Odeon 47 4de proef - De Nederlandse Opera

Madama Butterfly24‘Met ere sterve wie niet met ere kan blijven leven.’Terwijl de Amerikaanse marineofficierPinkerton het zojuist gearrangeerdehuwelijk met de geisha Cio-Cio-San,alias Madama Butterfly, alleen maar zietals een exotisch avontuur, neemt Butterflyde verbintenis zo serieus dat ze zelfs degodsdienst van haar voorouders afzweerten zich bekeert tot het christendom. DeAmerikaanse consul Sharpless waarschuwtPinkerton dat de gevolgen ernstig kunnenzijn, maar deze lacht alle bezwaren weg.Na de huwelijksplechtigheid blijft Butterfly’sfamilie lang plakken, tot de komst van haaroom, de Bonze, een Japanse priester. Hijvervloekt Butterfly, die prompt door haarhele familie wordt verstoten.Drie jaren later. Vlak na het huwelijk isPinkerton teruggekeerd naar Amerikazonder ooit nog iets te hebben laten horen.Butterfly, die inmiddels een zoontje van hemheeft, blijft geduldig op hem wachten, ookal proberen haar kamenierster Suzuki en dekoppelaar Goro haar op andere gedachtente brengen. Sharpless leest een brief voorwaarin Pinkerton laat weten dat hij op wegis naar Japan, met zijn nieuwe Amerikaansevrouw. Hij raadt Butterfly aan het huwelijksaanzoekvan prins Yamadori aan te nemen,wat zij verontwaardigd van de hand wijst.Het schip van Pinkerton komt aan. Butterflyen Suzuki bereiden een feestelijke ontvangstvoor.Als Pinkerton wordt geconfronteerd metzijn kind, krijgt hij berouw en vlucht om deconfrontatie te ontlopen. Kate Pinkerton,Sharpless en Suzuki overtuigen Butterflyervan dat het kind beter met zijn vader meekan gaan naar Amerika. In wanhoop stemtButterfly toe, op voorwaarde dat Pinkertonzijn zoontje zelf komt halen. Net op hetmoment dat Pinkerton arriveert, pleegtButterfly zelfmoord.Scènefoto’s Madama Butterfly (Foto’s: Hermann en Clärchen Baus)‘Puccini’s Butterfly dateert van vóórPearl Harbour. De superioriteit van deAmerikaanse cynicus tegenover hetgoedgelovige Japanse kindvrouwtje isdriedubbel. Haar tragiek net zo. Maardat uitgerekend een Puccini zich blijktte kunnen voegen naar een Wieland-Wagneriaans principe, namelijk datmuziektheater geen zaak is van bouwwerkenen requisieten, maar van gestaltenen basale interacties, is fascinerend.’de Volkskrant, 4.10.2002‘Het is de neiging “slechts te suggereren”die Wilsons opera’s zo fascinerenden krachtig maakt. Je wordt nietafgeleid van verhaal en muziek, maarin de ban gehouden van zijn all-roundkunstzinnigheid en oogverblindendeeenvoud. De muziek krijgt alle ruimte.Zelden klonk Puccini’s Butterfly zo fijnafgewerkt en zo perfect als onder dirigentEdo de Waart. Hij laat het NederlandsPhiharmonisch Orkest als eentoporkest klinken.’Algemeen Dagblad, 4.10.2002‘De abstraherende, serene, intenseen subtiele grondslag van de scenische,de muzikale én de vocale uitbeeldingbrengt de Japans-Italiaans-Amerikaanse Madama Butterfly terugtot een variant op de Griekse tragediemet een onafwendbare afloop. Deomstandigheden zijn kil en cynisch,de gevolgen van het noodlot zijn daardoorextreem meelijwekkend, indringenden aangrijpend. Maar wat Wilsontoont en wat De Waart en de met zorggecaste zangers hoorbaar maken,blijft streng en conceptueel van aard.De toeschouwer kan zijn gevoelensniet de vrije loop laten bij een voorgekauwderealistische uitbeelding vanhet leed. Men moet zelf nadenken, deteksten, beelden en de expressie vanhet zingen duiden en zelf conclusiestrekken uit het mythische verhaal vandeze archetypes. Geen wonder datDe Waart Puccini’s muziek tegen heteind zelfs Wagneriaans laat klinken.’NRC Handelsblad, 3.10.2002