Lees hier het volledige artikel in pdf-bestand. - VKW

Wat nu?
Naast beide bovengenoemde wetsbesluiten, het KB nr. 42 en nr. 185, werd nog een derde
uitgevaardigd, het KB nr. 43 van 15 december 1934 over de kapitalisatieondernemingen. Hierbij
ging het om ondernemingen waarbij spaarders gelden ineens of op geregelde tijdstippen voor
meer dan twee jaar deponeerden tegen een bepaalde verbintenis waarbij de
kapitalisatieonderneming zich tot het betalen van een interest of het kapitaliseren van de
gestorte bedragen verbond. Al deze KB's die verschillende werkingsstatuten bepaalden,
brachten vele financiële instellingen in verwarring. Wat waren ze nu in feite? Depositobank,
spaarkas, depositokas of kapitalisatieonderneming?
2.3. Het KB nr. 225 van 7 januari 1936 over de hypothecaire ondernemingen
Alsof dit alles nog niet genoeg was, werd op 7 januari 1936 nog het KB nr. 225 genomen tot
reglementering van de hypothecaire leningen en tot inrichting van de controle op de
ondernemingen van hypothecaire leningen. Dit KB was in mindere mate een verrassing voor de
financiële ondernemingen dan de wetsbesluiten inzake de keuze van het statuut. Over de
invoering ervan waren de hypothecaire bedrijven vooraf ingelicht.
Leden van de Fédération des Sociétés de Prêts Hypothecaires, een vereniging waarover verder
geen informatie is terug te vinden, maar die gezien kan worden als een feitelijke voorloper van
de in 1942 opgerichte Belgische Vereniging van Hypotheek-, Spaar- en
Kapitalisatiemaatschappijen, informeerden tijdens de maand oktober 1935 de andere
hypotheekbedrijven over een onderhoud dat ze over dit wetsbesluit met de minister van
Maatschappelijke Voorzorg hadden gevoerd. Vanzelfsprekend een druk besproken agendapunt
op de vergaderingen van de raden van bestuur van de betreffende instellingen. 12
Het hypothecair krediet en de controle
Het KB nr. 225 bestond uit twee belangrijke titels, waarbij de eerste het hypothecair krediet
regelde en de tweede de controle op de hypothecaire ondernemingen organiseerde. In de eerste
titel die op dwingende wijze de hypothecaire lening regelde, ging het voornamelijk over
clausules die verplicht in de leningsakte moesten worden opgenomen en een aantal
verbodsbepalingen. De voornaamste bedoeling ervan was de misbruiken ingevolge
reconstitutieleningen, tussenkomende reconstituerende derde en kredieten bij interventie of op
tussenkomst aan banden te leggen. 13
Een markt vol misbruiken
12 Zie o.m. de verslagen van 25 oktober en 15 november 1935 van de raad van bestuur van de
Hypothecaire Beleggingsbank, de latere HBK-Spaarbank.
13 Een reconstitutielening is een woonkrediet waarbij de periodieke kapitaalbetalingen van de
kredietnemer in een reconstitutiefonds worden gestort. Bij afloop van de contractuele looptijd van het
woonkrediet wordt het in het reconstitutiefonds ‘gereconstitueerde’, dit is ‘hersamengestelde’, bedrag
aangewend als ‘bevrijdende’ terugbetaling van het woonkrediet. Wordt dit reconstitutiefonds niet beheerd
door de kredietgevende bank maar door een andere instelling dan is er sprake van een ‘reconstituerende
derde’. Stelt deze laatste ook het kredietbedrag ter beschikking dan spreekt men van een ‘tussenkomende
partij’, die, eventueel, op haar beurt een beroep kan doen op een ‘reconstituerende derde’. Voor deze
complexe contractuele verhoudingen, zie, Van Put, A., o.c., 2004, blz. 74 – 78.
6