Ik kan niet meer!"