Medium / Jaargang 26 / #02 / April 2013

Een ‘happy end’ van een prank call is niet noodzakelijk, maar wel
netjes. “Alhoewel ik dat niet altijd heb gedaan. Bij RoboRuud
drukte ik op het einde altijd op willekeurige knopjes, zodat het
compleet bizar werd. Dan liet ik ook wel eens een knopje gewoon
hangen, dat je na een tijdje wel hoort dat het iets kunstmatigs
is. Het leukste is als het gesprek steeds absurder wordt, net
zolang tot iemand zelf doorkrijgt dat het nep is. Maar er is geen
wetgeving voor ‘telefoongrappen’, dus je kunt doen wat je wilt.”
De effecten van een prank call
De centrale vraag in de discussie, naar aanleiding van de prank
call rondom Kate Middleton, was of de dj’s enige schuld betreft.
Het inschatten van mogelijke effecten is volgens De Hond
vrijwel onmogelijk. “Als je live op de radio bent en je in een keer
met misschien wel een miljoen mensen communiceert, is het
onmogelijk om daar de impact van in te schatten. Alles wat je in de
massamedia doet, kan op een gegeven moment verkeerd gaan als
het kwetsbare mensen betreft. Het is eigenlijk ‘onnatuurlijk’ om in
één keer met miljoenen mensen te communiceren. Wat het voor
iemand betekent, op welke manier dan ook, om in de spotlight te
komen van een massamedium is niet in te schatten. Het is vanuit
een radiostudio niet te overzien. De twee Australische dj’s hadden
het ook niet voor mogelijk gehouden dat aan de andere kant van
de wereld zoiets zou gebeuren.”
De radio, of meer algemeen de massamedia, zijn volgens De
Hond niet de schuldige. “Er moet andere problematiek spelen
bij iemand. Toevallig weten we het in dit geval, doordat het zo
groot en wereldwijd in het nieuws geweest is. We weten niet wat
de rol van massamedia hierin is. Misschien als een overspannen
manager van een bank een keer in het programma Radar te gast is
en daar door de mangel wordt gehaald, dat het ook gevolgen kan
hebben. We horen niet altijd het verhaal na afloop.”
“HET IS EIGENLIJK ‘ONNATUURLIJK’ OM
IN ÉÉN KEER MET MILJOENEN MENSEN TE
COMMUNICEREN.”
geluidsfragmenten van Ruud de Wild aan bekende Nederlanders
laat horen, denken ze dus echt Ruud zelf aan de telefoon te
hebben. Ze schieten meteen in de verdediging en gaan hun
verhaal vertellen. Ik kon dat blijkbaar zo goed simuleren, dat
er een hoop BN’ers zijn geweest die echt dachten hem aan de
telefoon te hebben gehad. Aan de andere kant van de lijn weten
ze, als ze Ruud de Wild horen, dat het voor de radio is. Dat het
dan voor mijn radioprogramma was, maakt verder geen verschil.”
“Het is één keer misgegaan, met acteur Michiel Huisman,
een vriend van me, die ik als RoboRuud flink in de maling had
genomen. Ik dacht: ‘Het was zo leuk, dat ga ik volgende week nog
een keer doen.’ Ik had hem dus niet verteld dat hij in de maling
was genomen. Alleen kwam hij vervolgens Ruud tegen en was
hij kwaad op hem afgestapt, terwijl Ruud van niets wist. Dat kan
gebeuren. Het zegt wel iets over de ijdelheid, in dit geval van
Michiel.”
Het onderscheidende kenmerk van radio is dat het geen beeld
kent en daardoor misschien anoniemer is. Toch maakt het soort
medium voor een grap niet uit – en mogelijk is televisie nog wel
erger, stelt De Hond. “De Wereld Draait Door zendt elke dag
blunders uit van mensen in de TV Draait Door. Daar lachen we
allemaal kostelijk om. We zien daar mensen die iets geks deden in
een programma waar hooguit een paar honderdduizend mensen
naar hebben gekeken. Vervolgens pakt De Wereld Draait Door
dat gekke fragmentje waarin jij toevallig een blunder begaat er
tussenuit, monteert het iets korter en zet er een grappige tekst
onder. Dat is dan jouw ‘fifteen minutes of fame’. Als dat net
gebeurt bij diegene die in een kwetsbare periode van zijn leven is,
of het als een enorme vernedering ziet, kan dat gevolgen hebben.
Maar is het dan de verantwoordelijkheid van de televisie- of
radiomaker, of is het anno 2012 nou eenmaal zo dat massamedia
onderdeel zijn van onze werkelijkheid en ons bestaan? Iemand
kan gewoon toevallig in een bepaalde situatie terechtkomen.
Dat je net toevallig een winkel binnenloopt waar Frans Bauer zich
verstopt heeft.”
Eind aan de discussie
Binnen de discussie ligt de nadruk onterecht op de media, vindt
De Hond. “Het probleem moet niet gezocht worden bij de
media, maar in de problematiek rondom zelfdoding – daar moet
hulp naartoe gaan. We moeten het niet hebben over of we nog
wel grappen met elkaar mogen uithalen. Het is alsof iemand in
34 - medium | april 2013