ANGELIQUE OMNIBUS - ElectronicsAndBooks

Gontran, de kunstenaar! Gontran, de schilder! Die in de koperen
vijverbassins van Monteloup kaboutertjes zag rondspringen; die de
scharlakenluizen fijn kneep en hun bloed vermengde met het gele
zand om er de muren mee te beschilderen en die dronken raakte van
de groene tinten der bladeren, als waren die een droomverwekkende
toverdrank! Gontran met zijn wilde, heimelijk zo rijke ziel!
Schreiend als kinderen hadden Albert en Denis hem begraven,
dichtbij het dorpskerkje van Monteloup, in het familiegraf.
,,En daarna ben ik naar ons oude slot gegaan," zei Denis. ,,Alles
was dood; doods en verlaten zag het er uit. Geen enkel geluid, geen
kinderstemmetje was er meer te horen. Alleen trof ik in de keuken
nog onze oude kindermeid Fantine met haar vurige ogen en in haar
muffe zitkamer tante Marthe, nog even dik en met dezelfde bochel
als vanouds, achter haar eeuwige weefgetouw. Twee antieke feeën die
murmelend boontjes zaten af te halen. Ik ben evenwel gebleven.
Ge weet dat onze vader in zijn testament heeft geschreven:
,,Het erfgoed zal de zoon toevallen die de grond weer zal exploi-
teren." Waarom zou ik die zoon niet zijn ? Ik heb de muilezels weer
in bedrijf gesteld, ik ben de pachtboeren gaan opzoeken en daarna
ben ik getrouwd. Met Thérèse de la Mailleraie. Een meisje zonder
bruidsschat, maar met een uitstekende reputatie en een bijzonder
aanminnige aard. Er komt een kindje ook; dat kan later appels voor
ons rapen!"
,,En dit was dan," besloot de nieuwe baron De Monteloup, ,,het-
geen ik je op verzoek van monsieur De Marillac ben komen ver-
tellen. Dat wil zeggen, niet wat mijn huwelijk betreft, maar wat de
zaak-Gontran aangaat. Zijn bedoeling was, dat een en ander je tot
nadenken zou stemmen, opdat je beter zou begrijpen wat je de koning
verschuldigd bent na alle misstappen die jij en onze familie als geheel
in zijn ogen hebben begaan. Hoewel, zelf geloof ik . . ."
Aandachtig bestudeerde hij het gezicht van zijn zuster. Ze was
ouder dan hijzelf en haar schoonheid, haar vermetelheid en haar
geheimzinnige gedragingen ten gevolge waarvan zij al verscheidene
malen achtereen spoorloos was verdwenen, maakten hem wel eens
wat ongerust. Haar smalle, fijnbesneden gezicht liep uit in een kleine
spitse kin. Op haar doodsbleke gelaat lag een strakke uitdrukking.
Zijn verhaal had haar, dat was wel duidelijk, smartelijk getroffen.
Denis beefde en verheugde zich tegelijkertijd.
Angélique zou altijd zichzelf blijven, dacht hij. Maar er lagen verre
van vredige dagen voor haar in het verschiet.
,,Monsieur De Marillac kent je maar slecht," mompelde hij.
,,Wanneer hij mocht denken dat hij je op je knieën kon brengen
door je te laten weten dat er in naam des konings een Monteloup is
opgehangen, vergist hij zich danig, dunkt mij."