Ander werk

Ontheemde Zielen Ontwaken
een soort truc voorgesteld waarbij het scannen niet volledig in de
kwantumtoestand plaatsvindt maar half in de klassieke, half in de kwantum-
toestand, zodanig dat het kwantumonzekerheidsprincipe geen geweld wordt
aangedaan.
In april 2004 rapporteerde het BBC-nieuws voor het eerst over doorbraken in
kwantumteleportatie die behaald zijn door Oostenrijkse onderzoekers. Deze
onderzoekers bleken in staat om met succes kwantumverstrengelde fotonen over
een afstand van 800 meter de rivier de Donau over te laten steken waarbij
gebruik werd gemaakt van glasvezeldraad. Deze gebeurtenis was de eerste keer
dat kwantumteleportatie buiten het laboratorium werd aangetoond.
Kwantumteleportatie is een belangrijk verschijnsel dat noodzakelijk is voor de
ontwikkeling van een nieuw type supercomputer die gebaseerd is op kwantumberekeningen.
Onze huidige computergeheugens gebruiken binaire toestanden,
bits genaamd, die nodig zijn om de data op te slaan. Een bit kan de waarde van
één of nul aannemen. Bij kwantumberekeningen worden de klassieke bits
vervangen door kwantumbits of qubits (samenstelling van het Engelse “quantum
bits”). Qubits nemen in hun kwantumtoestand de superpositie van zowel de
waarde één als nul tegelijkertijd aan. De berekening vindt vervolgens in de
kwantumtoestand plaats. Kwantumteleportatie is hierbij nodig om de data
(qubits) te verplaatsen van de ene plaats in het geheugen naar de andere zoals
dat gebeurt in onze huidige computers. Aan het eind van de berekening vervalt
de kwantumtoestand van de computer en zijn geheugen weer terug in een
klassieke toestand. Alle qubits in het geheugen nemen nu een klassieke toestand
aan van ofwel een één ofwel een nul. Het voordeel van kwantumcomputers zal
zijn, vooropgesteld dat ze gebouwd kunnen worden, dat ze een vrijwel
ongelimiteerd aantal berekeningen parallel kunnen uitvoeren waardoor ze
ongelooflijk snel en efficiënt zullen zijn.
Non-lokaliteit en kwantumverstrengeling bestonden alleen in theorie totdat Alain
Aspect van de ‘Instituut der Optica’ aan de universiteit van Parijs in 1982 in zijn
laboratorium voor het eerst bewees dat deze effecten ook echt bestaan.
Hij bleek in staat om een serie tweelingfotonen te produceren en deze in
tegengestelde richting weg te sturen. De kwantumverstrengelde tweelingfotonen
reisden in hun kwantumtoestand, hetgeen zoveel betekent dat ze als een
kwantumwaarschijnlijkheid een oneindig aantal mogelijke spinrichtingen
tegelijkertijd aangenomen hadden. Toen één van de fotonen onderschept werd en
aldus gemeten, verviel de kwantumspintoestand van dit foton in een klassieke
spintoestand die bepaald kon worden. Op exact hetzelfde tijdstip en zonder enig
tijdverschil werd het andere foton gemeten dat verviel in exact dezelfde klassieke
spintoestand als het eerste foton, ondanks de afstand tussen de twee fotonen. Dit
experiment toonde aan dat er non-lokale communicatie moest hebben
plaatsgevonden tussen de twee fotonen. Hoe zou anders het foton de exacte
spintoestand van zijn tweelingfoton hebben kunnen aannemen?
Deze ontdekking leidde tot grote opschudding in wetenschappelijke kringen.
Indien non-lokale effecten echt bestaan, dan zouden er ofwel hyperruimtelijke
dimensies moeten bestaan, andere bestaanniveaus buiten onze fysieke wereld
waar deze non-lokaliteit plaatsvindt, ofwel Einstein’s aanname dat geen enkel
lokaal effect in ons universum de lichtsnelheid kan overschrijden, is onjuist.
(₁)
Na de ontdekkingen van Aspect kwam David Bohm van de universiteit van
Londen met een compleet andere verklaring. Wat we zien als twee verschillende
fotonen zou wel eens illusoir kunnen zijn; de fotonen zouden wel eens één
24