Het eerste leven: 'En dat is waarom deze man een astronaut is'

zeker dat als ik een lijst antwoorden voor ze had opgesteld, ze
die braaf zouden hebben gevolgd.
Maar hoe is het dan wel gegaan? Soms lijkt het alsof het mijn
vader allemaal maar komt aanwaaien. Dan heeft hij weer een
heel interessant persoon ontmoet die anderen alleen op televisie
kunnen bewonderen, of dan krijgt hij een budget (van in
mijn oren ongekende proporties) om een nog niet eens gedetailleerd
omschreven project te financieren, of dan mag hij opeens
een Lamborghini proefrijden. Komt het hem inderdaad
aanwaaien of zit er een tactiek achter? Of geen van beide?
‘Ik heb altijd veel op gevoel gedaan,’ zegt Wubbo, terwijl wij
ons in de vrieskou warm proberen te trappen op twee ov-fietsen.
‘Ik dacht nooit heel hard na van tevoren. Ook niet over studeren
en promoveren. Dat deed je gewoon. Ik was op school altijd
goed in de exacte vakken, dus deed ik hbs-b. En als je dan
goed was, dan ging je studeren. Dat was nooit een vraag. De
enige vraag die er eigenlijk was – of keuze die ik kon maken –
was of ik natuurkunde, wiskunde of scheikunde ging studeren.
Die keuze was gemakkelijk: ik vond natuurkunde het leukst,
dus dat ging ik doen. Je was in die tijd niet bezig met wat voor
een baan uit zo’n studie zou moeten of kunnen voortvloeien,
zoals je dat nu bij studenten wel ziet. Dat hoefde ook niet. Het
was veel eenvoudiger. Je kon gewoon gaan studeren en ervan
uitgaan dat je daarna wel een baan zou vinden.’
Achteraf verklaren wij onszelf knettergek, maar wij fietsen
een pokkeneind door de vrieskou, van het centrum van Groningen
naar het Kernfysisch Versnellings Instituut, ten noorden
van de stad. Het kvi bevindt zich aan het einde van het Zernikecomplex,
een verzameling universiteitsgebouwen en onderzoekscentra,
zodat het er niet eens meer bij lijkt te horen. Het
staat eenzaam tussen de weilanden. De ligging heeft een pragmatische
oorzaak: men werkt er met atomen. Maar de ligging
vormt ook een obstakel: je moet er wat voor overhebben om er
te komen. In de snijdende wind staan Wubbo en ik naast elkaar
te kijken naar het dichte gebouw. Wubbo wijst me de denkbeeldige
parkeerplaats van de directeur van het kvi. Hij herinnert
zich de soms hoogoplopende ruzies met die directeur – onenig-
33
De zeven levens van Wubbo Ockels.indd 33 | Elgraphic - Schiedam 17-9-10 15:04