Medium / Jaargang 26 / #02 / April 2013

More documents

Recommendations

Info

Een ‘happy end’ van een prank call is niet noodzakelijk, maar wel netjes. “Alhoewel ik dat niet altijd heb gedaan. Bij RoboRuud drukte ik op het einde altijd op willekeurige knopjes, zodat het compleet bizar werd. Dan liet ik ook wel eens een knopje gewoon hangen, dat je na een tijdje wel hoort dat het iets kunstmatigs is. Het leukste is als het gesprek steeds absurder wordt, net zolang tot iemand zelf doorkrijgt dat het nep is. Maar er is geen wetgeving voor ‘telefoongrappen’, dus je kunt doen wat je wilt.” De effecten van een prank call De centrale vraag in de discussie, naar aanleiding van de prank call rondom Kate Middleton, was of de dj’s enige schuld betreft. Het inschatten van mogelijke effecten is volgens De Hond vrijwel onmogelijk. “Als je live op de radio bent en je in een keer met misschien wel een miljoen mensen communiceert, is het onmogelijk om daar de impact van in te schatten. Alles wat je in de massamedia doet, kan op een gegeven moment verkeerd gaan als het kwetsbare mensen betreft. Het is eigenlijk ‘onnatuurlijk’ om in één keer met miljoenen mensen te communiceren. Wat het voor iemand betekent, op welke manier dan ook, om in de spotlight te komen van een massamedium is niet in te schatten. Het is vanuit een radiostudio niet te overzien. De twee Australische dj’s hadden het ook niet voor mogelijk gehouden dat aan de andere kant van de wereld zoiets zou gebeuren.” De radio, of meer algemeen de massamedia, zijn volgens De Hond niet de schuldige. “Er moet andere problematiek spelen bij iemand. Toevallig weten we het in dit geval, doordat het zo groot en wereldwijd in het nieuws geweest is. We weten niet wat de rol van massamedia hierin is. Misschien als een overspannen manager van een bank een keer in het programma Radar te gast is en daar door de mangel wordt gehaald, dat het ook gevolgen kan hebben. We horen niet altijd het verhaal na afloop.” “HET IS EIGENLIJK ‘ONNATUURLIJK’ OM IN ÉÉN KEER MET MILJOENEN MENSEN TE COMMUNICEREN.” geluidsfragmenten van Ruud de Wild aan bekende Nederlanders laat horen, denken ze dus echt Ruud zelf aan de telefoon te hebben. Ze schieten meteen in de verdediging en gaan hun verhaal vertellen. Ik kon dat blijkbaar zo goed simuleren, dat er een hoop BN’ers zijn geweest die echt dachten hem aan de telefoon te hebben gehad. Aan de andere kant van de lijn weten ze, als ze Ruud de Wild horen, dat het voor de radio is. Dat het dan voor mijn radioprogramma was, maakt verder geen verschil.” “Het is één keer misgegaan, met acteur Michiel Huisman, een vriend van me, die ik als RoboRuud flink in de maling had genomen. Ik dacht: ‘Het was zo leuk, dat ga ik volgende week nog een keer doen.’ Ik had hem dus niet verteld dat hij in de maling was genomen. Alleen kwam hij vervolgens Ruud tegen en was hij kwaad op hem afgestapt, terwijl Ruud van niets wist. Dat kan gebeuren. Het zegt wel iets over de ijdelheid, in dit geval van Michiel.” Het onderscheidende kenmerk van radio is dat het geen beeld kent en daardoor misschien anoniemer is. Toch maakt het soort medium voor een grap niet uit – en mogelijk is televisie nog wel erger, stelt De Hond. “De Wereld Draait Door zendt elke dag blunders uit van mensen in de TV Draait Door. Daar lachen we allemaal kostelijk om. We zien daar mensen die iets geks deden in een programma waar hooguit een paar honderdduizend mensen naar hebben gekeken. Vervolgens pakt De Wereld Draait Door dat gekke fragmentje waarin jij toevallig een blunder begaat er tussenuit, monteert het iets korter en zet er een grappige tekst onder. Dat is dan jouw ‘fifteen minutes of fame’. Als dat net gebeurt bij diegene die in een kwetsbare periode van zijn leven is, of het als een enorme vernedering ziet, kan dat gevolgen hebben. Maar is het dan de verantwoordelijkheid van de televisie- of radiomaker, of is het anno 2012 nou eenmaal zo dat massamedia onderdeel zijn van onze werkelijkheid en ons bestaan? Iemand kan gewoon toevallig in een bepaalde situatie terechtkomen. Dat je net toevallig een winkel binnenloopt waar Frans Bauer zich verstopt heeft.” Eind aan de discussie Binnen de discussie ligt de nadruk onterecht op de media, vindt De Hond. “Het probleem moet niet gezocht worden bij de media, maar in de problematiek rondom zelfdoding – daar moet hulp naartoe gaan. We moeten het niet hebben over of we nog wel grappen met elkaar mogen uithalen. Het is alsof iemand in 34 - medium | april <strong>2013</strong>
