de bijlagen bij het rapport V&V2020-Leren van - Verpleegkundigen ...

Het is een spanning die zich in de denktrant van Léon de Caluwé 1 laat beschrijven in dekleuren blauw en groen. Blauw is de wereld van het organiseren, groen die van de (lerende)professional. Bij blauw verloopt alles volgens planning; daar doen mensen wathun gezegd wordt, zij gaan op het doel af, laten zich niet afleiden en leveren wat gevraagdwordt. Wel denken vooraf, maar niet tijdens. Dan is denken verboden. Danmoet je ervoor gaan. En als het kan versnellen. Bij groen komt het onverwachte om dehoek kijken en laten mensen juist nieuwe impulsen toe. Zij staan open; ze denken enkomen op een ander been te staan. Twijfel is gezond. Je moet altijd blijven nadenkenen steeds opnieuw keuzes maken. Af en toe moet je vertragen en stilstaan bij wat gebeurt.Blauwe mensen (in een groene context) stellen altijd de volgende vragen: Kandat niet sneller? En als we het efficiënter aanpakken? Is dat bewezen? Wat is de officiëlelezing? Hebben we hier iets aan? Je eigen ideeën kun je beter thuislaten. We hebbenalleen je handen nodig, niet je hoofd en zeker geen emoties. Groene mensen (ineen blauwe context) stellen altijd de volgende vragen: Kan het niet anders? Als mensenhet niet zien zitten gaat het niet werken. Daar kun je op veel verschillende manieren tegenaankijken. Ja, zo zie jij het, maar dat kan ook anders. Heb je dat wel eens meegemaakt?Wat is jouw ervaring daarmee?Ketenzorg in relatie tot taakverschuiving en domeingrenzenBij ketenzorg stemmen alle betrokken zorgverleners de zorg af op de behoeften van decliënt. Ze werken samen in de uitvoering van de zorg en brengen hierin samenhang, ondermeer door de ontwikkeling van zorgpaden. De cliënt ontvangt een integraal, kwalitatiefpassend zorgaanbod, zonder last te hebben van muren en belangen tussen organisatiesen professionals. Mensen met complexe en/of meervoudige zorgvragen (bijvoorbeeldchronisch zieken, ouderen) hebben veel baat bij ketenzorg. Verpleegkundigen zijn belangrijkeschakels in de ketenzorg, die op steeds meer plaatsen vorm krijgt. Multidisciplinairsamenwerken is gewoon geworden. Dat is in het belang van de zorgvrager en de continuïteitvan de zorg. De verschuiving van taken van de arts en de psychiater naar de verpleegkundigspecialist en de verpleegkundige gaat onverminderd en versneld door.Verzorgenden doen inmiddels veel van hetgeen verpleegkundigen 10, 15 jaar geledendeden. Waar verpleegkundigen, verzorgenden, sph’ers, spw’ers en anderen samenwerkenis vaak niet duidelijk wie wat doet, wie waarvoor inzetbaar is. Door de steeds verdergaandespecialisatie, functiedifferentiatie en het vervagen van domeingrenzen is het vaakniet duidelijk wie nu wat doet en wie de regie heeft. Cliënten, maar ook verpleegkundigen,hebben te maken met een wirwar aan hulp- en zorgverleners, die onderling niet zeldenconcurreren. Ook binnen de beroepsgroep vindt concurrentie plaats. Vinden we een oplossingdoor een sterkere afbakening van beroepsdomeinen, of juist door de klassiekedomeinen los te laten 2 ? Welke andere kansen liggen er?1L. de Caluwé en H. Vermaak (2006): Leren veranderen: Een handboek voor de veranderkundige. Deventer,Kluwer.2Zie bijvoorbeeld pleidooi Raad voor de Volksgezondheid en Zorg in ‘Bekwaam is bevoegd” (2011): Doorde veranderende vraag wordt een beroep gedaan op andere competenties en een grotere diversiteit aanberoepen. De vaste beroependomeinen verdwijnen en een afgeslankte beroepenstructuur blijft over.V&V 2020 Deel 5 Bijlagen 24