tqQZB

WERKKOSTENREGELING
Het noodzakelijkheidscriterium heeft een open norm. Van tevoren is niet
vastgelegd wat wel of niet onder het noodzakelijkheidscriterium valt.
Een dergelijke open norm geeft veel vrijheid aan de werkgever, maar legt
ook een grote verantwoordelijkheid bij hem neer. Hij is in eerste instantie
degene die bepaalt of een vergoeding of verstrekking noodzakelijk is.
Dan moet hij wel weten welke voorzieningen hij in alle redelijkheid als
noodzakelijk kan en mag beschouwen. Immers, de Belastingdienst
oordeelt achteraf. Een dergelijke open norm is dus ook risicovol.
Juist vanwege die open norm liep eigenlijk ook het wetgevingsproces vast.
Aan de hand van een voorbeeld zullen we dat proberen te verduidelijken.
Voor (werk)kleding gelden specifieke regels. Door toepassing van het
noodzakelijkheidscriterium zouden die speciale regels vervallen. Dan zou
iedere werkgever kunnen stellen dat het noodzakelijk is dat de werknemer
(bepaalde) kleding draagt en dus onbelast maatpakken, mantelpakjes, en
dergelijke kunnen verstrekken. Die ruimte vindt de wetgever te ruim en de
vraag waarmee geworsteld wordt, is hoe kun je het zo formuleren dat de
ruimte minder groot wordt. Het idee is dat het noodzakelijkheidscriterium
wellicht gekoppeld gaat worden aan de arbeidsplaats. Er komt dan zoiets
als: iets is noodzakelijk als het grotendeels op de werkplek wordt gebruikt.
Als die laatste variant uiteindelijk wetgeving wordt, dan is het te verwachten
dat de verplichte invoer van de werkkostenregeling pas per 2016 zal
plaatsvinden.
Spoor 2
Uit de evaluatie van de werkkostenregeling zijn ook knelpunten naar voren
gekomen die minder ingrijpende oplossingen vergen. Vooral op
administratief terrein verloopt de aansluiting tussen salarisadministratie en
financiële administratie niet overal soepel. De loonheffingen, en daarmee
ook de werkkostenregeling, gaan uit van heffing en afdracht per tijdvak.
De salaris administratie wordt daartoe periodiek afgesloten bij de uitbetaling
van het tijdvakloon, terwijl de financiële boekhouding – vaak voor kleinere
onder nemingen in samenhang met de btw-aangifte – een andere
sluitingsdatum kent.
Om aan deze problematiek tegemoet te komen, wordt gedacht aan een
voorlopige afrekening per kwartaal met een definitieve afrekening op
jaarbasis die plaatsvindt na sluiting van de verschillende administraties.
Van een dergelijke systematiek kunnen ook starters profijt hebben.
De verbetering op deze specifieke knelpunten is mogelijk, ongeacht de
invoering van een noodzakelijkheidscriterium.
47 | Nieuw systeem | Index | Trefwoorden