Amerika in een Batmankostuum een bioscoop binnenstapt en daar mensen neerknalt, om dan vervolgens het verhuren van Batmankostuums te verbieden. Nee, je moet zorgen dat mensen geen wapens meer kunnen krijgen.” Zou je als radiomaker wellicht beter onderscheid moeten maken tussen de slachtoffers, zoals BN’ers of ‘toevallige passanten’? “BN’ers zijn het inderdaad meer gewend in het middelpunt van de belangstelling te staan, maar met enig onderscheid ben ik destijds niet bewust bezig geweest. Voor mij was het doel dat het leuke radio opleverde en ik hoopte dat het slachtoffer er uiteindelijk ook zelf om zou kunnen lachen. Ongetwijfeld ga je dan een keer te ver. Zo heb ik een keer de politie gebeld, met allemaal autogeluiden op de achtergrond en gedaan alsof ik dronken achter het stuur zat. Toen zat ik met een vrouw aan de telefoon die er alles aan deed om mij aan de kant te krijgen. Ik had haar het idee gegeven dat ik op de vlucht was voor haar collega’s en liet geluiden horen van een politieachtervolging. Even dacht ze dat ze een gekke man aan de telefoon had, maar reageerde er uiteindelijk heel leuk en streng op. Het was voor mij fantastische, hilarische radio.” Ook De Hond heeft zich wel eens schuldig gevoeld, toen hij iemand in de maling nam. “Maar aan de andere kant: je hebt heel veel mensen met een saai bestaan, die vinden het misschien wel grappig dat ze een keer iemand aan de telefoon krijgen die jou in de maling probeert te nemen. Dan heb je een goed verhaal ’s avonds aan tafel!” “Elke dag verschijnen er mensen in het nieuws die we de dag daarvoor nog niet kenden. We leven in een westerse maatschappij waarin je mag hopen dat mensen het aankunnen om in dat vizier van de media te komen. De meeste mensen kunnen daar goed mee omgaan. In het geval van de grap rondom Kate Middleton kun je zeggen: deze dame pleegt zelfmoord door een telefoontje door een grap van twee Australische dj’s, maar je kunt ook zeggen: deze dame stond op het punt zelfmoord te plegen en toevallig weten we dat omdat ze een paar dagen daarvoor in een telefoongrap verwikkeld was. Blijkbaar was dat de druppel. Het zijn de ongelukken van de massamedia.” “WE LEVEN IN EEN WESTERSE MAATSCHAPPIJ WAARIN JE MAG HOPEN DAT MENSEN HET AANKUNNEN OM IN DAT VIZIER VAN DE MEDIA TE KOMEN.” april <strong>2013</strong> | medium - 35
Page 1 and 2: Tijdschrift voor Communicatiewetens
Page 3 and 4: INHOUD Twitterende rechters COLUMN
Page 5 and 6: april 2013 | medium - 05
Page 7 and 8: COLUMN Maar niet verbaasd... Twee w
Page 9 and 10: Tips voor bedrijven Er zijn verschi
Page 11 and 12: “DAT GING DE HELE WERELD OVER, WA
Page 13 and 14: even nadenken komt Scholte met de v
Page 15 and 16: als consument moet je erop kunnen v
Page 17 and 18: eting afgelopen tijd een nieuwe dos
Page 19 and 20: De relatie tussen de journalist en
Page 21 and 22: ‘Even wennen’ Dat royaltyversla
Page 23 and 24: april 2013 | medium - 23
Page 25 and 26: ‘Smart’ workers Het bedrijfslev
Page 27 and 28: Veranderingsmanagement voor beginne
Page 29 and 30: Bewust leven Wanneer hebt u zelf de
Page 31 and 32: Let’s blog In de wirwar van onlin
Page 33: ‘Het zijn de ongelukken van de ma
Page 37 and 38: FUNCTIEPROFIEL Als Directeur Media
Page 39 and 40: Raad van Journalistiek: nodig of ov
Page 41 and 42: simpelweg geen oordeel hebben over
Page 43 and 44: WOORD VANUIT MERCURIUS COLOFON Medi

Medium / Jaargang 26 / #02 / April 2013

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?