23 magazine Leef!

OVER TOPAZ
Topaz is er voor mensen die intensieve zorg nodig hebben.
Die niet meer zelfstandig kunnen wonen, of die tijdelijk
ondersteund moeten worden door ziekte, ouderdom of een
combinatie van die twee. Deze zorg bieden wij in onze vijf
verpleeghuizen, drie woonzorgcentra en een revalidatiehotel.
Ons doel is om deze mensen hun leven voort te laten zetten
zoals ze dat zelf willen. Daartoe kijken we verder dan de
situatie waar mensen nú in zitten. Ook het leven dat ze achter
zich hebben is belangrijk. We willen dat hele leven leren
kennen, zodat we de zorg kunnen bieden die bij ze past.
Het leven is te kostbaar om afgeraffeld te worden.
Iedere fase is even betekenisvol. Ook als mensen
oud of ziek zijn hebben ze recht op geluk.
Kortom; het hele leven telt.
MENEER ROMIJN WORDT THUISGEBRACHT
Op stap met de tuktuk
Vandaag mocht ik – Sharon Pijnaker, communicatiemedewerker
Topaz - een middag mee op stap met de
Tuktuk.
Om te beginnen brachten we meneer Romijn en mevrouw
Duivenvoorden thuis. Meneer Romijn bezoekt het
Ontmoetingscentrum drie keer per week en mevrouw
Duivenvoorden vijf dagen per week. Rond half 10 ’s ochtends
worden zij opgehaald door de Tuktuk. Onderweg
naar Munnekeweij begint de gezelligheid al met een leuk
gesprek met de bestuurder. Gewoon over de dagelijkse
dingen, zoals het weer. Eenmaal op Munnekeweij start de
dagbesteding. Afgelopen nacht is activiteitenbegeleidster
Dorry oma geworden van een kleindochter. Dat vraagt
natuurlijk om een mooi en persoonlijk cadeautje van de
groep. De knutselspullen worden uit de kast getrokken en
de cliënten starten met het maken van een mooie poster
met roze gekleurde hartjes en de tekst: Gefeliciteerd oma
Dorry. Onderwijl zitten ze lekker met elkaar te kletsen.
Ook vrijwilliger Hans haalt veel plezier uit het rijden met de
tuktuk. Hans: “Dit ding is ideaal en hartstikke leuk om te zien
rijden door Noordwijkerhout.” Hans rijdt de Tuktuk twee à
drie dagen per week. In de ochtend haalt hij de cliënten op
en ’s middags na de dagbesteding brengt hij ze weer naar
huis. Hij heeft zijn vaste groepje en weet dan ook prima de
weg. “Ik heb een meneer die mij altijd dezelfde vraag stelt; of
ik de weg wel weet. En altijd geef ik hem hetzelfde antwoord,
dat het wel goed komt.” Ook vertelt hij over een mevrouw die
wel eens chagrijnig is, maar helemaal opvrolijkt als hij gaat
zingen. “Tegenwoordig zing ik gewoon een liedje als ik met
haar rijd. Dan zie je een lach op haar gezicht verschijnen
en gaat ze gezellig meezingen.” Je kan dus wel zeggen dat
Hans een band met de cliënten opbouwt. Hij ziet hen immers
meerdere keren per week. “Het is soms wel moeilijk om de
mensen achteruit te zien gaan. Vooral als je ziet hoe snel dat
soms gaat.”
MEVROUW DUIVENVOORDEN EN MENEER ROMIJN
Voor mevrouw Duivenvoorden is het Ontmoetingscentrum
en het vervoer ernaar toe een uitkomst. Een aantal
jaar geleden is zij haar man verloren. Haar twee dochters
zijn lichamelijk gehandicapt, voor wie zij altijd intensief
heeft gezorgd. Zij vindt het heerlijk om er af en toe
even uit te zijn en deel te nemen aan leuke activiteiten.
Mevrouw Duivenvoorden: “Ik ga elke dag naar Munnekeweij,
met de tuktuk. Ja, dat vind ik echt top!”
61