Rapport 'Het EPD voorbij?' - School voor Openbaar Bestuur

omdat er evident bewijs was dat het EPD strijdig met de belangen van patiënten zou zijn, maaromdat er daarover inmiddels zoveel onduidelijkheid bestond – in het bijzonder onder betrokkenpartijen – dat het volgens de Eerste Kamer niet opportuun was de wet te bekrachtigen. Het EPD‘sneuvelde’ niet omdat het in de voorgelegde vorm strijdig was met ‘het patiëntenbelang’, maaromdat inmiddels onduidelijk was over wiens en welke belangen het ging, en welke gevolgen zoudenoptreden voor zorgverleners.10.5 Conclusie: een dossier voor of van de patiëntHet individuele patiëntendossier heeft geen juridische eigenaar. De arts is verplicht het dossier bij tehouden en de patiënt kan ten aanzien van het dossier rechten doen gelden. In het EPD besluitvormingsprocesis naast de zienswijze waarin het dossier wordt bijgehouden ten behoeve van depatiënt in de loop van de tijd een beeld ontstaan dat het dossier eigendom wordt van de patiënt.Moties in de Tweede Kamer maken het EPD uiteindelijk ook tot een dossier van de patiënt. Wanneerhet EPD als van de patiënt wordt voorgesteld krijgt deze toegangsrechten en kan de patiënt zelfsbepalen wie er wat wel en niet kan zien in diens dossier. Het is de Tweede Kamer die met nadrukdeze strategische betekenis geeft aan het EPD en het in die zin ook echt tot een patiëntendossiermaakt.In de andere zienswijze die eveneens uitgaat van het beginsel ‘de patiënt centraal’ wordt het EPDniet zozeer als van maar voor de patiënt gezien. Deze opvatting heeft in de Eerste Kamer steungekregen. Belangrijke overwegingen zijn hier dat de uitwisseling van informatie onder regie van depatiënt niet zonder risico is, zeker niet als de dossiers (nog) niet zo op orde zijn dat informatie kanworden uitgewisseld (garbage-in-garbage-out principe) dan komt dit de kwaliteit van zorg voor depatiënt niet ten goede. Ook speelt een rol dat de toegankelijkheid van dossiers voor patiëntenzonder begeleiding en uitleg van de arts de relatie tussen de arts en de patiënt verandert. Immers, dedossiers zijn niet zo geschreven dat de patiënt ze kan begrijpen en dat ze hem niet voor het hoofdstoten. De WGBO verplicht daar ook niet toe. Het bijhouden van het dossier dient uitsluitend tenbehoeve van de behandeling. Bovendien kan het onwenselijk zijn dat een patiënt alle gegevens zietdie de arts ten behoeve van de behandeling bijhoudt. Hoe immers om te gaan met een situatiewaarin de behandelend arts onderzoekt of de patiënt een psychische stoornis heeft, terwijl deze steltdat hiervan geen sprake kan zijn? Of hoe om te gaan met een situatie waarin een ouder het dossiervan zijn kind wil inzien, waarbij de arts gronden heeft om huiselijk geweld te vermoeden en dat ookin het dossier heeft aangetekend?Met de verschuivingen in de waardering van patiëntenbelangen en de toenemende focus opveiligheid van de dossiers veranderde de context waarin het EPD moest landen en functioneren. Denadruk op een EPD van de patiënt, in plaats van een EPD voor de patiënt staat op gespannen voetmet de bedoelingen van de WGBO rondom het patiëntendossier in die zin dat de rol die debehandelende arts speelt niet alleen in medische zin, maar ook in de dossiervorming patiëntenbelangenborgt. Het overzicht over al deze verschillende patiëntenbelangen is in het besluitvormingsprocesniet bespreekbaar gemaakt en die verschillende patiëntenbelangen zijn nooit goed met elkaargeconfronteerd en in verhouding tot elkaar bezien. De eenvormigheid van het woord of label van‘patiëntenbelang’ vertroebelde de onduidelijkheid daaronder over wat dat belang precies was. Hetonderscheid tussen het EPD van of voor de patiënt dekt adequaat de lading van die fundamenteletegenstelling: in beide gevallen is er oog voor de belangen van patiënten, maar is de invulling128