Lees hier het volledige artikel in pdf-bestand. - VKW

- wet van 22 juli 1991 betreffende de thesaurie- en depositobewijzen die de
kredietinstellingen de mogelijkheid gaven depositobewijzen uit te geven voor een
minimumbedrag van € 247 894 per effect en met een looptijd van maximum 1 jaar
binnen het kader van een uitgifteprogramma;
- wetsontwerp van 28 augustus 1991 op het hypothecaire krediet;
-wet van 23 oktober 1991 tot omzetting van de Europese 'moeder-dochter-richtlijn' van
23 juli 1990.
Ook op andere terreinen raasde een wetgevende wervelstorm over de ondernemingen. Het
sociaal recht werd op drie jaar tijd 1 147 keer gewijzigd en aangevuld. De loonfiscaliteit en het
sociaalzekerheidsrecht telden respectievelijk 82 en 637 wijzigingen van 1991 tot 1993. Het
eindresultaat was een meer dan verdubbeling van het Belgisch Staatsblad op 23 jaar tijd. Van
een misplaatste creativiteit gesproken.
De beursvennootschappen
Ondertussen werd ook de organisatie van de beurs onder handen genomen. De doorbraak kwam
er met de zogenaamde Gigawet van 4 december 1990, die het ontstaan gaf aan de
beursvennootschappen. Een gevolg hiervan was dat verschillende spaarbanken participaties
aangingen in een of andere beursvennootschap. Even later, met het KB van 10 april 1991, werd,
weliswaar met een moeizaam verloop, de Belgische Future- en Optiebeurs, Belfox, opgericht en
georganiseerd. Met de wet van 11 januari 1993 volgde dan een wetgeving inzake het witwassen
van kapitalen.
2.2. De heraanleg van het Belgische financiële dorp tot een smaakloze eenheidsworst
De doodslag der spaarbanken: de wet van 22 maart 1993
De eenmaking van Europa bracht verder de nodige wetswijzigingen met zich o.m. inzake de
uniformisering van de jaarrekeningen. Aldus werden ingevolge de richtlijnen van 8 december
1986 en 13 februari 1989 diverse Koninklijke Besluiten genomen op 23 september 1992 om
deze materie te regelen. Hierdoor werd ook het zogenaamde Schema A, de maandelijkse staat
waarin alle nuttige gegevens voor de controleoverheid waren opgenomen, aangepast. Dit
betekende niet alleen een enorme kostprijs voor de spaarbanken maar vroeg ook een
uitzonderlijke inspanning vanwege hun interne diensten.
Ondertussen werd de Mammoetwet herschreven volgens de Europese voorschriften van de
Tweede Bankrichtlijn van 15 december 1989 en de Richtlijn van 6 april 1992 op het toezicht
van de kredietinstellingen. Dit leidde tot de belangrijke wet van 22 maart 1993 inzake het
statuut en het toezicht op de kredietinstellingen. Deze bevestigde de branchevervaging,
waardoor het wettelijk onderscheid tussen banken en spaarbanken definitief verviel. Vanaf dan
zijn er nog enkel 'kredietinstellingen', die zich bij de Bankcommissie laten inschrijven op een
'lijst' naar hun keuze. Dit was het uiteindelijke restant van een financiële wetgeving die heel de
tweede helft van de XXste eeuw domineerde.
Verdere verruiming van de beleggingsmogelijkheden
Tenslotte volgden nog enkele wijzigingen zoals de mogelijkheid voor de kredietinstellingen
waarbij zij vanaf 1 januari 1996 een rechtstreeks toegang kregen tot de effectenmarkt en het KB
van 17 juni 1996, waarbij tot maximum 15% van het eigen vermogen participaties mochten
14