Download Thuis Zijn - In voor zorg!

Thuis Zijn – Staan voor waardige zorg
Inleiding op Thuis Zijn. Staan voor waardige zorg
Dam ons voorbereid en de gesprekken gevoerd en
vastgelegd. Aan onze keuze voor nu juist deze
bestuurders lagen geen andere overwegingen ten
grondslag dan dat we geografische spreiding wilden,
stad en platteland, kort en langer zittende bestuurders,
kleinschalig en grootschalig, in of zonder een
fusie, man en vrouw verdeling. Maar uiteindelijk
waren het gewoon onze eigen ervaringen en beelden
die bepaalden: dit zijn ze. Als we erop terugkijken dan
hebben we het gevoel een aardige dwarsdoorsnee van
bestuurders en initiatieven uit de verpleeghuis sector
te pakken te hebben en daarmee de stand
van de praktijk.
Wellicht knippert u met uw ogen bij het ene interview,
of wordt u bij het ander geïnspireerd om zelf het roer
eens om te gooien. Of u wordt jaloers, waarom het bij
hen wel kan en bij u niet. Of verongelijkt of boos
omdat er een eerlijk verhaal wordt neergezet dat u net
niet goed uitkomt. Of u knikt instemmend en denkt:
ik wist het wel, het kan.
Wij waren geraakt door de openheid, hartelijkheid en
het vertrouwen waarmee wij tegemoet werden getreden
door al onze gesprekspartners. Van bewoners tot
naasten, van eerstverantwoordelijke verzorgenden tot
beleid- en communicatiemedewerkers en secretaresses,
van managers, directeuren tot voorzitters van
raden van besturen. Niemand zei nee op ons verzoek
om een interview of een huisbeschrijving te mogen
doen. Alle registers werden voor ons opengetrokken.
We mochten snuffelen en rondkijken wat we wilden.
Mooie praatjes bleven achterwege. Het is zoals het is
en het kan altijd beter...
Hieronder gaan wij in op een aantal thema’s die
tijdens onze ontmoetingen zijn aangedragen.
Thema’s die als rode draden door de interviews en
huisbeschrijvingen heen lopen. Vanuit onze eigen
bestuurlijke-, beleidsmatige- en uitvoerings kennis van
de zorgsector plaatsen we deze thema’s in een context
en voorzien we ze van suggesties en
oplossingsrichtingen.
En wat vonden wij?
De verpleeghuiszorg worstelt met haar imago
Er is veel spreiding in de ideeën waarvoor de bestuurders
staan en er is geen eenduidige visie en overeenstemming
over een gezamenlijk belang. Dat versterkt
de fragmentatie en maakt de sector tot een speelbal
van de politiek, zoals één van de bestuurders het
verwoordde. Aanwezige kennis wordt naar onze
inzichten onvoldoende gedeeld.
Wij ervaren dat het imago van de sector een behoorlijke
deuk heeft opgelopen. De ingezette beweging van
marktwerking en concurrentie heeft (nog) niet de
verwachte voordelen gebracht. De buitenwereld
associeert de sector maar al te vaak met klagers,
rupsjes nooit genoeg, risicoloos en innovatieloos.
De managers zijn vooral de boosdoeners en het
personeel zit in de slachtofferrol en torst als atlas de
wereld van de werkdruk op haar schouders.
Wij merken dat de interne en externe communicatie
en de marketing zwak zijn ontwikkeld. En dat de
leiders onvoldoende gezag en respect hebben en
afdwingen, omdat er teveel een cultuur is van altijd
met de vinger naar de ander (kunnen) wijzen, als het
om de besluitvorming gaat. Ligt het niet aan VWS,
dan wel aan het zorgkantoor of de indicatiesteller,
maar ik? Nee ik wil wel anders, maar kan niet.
Het gezegde ‘je imago is je grootste amigo’ is sectorbreed
onvoldoende geland en geïncorporeerd.
De sector stoelt te veel op macht en afhankelijkheid in
plaats van belangen en zelfstandigheid. Men spreekt
over klanten en cliënten maar geeft hen nog nauwelijks
eigen regie en beslissingsbevoegdheid.
Eigen regie maakt de zorg beter, is de titel van het
voorstel over de toekomst van de AWBZ die zeven
landelijke patiënten- en consumentenorganisaties juni
2010 publiekelijk maakten. De keuze voor het
persoonlijk zorgbudget, vereenvoudiging van de
uitvoeringsstructuur en scheiden van wonen en zorg
leveren een besparing van 2,1 miljard op. Een signaal
als dit, maakt naar onze mening de noodzaak des te
prangender om veel meer pro-actief te zijn en de
organisatie in al haar vezels van deze ontwikkelingen
te doordringen. Die noodzaak is er des te meer omdat
de burger zich langzaam maar zeker realiseert dat
8