De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

andere nationaliteit is geboren (art. 15 lid 2 sub a RWn). Bovendien is van verlies
geen sprake indien de verkrijger voor het bereiken van de meerderjarige leeftijd
gedurende een onafgebroken periode van tenminste vijf jaren in het land van die
andere nationaliteit zijn hoofdverblijf heeft gehad of gehuwd is met een persoon die
die andere nationaliteit bezit (art. 15 lid 2 sub b RWn resp. art. 15 lid 2 sub c RWn).
Art. 15 lid 3 RWn bepaalt in dit verband dat de in art. 15 lid 1 sub c RWn genoemde
periode van tien jaar niet geacht wordt te zijn onderbroken indien de betrokkene
gedurende een periode korter dan één jaar zijn hoofdverblijf in het Koninkrijk, dan
wel in de Europese Unie had. Verder wordt de periode van tien jaar krachtens art.
15 lid 4 RWn gestuit door de verstrekking van een verklaring omtrent het bezit
van het nederlanderschap of een paspoort. Vanaf de dag der verstrekking begint
een nieuwe periode van tien jaren te lopen. Verlies van het nederlanderschap door
emigranten kan daarmee eenvoudig worden voorkomen door binnen de termijn van
tien jaar een paspoort of een bewijs van nederlanderschap aan te vragen. Vanuit
de eerdergenoemde spiegelbeeldgedachte – die uitgaat van de gelijkheid tussen
staten – kan dit alles hoogst bedenkelijk worden geacht. Verkrijging lijkt, gezien
alle condities die eraan worden gesteld, aanmerkelijker lastiger dan verlies. Verder
wordt er weliswaar een limiet gesteld aan het verblijf buiten de EU, maar kan
stuiting vooralsnog zonder al te veel rompslomp worden gerealiseerd (zie ook Jessurun
d’oliveira 2005: 53). Tekenend is in dit verband bijvoorbeeld ook dat de ratio
achter de voorgestelde beperking van de vrijstelling van de afstandseis voor tweede
generatie migranten niet lijkt op te gaan voor jeugdige nederlandse emigranten
elders ter wereld. (TK, vergaderjaar 2003-2004, 28 689, nr. 19: 3). Dit levert de
nodige spanningen binnen de RWn op.
5.4 sloTbeschouWing
de nationaliteitswetgeving in vogelvlucht
in het licht van bovenstaande springen met name de interne spanningen waarmee
deze wet lijkt te kampen in het oog. Deze komen onder andere tot uitdrukking in
het gebrek aan symmetrie binnen het geheel, maar ook de bij tijd en wijle ontbrekende
rechtszekerheid levert een belangrijke bron van spanning op. Zo is de RWn
in de loop der tijd aan talloze wijzigingen onderhevig geweest en zijn er verscheidene
plannen om een nog niet zo lang geleden volledig herziene RWn op belangrijke
punten aan te passen. Verder leidt het voorgenomen verlies op grond van
onder meer terroristische activiteiten bij gebreke aan een duidelijke omschrijving
van een essentieel begrip als ‘terrorisme’ en een nadere uitwerking bij Algemene
Maatregel van Bestuur tot de nodige onzekerheid.
161