De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

van de tweede generatie die hier geboren zijn kunnen door optie nederlander wor-
den. Afwijzingen komen tussen 1975 en 1992 in slechts beperkte mate voor.
Het gelijkheidsbeginsel wint in de periode 1975-1992 terrein. Het minderheden-
beleid werkt daarbij als een belangrijke stuwende kracht. Gelijke kansen en gelijke
behandeling van nederlanders en langdurig in nederland verblijvende vreemdelingen
vormen een belangrijk uitgangspunt binnen met name de Minderhedennota
uit 1986, zo blijkt onder andere ook uit hoofdstuk 1. Een sterke rechtspositie voor
vreemdelingen, of bij voorkeur de toekenning van de nederlandse nationaliteit,
wordt hierbij als een belangrijke randvoorwaarde voor de effectiviteit van dit beleid
beschouwd.
Aandacht voor de rechtspositie van vreemdelingen is er ook in een WRR-rapport
uit 1989. Dit rapport zou grote invloed uitoefenen op de opening van de discussie
inzake meervoudige nationaliteiten (De Hart 2004b; 152). in 1989 adviseert
de WRR in het rapport Allochtonenbeleid namelijk dat meervoudige nationaliteit
toegestaan moet worden voor migranten (WRR 1989: 93-96; zie ook hoofdstuk 1).
De gedachtegang hierachter is dat sociale integratie van immigranten een versterking
van hun juridische positie noodzakelijk maakt. naturalisatie is een belangrijke
vorm van deze versterking en dient dan ook niet moeilijker gemaakt te worden
dan noodzakelijk. De Raad is de mening toegedaan dat juridische en emotionele
redenen van immigranten om de oude nationaliteit te behouden in dit verband niet
verwaarloosd moeten worden en adviseert in het verlengde hiervan dat de – in zijn
visie – reële bezwaren van mensen uit ‘bepaalde Mediterrane landen’ in de overwegingen
betrokken moeten worden. Bovendien dient de positie van nederland waar
het het Verdrag van Straatsburg uit 1963 betreft, die een beperking van meervoudige
nationaliteiten inhoudt, volgens de Raad te worden heroverwogen.
4.3.5 de episode 1992-1997
de casus nationaliteitswetgeving
in deze episode van de geschiedenis staat in de parlementaire discussies met name
de vraag centraal of meerdere nationaliteiten de integratie zouden belemmeren dan
wel bevorderen. Dient naturalisatie ‘een middel’ tot integratie te zijn (PvdA, D66,
GL) of ‘de bekroning’ van een reeds voltooid integratieproces (cDA, VVD en de
kleine rechtse partijen)?
in de jaren ’80 zijn het met name de PvdA en de kleine linkse partijen die pleiten
voor de afschaffing van de afstandseis, omdat deze de integratie zou bevorderen.
Deze eis bleef echter nog van kracht. Eerst na lange tijd stelt de regering Lubbers iii
(1989-1994) zijn standpunt bij in de ‘Notitie inzake meervoudige nationaliteiten’
(TK, vergaderjaar 1990-1991, 21 971, nr. 14). Deze versoepeling in het naturalisa-
121