Ander werk

Ontheemde Zielen Ontwaken
geobserveerd wordt (deeltjestoestand) en dat materie terugkeert naar pure
energie wanneer niemand oplet (golftoestand).
De kwantumfysica betekende het einde van de Newtoniaanse objectiviteit en de
causaal deterministisch te bepalen werkelijkheid omdat de bewuste observatie
van de wetenschapper een actieve rol speelt in de fysieke observaties.
Vandaag de dag wordt deze kennis gebruikt om kwantumcryptografietechnieken
te ontwikkelen voor informatieoverdracht. Het onderscheppen van een bericht
kan gedetecteerd worden doordat het geobserveerd is, de ongeautoriseerde lezer
zal tot op zekere hoogte de inhoud van het bericht veranderd hebben.
De kwantumfysica voorspelde het bestaan van zogeheten non-lokale effecten.
Non-lokale effecten zijn effecten die instantaan plaatsvinden tussen twee fysieke
objecten die gescheiden zijn door tijd en ruimte. Er bestaat in dit geval geen
tijdsverschil tussen oorzaak en gevolg. Dit gaat strikt in tegen Einstein’s theorie
dat niets in dit universum de lichtsnelheid kan overschrijden. Toen Einstein voor
het eerst vernam dat de kwantumfysica het bestaan van non-lokale effecten
voorspelde, noemde hij deze effecten ‘spookachtige actie op afstand’. Hij kon het
eenvoudigweg niet geloven.
In een wetenschappelijke publicatie, door Einstein, Podolsky en Rosen in 1935
opgesteld, stelden zij gezamenlijk de zogeheten Einstein-Podolsky-Rosen (EPR)
correlatie van kwantumverstrengelde deeltjes voor. Twee deeltjes heten
kwantumverstrengeld te zijn wanneer hun kwantumtoestand gekoppeld is. Bij
kwantumverstrengelde deeltjes lijkt er geen scheiding te bestaan tussen de
deeltjes en reageren ze gezamenlijk als één lichaam. Wanneer de kwantum-
toestand van het ene deeltje vervalt in een klassieke toestand, dan vervalt
daarmee ook de kwantumtoestand van het andere deeltje in exact dezelfde
toestand. Dit vereist dat de communicatie tussen de twee deeltjes instantaan
moet zijn of met andere woorden non-lokaal. In het EPR-voorstel probeerde
Einstein het bestaan van non-lokale kwantumverstrengelde deeltjes te
ontkrachten door te stellen dat de kwantumwetenschap incompleet moest zijn en
hij kwam met een alternatief voorstel van de zogeheten ‘lokaal verborgen
variabelen’. In 1964 bewees John Bell echter dat het non-lokale effect van
kwantumverstrengelde deeltjes in theorie wel degelijk bestaat en dit bewijs werd
later bekend als het Theorema van Bell.
En dus werd in het vervolg weer aangenomen dat de communicatie tussen twee
verstrengelde deeltjes inderdaad non-lokaal en dus instantaan plaatsvindt. Als de
toestand van het ene verstrengelde deeltje verandert, dan wijzigt de toestand
van het andere deeltje ook, om exact dezelfde toestand aan te nemen.
Technici bij IBM werken al vanaf 1993 aan kwantumteleportatie, gebruikmakend
van kwantumverstrengeling als hun bouwsteen. Kwantumteleportatie is een
techniek waarbij materie gedematerialiseerd wordt op de ene plaats om in een
kwantumtoestand ‘gefaxt’ te worden naar een andere plaats alwaar het opnieuw
geassembleerd wordt. Hoewel niemand in de nabije toekomst Star Trek-achtige
sciencefictionscènes verwacht waarbij Scotty opgestraald wordt naar het moeder
ruimtevaartschip U.S.S. Enterprise, blijft staan dat het fenomeen echt is.
Waaraan de onderzoekers bij IBM werken is niet de teleportatie van de materie
zelf, maar van haar eigenschappen in een kwantumtoestand. Men heeft lang
gedacht dat teleportatie niet mogelijk zou zijn omdat de meting zelf, het scannen
van het origineel, het verval van de kwantumtoestand teweeg zou brengen en
daarmee het origineel zou vernietigen, anders gezegd het origineel zou doen
degraderen naar zijn klassieke toestand. De IBM-wetenschappers hebben echter
23