Ander werk

Ontheemde Zielen Ontwaken
de stralen weerkaatst en de andere referentiestraal direct op de fotosensitieve
plaat gericht wordt. Op de plaat ontstaat nu een interferentiepatroon. Wanneer
we het hologram dat aldus ontstaat bij normaal daglicht bekijken lijkt het nergens
op, het bevat een hoop wazige cirkels! Echter wanneer we een laserstraal
opnieuw door het hologram laten schijnen, ontstaat er opnieuw een driedimensionaal
plaatje van het originele onderwerp dat van meerdere kanten bekeken kan
worden. Het driedimensionale beeld zelf lijkt te zweven in de lucht.
Welnu, het brein, zo wordt nu aangenomen, slaat op dezelfde manier
herinneringen op zoals het hologram een plaatje opslaat. Holografische
geheugenopslag zou ook de enorme geheugencapaciteit van het brein kunnen
verklaren dat in de orde van 10 miljard bits aan informatie beslaat in een
gemiddeld mensenleven. Hologrammen kunnen ook goed verklaren hoe een brein
in staat is om dingen te herinneren en snel te raadplegen vanuit een gigantische
informatieopslag. In een oogwenk herkennen we het gezicht van iemand die we
al jaren niet meer gezien hebben, zelfs wanneer de gezichtsuitdrukking van deze
persoon verouderd is. Holografische plaatjes kunnen namelijk gemakkelijk met
elkaar worden vergeleken en een match kan snel gevonden worden, ook wanneer
de plaatjes niet volledig identiek zijn.
Pribram toonde aan dat niet alleen ons geheugen maar al onze cognitieve
processen zoals reuk, tast, gehoor en gezichtsvermogen verklaard kunnen
worden middels holografische principes. Laten we gezichtsvermogen als
voorbeeld nemen. Het huidige inzicht van de wetenschap is dat het plaatje van de
wereld dat door de lens van het oog valt, geprojecteerd wordt op het netvlies, de
lichtgevoelige zenuwvezellaag welke de achterzijde van ons oog bekleedt. Het
netvlies ontvangt het licht en zet het om in impulsen die via de optische zenuw
naar de hersenen worden gezonden, alwaar het gedigitaliseerd wordt en in de
vorm van beeldpunten wordt opgeslagen.
Maar Pibram kon bewijzen dat speciale zenuwcellen in het oog reageren op
bepaalde frequenties van elektromagnetische golven die op het oog vallen. Het
plaatje wordt gezien als een serie frequenties en niet als individuele puntjes of
beeldpunten. Hoe kan een plaatje nu frequenties bevatten, zult u zich misschien
afvragen? Wel, middels een bewerking die we een Fouriertransformatie noemen,
kan ruimtelijke informatie worden vertaald naar een frequentiespectrum. Jean
Fourier bewees dat elke golfvorm kan worden geconstrueerd uit pure sinusgolven.
Wanneer meerdere sinusgolven van verschillende frequenties, fasen en
amplitudes gesuperponeerd worden, kan zo elke golfvorm gecreëerd worden. Het
proces van het bepalen van de afzonderlijke componenten van een golfvorm
wordt spectrumanalyse genoemd en wordt mathematische omschreven als de
inverse Fouriertransformatie. De inverse Fouriertransformatie kan daarna
gebruikt worden om de originele golf weer te creëren vanuit het spectrum van
sinusgolven. Fouriertransformaties kunnen ook toegepast worden op
tweedimensionale ruimtelijke informatie. Wat Pibram nu ontdekte was dat de
hersenschors een Fouriertransformatie uitvoert op het visuele plaatje in het oog
en de afzonderlijke frequenties van het plaatje vervolgens distribueert over alle
neuronen in het brein. Het plaatje wordt zo geïnternaliseerd en onthouden als een
golfinterferentiepatroon waarbij alle neuronen betrokken zijn, zeg maar net zoals
bij het maken van een hologram een plaatje wordt opgeslagen.
Het originele geheugen van het plaatje kan gereconstrueerd worden uit de
holografische representatie middels een inverse Fouriertransformatie die
uiteindelijk het visuele plaatje creëert in ons hoofd.
De constructie van een plaatje vanuit een spectrum van individuele sinusgolf-
frequenties is ook de techniek die gebruikt wordt in de MRI (Magnetic Resonance
32