Ander werk

Ontheemde Zielen Ontwaken
De kwantumfysica bewees echter dat deze aanname niet klopte voor elementaire
deeltjes op het microkosmische niveau. Gebleken is dat de natuur zich op het
microkosmische niveau wazig begint te gedragen en in het geheel niet langer
deterministisch te noemen is. Absolute zekerheid over de exacte toestand en
eigenschappen van deeltjes kan niet langer bepaald worden, ze kunnen alleen
nog berekend worden als een statistische waarschijnlijkheid. Dit principe is
bekend geworden als het Heisenberg onzekerheidsprincipe, genoemd naar
Werner Heisenberg. Het is van groot belang in te zien dat deze nondeterministische
aard van de subatomaire deeltjes niet te wijten is aan een gebrek aan
nauwkeurigheid van onze meetapparatuur, maar dat dit een inherente eigenschap
van de natuur zelf is. Op het kwantumniveau springen de elektronen in een
atoom zo maar willekeurig naar hogere elektronenbanen. Wanneer ze terugvallen
naar de grondtoestand, wordt een foton (elektromagnetische lichtenergie)
vrijgegeven. Dit gedrag is waarneembaar in al onze elektronische apparatuur,
bijvoorbeeld als ruis in een elektronische versterker. Het willekeurige gedrag van
de natuur op het kwantumniveau verbaasde en shockeerde wetenschappers
omdat ze altijd geloofd hadden in het Newtoniaanse axioma dat de natuur zich
houdt aan welbepaalde wetten. Fysici moesten vanaf nu leren leven met het
onzekerheidsprincipe van de kwantumfysica. Einstein, die het niet kon geloven,
heeft hierover ooit gezegd ‘God dobbelt niet’.
Wat is de oorzaak van deze kwantumenergie-fluctuaties op het kwantumniveau
die niet voorspeld kunnen worden?
Erwin Schrödinger bepaalde de vergelijking waarmee ofwel de snelheid
(momentum) ofwel de exacte locatie van een elektron in een elektronenwolk
bepaald kan worden. Het is volgens Heisenberg’s onzekerheidsprincipe niet
mogelijk om beide tegelijkertijd vast te stellen; of je weet de positie van het
elektron en zijn snelheid (momentum) is onzeker, of je bepaalt de snelheid en
zijn locatie is onzeker.
Om het raadsel op te lossen van de dualistische natuur van de golfdeeltjes-
materie, een deeltje dat tegelijkertijd een deeltje en een golf kan zijn, lichtte de
kwantumfysica deze paradox toe door te zeggen dat het deeltje alleen
denkbeeldig bestaat als een superpositie van alle mogelijkheden waar dit deeltje
zich kan bevinden. In deze toestand heeft het deeltje een golfachtige waarschijnlijkheidsdistributie
wanneer het niet wordt waargenomen. Zodra een waarnemer,
in de meeste gevallen de wetenschapper in zijn laboratorium, het deeltje echter
meet, vervalt de kwantumtoestand van dit deeltje. De superpositie van alle
mogelijkheden eindigt hiermee in slechts één fysieke toestand ofwel één enkele
werkelijkheid. Met andere woorden: het deeltje bestaat niet in de reële wereld
voordat een waarnemer het waarneemt. Voor de observatie bestaat het slechts
transcendent in een rijk der mogelijkheden. Wanneer het deeltje geobserveerd
wordt, bevriest slechts één van deze mogelijkheden.
Dit is bekend geworden als de Kopenhagen-interpretatie van de kwantumfysica
zoals die werd voorgesteld door Niels Bohr. De Kopenhagen-interpretatie zegt dat
het bewust observeren door de waarnemer het verval van de kwantumgolf, de
toestand van de kwantumsuperpositie van alle mogelijkheden veroorzaakt. Met
andere woorden de kwantumfysica zegt eigenlijk dat onze fysieke werkelijkheid
subjectief is; de waarnemer speelt kennelijk een belangrijke rol in wat zich in de
natuur manifesteert. In het domein van de subatomaire deeltjes zijn we dus
medescheppers van onze eigen werkelijkheid!
Einstein heeft ooit gezegd ‘Ik ben er niet meer zeker van of de maan er nog wel is
wanneer ik mijn hoofd omdraai’. Hij bedoelde hiermee te zeggen dat de kwantumfysica
aanneemt dat onze fysieke realiteit alleen bestaat wanneer deze
22