Lees hier het volledige artikel in pdf-bestand. - VKW

vanuit de Bankcommissie, alleszins op de middelgrote spaarkassen, tot fusioneren met grote
banken of spaarkassen, gekoppeld aan een verdoken twijfel omtrent de toekomstige
leefbaarheid. Dit alles tastte op een ernstig wijze het vertrouwen aan van meer dan een
spaarbank in haar controleoverheid, die, het mag worden gezegd, hiermede haar rol te buiten
ging.
Spaarkassen worden spaarbanken: Beslissing van de Bankcommissie van 17 december 1985
Een verdere stap in de branchevervaging was de Beslissing van de Bankcommissie van 17
december 1985, gebaseerd op de Eerste Richtlijn van de Raad van de Europese
Gemeenschappen van 12 december 1977. Deze Beslissing hief de bescherming van de woorden
'sparen' en alle samenstellingen waarin het woord 'spaar' voorkwam, op. Vanaf dan mochten de
banken hun 'depositoboekjes', die in niets van de 'spaarboekjes' van de spaarbanken verschilden
tenzij door het wettelijk voorrecht, ook 'spaarboekjes' noemen. Sparen als 'veilig deposito'
verloor zijn glans. De monumentale wetgeving van de dertiger jaren brokkelde verder af.
De commerciële banken mochten zich echter niet 'spaarkas' of '-bank' noemen. De spaarkassen
mochten wel de uitdrukking 'spaarbank' gebruiken, zonder echter het woord 'bank' te gebruiken
in de aanduiding van hun producten, reclame, of anderszins. 22 Lange jaren hadden de
spaarkassen er bij de overheid op aangedrongen het woord spaarbank te mogen gebruiken.
Taalkundig lag dit voor de hand. De Nederlanders spraken immers uitsluitend van 'spaarbanken'
omdat 'spaarkas' zowel voor een germanisme als een gallicisme doorgaat.
2. De Europese eenmaking en haar rampzalige gevolgen voor de spaarbankensector
2.1. De Europese 'hurly-burly innovation’
Voor de financiële sector was de zogenaamde tweede coördinatierichtlijn, voluit, de tweede
richtlijn van de Europese Raad van 15 december 1989 tot coördinatie van de wettelijke en
bestuursrechtelijke bepalingen betreffende de toegang tot en de uitoefening van de
werkzaamheden van kredietinstellingen, van belang. Heel de financiële wetgeving werd
herschreven. Dit betekende een wetgevingswaterval waarbij tussen 1991 en 1993 het Belgisch
Staatsblad 2 250 bladzijden spendeerde aan de herregulering, misschien beter ‘deregulering’ van
de financiële instellingen. Het waren bijzonder moeilijke jaren voor de spaarbanken.
Heel deze Europese eenmaking was een werkelijke, shakespeareaanse 'hurly-burly innovation'
of 'holder-de-bolderomwenteling' gepaard aan een buitensporige innovatiedrift vanwege de
monetaire en financiële overheden, die van de rommelige situatie gebruik maakten om met
bruut geweld de financiële wereld naar hun hand te zetten. Dit alles vroeg van de financiële
instellingen gigantische aanpassingen van hun informaticaprogramma's. Een korte opsomming
geeft een beeld van b.v. de wetgevingsdiarree van 1991.
- wet van 12 juni 1991 op het verbruikskrediet;
- het Ministerieel Besluit van 30 juni 1991 dat voor het eigen vermogen een gewogen
risicocoëfficiënt van 8% invoerde;
- wet van 14 juli 1991 betreffende de handelspraktijken en de bescherming van de
consument;
- de wetten van 18 en 20 juli 1991 inzake het vennootschapsrecht;
22 Belgisch Staatsblad, 21 augustus 1985
13