Lees hier het volledige artikel in pdf-bestand. - VKW

egrepen blijkbaar niet dat langlopende kredieten tegen een vaste rentevoet financieren met
kortlopende spaargelden indruist tegen elke financiële logica.
In 1987 werd eindelijk begonnen met een ontwerp van koninklijk besluit. Toen begin van de
negentiger jaren vanuit de beroepsvereniging de minister van Economische Zaken, W.Claes,
werd gevraagd werk te maken van de aanpassing van het KB 225 was het antwoord van zijn
kabinetchef, H. Verwilst, dat zijn minister hieruit geen politiek garen kon spinnen.
Baanbrekend was evenwel het arrest van het Hof van Cassatie van 15 februari 1991 dat de
invoering van een variabele rentevoet toestond. Gezien echter slechts kredietakten mochten
worden gebruikt die de goedkeuring hadden van de onder het toezicht van het ministerie van
Economische Zaken werkende Controledienst voor Verzekeringen waren de spaarbanken er nog
geen stap mee vooruit. De goedkeuring van nieuwe, aan het arrest van het Hof van Cassatie
aangepaste akten, liet op zich wachten. Deze goedkeuring kwam dan toch nog vanwege de
minister van Economische Zaken, W. Claes, juist voor de stemming door het Parlement van de
wet van 4 augustus 1992, die het KB nr. 225 definitief tot het verleden deed behoren. 27
Het einde van het KB nr. 225 met de wet van 4 augustus 1992
Inzake de variabiliteit was met de wet van 4 augustus 1992 eindelijk de kogel door de kerk, ook
al ging het maar om iets meer dan een schampschot. Vanaf nu was het toegelaten om de
hypothecaire rentevoet om de drie in plaats van om de vijf jaren aan te passen. Naar Belgische
gewoonte was de wet echter zo slecht opgesteld dat in 1997 de derde verandering binnen een
periode van vijf jaren reeds in de maak was. Na heel wat gehakketak zag dan de wet van 13
maart 1998 het licht. De titel van de wet geeft een indruk van de wijze waarop de Belgische
wetgever met de rechtszekerheid omspringt. Voluit ging het om de
'Wet van 13 maart 1998 tot wijziging van de wet van 4 augustus 1992 op het
hypothecair krediet en tot wijziging van de wet van 13 april 1995 tot wijziging van de
wet van 4 augustus 1992 op het hypothecair krediet'.
Deze werd van kracht op 1 september 1998. Het werd er allemaal niet eenvoudiger op. Waar
ondertussen de wijziging van de rentevoet kon gebeuren via een blote indexering aan de hand
van een gesloten lijst van indexen, kon dit vanaf nu via de toevoeging van een vaste marge.
Daarnaast waren er nog diverse wijzigingen, zoals het verbod op restorno’s, toegestane
verminderingen in afwijking van de prospectus en het aflossingsplan. 28
Een belangrijke keerzijde van de wet van 4 augustus 1992 was dan weer dat hij de
wederbeleggingsvergoeding van maximum 6 maanden terugschroefde tot hoogstens drie
maanden. Bedrijfseconomisch is dat onverantwoord. Het betekent immers dat in perioden van
dalende rentevoeten de kredietnemers massaal ofwel de eigen kredietinstelling onder druk
zetten om de rentevoet te doen dalen ofwel gewoon hun krediet opzeggen om elders een
27
Detremmerie, H., 'De hypothecaire rentevoet: meer flexibel maken?', in, Bank- en financiewezen,
Cahier, 20/1982, blz. 43-45.
28
Casier, E., 'De wet van 13 maart 1998 tot wijziging van de wet op het hypothecair krediet. Een
positieve balans voor de consument', Droit de la consommation, n° 43, blz. 134-163; Casier, E., Van
Ingelghem, A., 'Hypothecair Krediet', in, Commentaar bijzondere overeenkomsten, Deel 4 evenals in,
Commentaar Handels- en Economisch Recht, Deel 2, Kluwer Rechtswetenschappen, 1995; Van
Ingelghem, A., Termijnenzakboekje Financieel Recht, Kluwer Rechtswetenschappen, 1995.
20