De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

de nationaliteitswetgeving in vogelvlucht
afkomst geheel dient prijs te geven, nu uit de jurisprudentie blijkt dat eerst van
niet- inburgering sprake is “indien de vreemdeling zich nog overwegend met zijn
land van oorsprong verbonden voelt” (cf. Jessurun d’ oliveira 2005: 40). Daarmee
wordt in zekere zin ook rekening gehouden met sterke footprints, of primaire identiteiten,
als land van herkomst en cultuur die veel vreemdelingen vanaf de geboorte
met zich meedragen en niet zomaar terzijde kunnen of willen schuiven.
Sinds 1 april 2003 is de situatie in vergelijking tot bovenstaande echter ingrijpend
veranderd en moet een potentiële naturalisatieverzoeker slagen voor een vier uur
durende, gedeeltelijk gecomputeriseerde naturalisatietoets waarin hij moet aantonen
het nederlands mondeling en schriftelijk te beheersen, alsmede over enige
kennis van de nederlandse maatschappij en staatsinrichting te beschikken (Besluit
naturalisatietoets, Stb. 2002, nr. 197; zie voor een beknopte beschrijving van de
juridische aspecten van de naturalisatietoets onder meer Wolf 2003) 1 . in het voorgaande
hoofdstuk is al even bij deze naturalisatietoets stilgestaan en is met name
ingegaan op de gevolgen die deze toets heeft voor de naturalisatieprocedure in het
algemeen en voor het aantal naturalisaties in het bijzonder. Met de introductie van
deze toets is tegemoetgekomen aan de wens uit met name de politiek om een meer
objectieve toets in te voeren. Het eerdergenoemde gesprek met de gemeenteambtenaar
leidde er namelijk welhaast onvermijdelijk toe dat de wijze van toetsing per
gemeente, en soms zelfs per ambtenaar, verschilde (Gelauff 2003: 116).
Binnen de naturalisatietoets wordt het accent gelegd op taal, hetgeen tot consequentie
heeft dat inburgering de facto wordt gelijkgesteld met bewezen taalkennis
(Van oers 2006: 129). Gedurende de parlementaire discussie over de verzwaring
van het taal- en inburgeringsvereiste bij naturalisatie is met name door Groen
Links en de PvdA aandacht besteed aan de verschillende categorieën vreemdelingen
voor wie deze verzwaring (zeer) problematisch zou kunnen zijn (Handelingen TK,
16 februari 2000: 50-3634, 3635, 3637, 3642; Handelingen TK 17 februari 2000;
51-3671, 3684, 3696). in deze context zijn ouderen, vrouwen, personen die weinig
scholing hebben gehad, analfabeten en vreemdelingen die enkel een ander (niet-
Latijns) schrift kennen genoemd (TK, vergaderjaar 1995-1996, 23 594, nr. 23: 3;
TK, vergaderjaar 1993-1994, 23 029, nr. 9: 11; Handelingen TK, 21 februari 1995,
50-3193). Zo verzet Groen Links zich tegen de consequenties van de plannen van
het cDA dat analfabeten niet voor naturalisatie in aanmerking kunnen komen:
“ik vind het eerlijk gezegd nogal ver gaan als hij (bedoeld wordt kamerlid-
Verhagen, FD) eigenlijk zegt dat degene die geen nederlands kan lezen, geen
volwaardige nederlander is. Dat gaat veel verder dan alleen maar het regelen
van het Nederlanderschap voor vreemdelingen. Dat raakt de hele definitie van
153