De casus Inburgering en Nationaliteitswetgeving

de casus inburgering en nationaliteitswetgeving: iconen van nationale identiteit
te streven (zie o.m. TK, vergaderjaar 2001-2002, 28 198, nr. 2: 37, 57), zo zullen we
in het verloop van dit betoog ook zien, terwijl over assimilatie formeel het volgende
wordt opgemerkt:
14
“Voor alle duidelijkheid: het gemeenschappelijke voorop stellen betekent niet
dat er geen ruimte is voor diversiteit of dat integratie gelijk staat aan assimila-
tie. Het betekent wel dat in het overheidsbeleid het accent moet liggen op het
gemeenschappelijke. Dat is de nederlandse taal, dat zijn de basiswaarden die
we met elkaar delen en de normen die we voor iedereen verplichtend achten”
(TK, vergaderjaar 2003-2004, 28 689, nr. 17: 7. onderzoek integratiebeleid;
Brief minister met kabinetsreactie ‘Bruggen bouwen’).
1.3 1960-1973: verondersTeld ‘Tijdelijk’ verblijf
en ‘Tijdelijke’ gasTvrijheid
De periode 1960 tot 1973 wordt gekenmerkt door economische opbouw, expansie
en van nagenoeg volledige werkgelegenheid. Vanaf het begin van de jaren ’60 is de
werkloosheid drastisch gedaald en kan er van een structureel arbeidstekort worden
gesproken. Dit vormt aanleiding om tot een systematische en grootschalige werving
van buitenlandse arbeiders over te gaan. in het begin van de jaren ’60 sluit nederland
hiertoe de eerste wervingsverdragen, aanvankelijk met enkele Zuid-Europese
landen, later met Turkije en Marokko. De overheid is dan bovendien ook genoodzaakt
verbetering aan te brengen in de slechte leef- en werksituatie van veel gastarbeiders
(cornelis 1990: 23).
Deze gastarbeiders kunnen volgens De Vries als volgt worden getypeerd:
“het waren laag opgeleide mannen, ze kwamen alleen, ze woonden vaak in
pensions en zowel zijzelf als de nederlandse overheid dachten dat ze op termijn
weer terug zouden gaan naar hun geboorteland” (De Vries 1992: 51).
Daarbij verkeerde men in de veronderstelling dat
“bij aanhoudende groei van economie en werkgelegenheid zouden oudere
gastarbeiders terugkeren (...) om plaats te maken voor jongere lichtingen; bij
vermindering van de vraag naar gastarbeid zou retourmigratie vanzelf gaan
overheersen” (De Vries 1992: 53).
Tegen het einde van deze periode neemt vooral de migratiestroom uit Suriname
toe. Zowel de naderende onafhankelijkheid van Suriname, die uiteindelijk in 1975