Odeon 47 4de proef - De Nederlandse Opera

20Pierre Audi en Tan Dun (Foto: Hans van den Bogaard)om vast te wennen aan de lange en somszware gewaden. Nancy Allen Lundy gaatgehuld in een spierwit kostuum dat bol omhaar heen staat, zodat ze nog het meest opeen wandelende lampion lijkt. Ze wil wel vastverklappen dat ze straks ‘in het echt’ eenadembenemend mooie jurk van ragdunnestof zal dragen.De cast maakt zich op voor een doorloopvan de hele opera, maar voor die van startgaat, wordt er extra gerepeteerd met hetkoor van monniken. Ingesnoerd in een dikgewaad liggen ze als pakketjes op een rijplat op het podium. Nu is het de kunst omtegelijkertijd op te staan. En recht op testaan, ‘want het publiek ziet alleen maarruggetjes, dus niet van links naar rechtszwaaien,’ sommeert de regieassistente.De scène moet over-en-over-en-over, maartenslotte begint het erop te lijken: als éénman komen de negen zangers overeind enzetten zich langzaam in beweging, terwijlze als volleerde boventoonzangers samenéén klank reciteren.In deze fase ligt het accent van de repetitiesvolledig op de regie. In een later stadiumzal het orkest pas aantreden. Nu moetende zangers het met de piano doen en in degortdroge akoestiek van deze ruimte (‘Hetlijkt wel of je in kussens staat te zingen,’ verzuchtNancy) valt dat niet mee. De assistentdirigentneemt, gewapend met een handdoek,de waterpartij voor zijn rekening. Naast hemstaat een forse afwasteil waarboven eenzorgvuldig met tape afgeplakte microfoonhangt om dit intieme geluid te versterken.Nu eens laat hij het water klaterend tussenzijn vingers doorlopen, dan weer slaat hijritmische motieven op de waterspiegel.Minstens even bizar is de manier waarop hij,met zijn rug naar de set toe, een onzichtbaarensemble lijkt te dirigeren. Nadere inspectiewijst uit dat hij voor een minuscule camerastaat, die zijn beweging ten behoeve van dezangers op een monitor projecteert.Moeilijke dingen doenIn de pauze blikt Nancy Allen Lundy terugop het repetitieproces tot nu toe. Ze heeftvaker met Tan Dun gewerkt. ‘Hij kent mijnstem door en door en heeft deze partij echtop mij geschreven, maar toch laat hij meheel moeilijke dingen doen,’ vertelt ze. ‘Entegelijkertijd moet alles wel makkelijk klinken.Toch vind ik zijn muziek heel bijzonder.Zij is zo menselijk, gepassioneerd en liefdevol.En zoals Tan Dun muziek ontdekt ineen stuk papier – dat is heel ontroerend.Hij kruipt dicht onder je huid. In het beginschrok ik me dood van de partituur. Alleenal omdat we moesten improviseren! Daaromheb ik me er maar gewoon ingegooid. Ditben ik: een American girl die een Chineseprinses speelt. Geen probleem. Vertel maarwat ik moet doen.’* Het ‘Tea’-motief:De samenwerking met Pierre Audi, diede reputatie heeft zijn zangers niet te ontzien,bevalt haar juist goed. ‘Hij heeft eenscherp oog. Okee, hij verdoet geen tijd omjouw gevoelens te sparen. Maar hij zegtwaar het op staat en hij behandelt iedereenhetzelfde. Ik vertrouw hem volledig.Ik heb iemand nodig die als spiegel fungeert.Iemand die zegt: “Nu zie je er belachelijkuit!” Ook Tan Dun vindt het erg aantrekkelijkom met Audi te werken. ‘Ik denk dat ons hetzelfdevoor ogen staat. We delen dezelfdetaal. Hij heeft een interessante achtergrond:een mengeling van Frans, Libanees, Engelsen Nederlands. Hij heeft een goede neusvoor een actueel soort modernisme.’Voorlopig zijn alle inspanningen gerichtop de uitvoering van Tea in Tokio, waar deopera in première zal gaan. Tan Dun benadruktdat deze volgorde een symbolischebetekenis voor hem heeft: ‘Nederlandersbrachten als eersten thee van het oostennaar het westen. Nu maken wij in Amsterdameen “spirituele thee” en brengen dienaar Japan. Dat is een interessante uitwisseling.’