Medium / Jaargang 26 / #02 / April 2013

COLUMN
Maar niet verbaasd...
Twee weken geleden op een doodnormale
dinsdagmiddag begon mijn telefoon te
trillen. Dit doet hij altijd als ik word gebeld.
Het nummer op het schermpje van mijn vrij
ouderwetse telefoon herkende zowel ik als
mijn telefoon niet. Nu word ik niet regelmatig
gebeld en al helemaal niet door een onbekende
beller. Twijfelachtig nam ik op: “met Frederik”.
Aan de andere kant van de lijn reageerde een
jonge vrouwenstem. De naam van de dame
ben ik onderhand alweer vergeten, maar ze
ronde haar korte introductie af met “van de
examencommissie van Windesheim”. Bij het
noemen van dat laatste ging ik toch even
rechtop zitten en was mijn aandacht gevangen.
De dame in kwestie had een dossier voor haar
liggen die ik een maand eerder voor de tweede
keer had ingeleverd.
Het dossier die de vrouw voor haar had liggen
was ‘dossier 24’. Ik had het dossier eerder dit
schooljaar zo genoemd, omdat het dossier een
vrijstellingsaanvraag bevat voor vierentwintig
EC’s. Waarom? Omdat vierentwintig van de
dertig EC’s die ik tijdens mijn Erasmusstudie in
Madrid behaald had, één jaar na het verkrijgen
ervan weer waren afgepakt. De overheid was
begonnen aan de slopende controle van de
opleiding Journalistiek van Windesheim en mijn
punten waren plotseling niet meer te verklaren.
Alle klaagbrieven en ontmoetingen met de
directeur en docenten ten spijt. In de maanden
daarop werd de betrokken docent ontslagen en
ik kon nog steeds fluiten naar mijn punten.
De eerste keer was het desbetreffende dossier
afgekeurd op ‘taal’. Wat er precies mis was
met de ‘taal’ heb ik nooit te horen gekregen,
dus had ik maar besloten om het dossier zelf
nog een keer goed door te lezen en twee
universiteitsstudenten gevraagd om er ook
goed naar te kijken en de fouten eruit te halen.
Na deze kritische beoordelingen was ik er
eigenlijk vanuit gegaan dat ik op den duur een
mailtje zou krijgen met het goede nieuws dat
ik mijn punten dan toch eindelijk verdiende.
Mijn goede hoop mocht niet baten. De dame
belde mij om te vertellen dat het dossier voor
de tweede keer was afgekeurd. Inhoudelijk
was het wederom perfect, maar de taal was
het toch nog net niet. Toen ik vroeg wat er dan
precies niet goed was antwoordde ze luchtig:
“Ik heb het zelf niet nagekeken en er zit ook
geen commentaar bij, dus dat weet ik niet.”
Vreemde manier van feedback leveren dacht ik
nog. Vastberaden om wat meer informatie te
krijgen bleef ik aan de lijn. “Dit dossier is door
mij en twee universiteitsstudenten nagekeken
en beter dan dit wordt het niet”, antwoorde
ik. “Ja, met alle veranderingen binnen de
opleiding is de lat van de taalbeheersing fors
omhoog gegaan, het is voor iedereen moeilijker
geworden”, reageerde ze defensief. “Maar u
snapt dus dat het niet beter gaat worden dan
wat ik nu ingeleverd heb?” “Ja dan zal je iemand
moeten inhuren om het dossier na te kijken”,
antwoorde ze in al haar onschuld.
Mijn opleiding is na de controle van de
overheid veranderd van een ‘School of Media’
in een ‘School voor de Journalistiek’ en mijn
afstudeerrichting ‘Media Productions’ bestaat
onderhand niet eens meer. Je kan je misschien
voorstellen dat dit best een vervelende
ontwikkeling is voor een student die zich
volledig op het vak mediaproductie gericht
heeft in alles wat hij doet. Daarnaast was het
verrassende antwoord van de dame aan de
telefoon niet mijn eerste tegenslag. Ik ben nu,
vlak voor mijn afstuderen na zeven en een half
jaar veel van Windesheim gewend. Zo ben ik in
het verleden een half jaar van school gestuurd;
heb ik te horen gekregen dat docenten die
dossiers van mij moesten nakijken plotseling op
sabbatical waren; zijn er belangrijke regels van
de opleiding aangepast waarvan de studenten
pas een week na het veranderen te horen
kregen en heb ik een docent die überhaupt niet
reageerde, omdat er een spelfout in mijn mail
stond.
Al deze tegenslagen hebben mij geleerd
altijd alles zwart op wit te laten zetten. Mijn
vertrouwen in docenten (de uitzondering
daargelaten) en de opleiding zijn verlaagd tot
een verwaarloosbaar klein beetje. Het papiertje
dat in al zijn glorie ‘diploma’ wordt genoemd van
deze ‘School voor de Journalistiek’, naast het
feit dat het een hbo diploma is, daar zal ik verder
weinig aan hebben. Mijn opleiding Journalistiek
aan de Hogeschool Windesheim heeft in het
verleden en zal in de toekomst bij mij voor de
nodige problemen zorgen. Elke emotie heeft bij
mij onderhand wel zijn kop opgestoken. Ik ben
nog steeds teleurgesteld, gedemotiveerd en
boos, maar nooit meer… verbaasd..
Frederik Noordhuis is een
jonge cameraman en editor.
Hij studeert onderhand
al meer dan zeven lange
jaren Journalistiek aan het
beruchte Windesheim. Zijn
opleiding komt voor hem
al jaren op de tweede plek,
werk is in alle opzichten zijn
passie. Zijn huidige project is
merkwaardig een Europese
documentaire over de yoyo
scene!
www.langleydidit.eu
april 2013 | medium - 07