Sinus Winter 2020 WEB

ERVARINGEN
thema
Monique: Het is naar omdat het zo onzeker is en
je nu écht moet na gaan denken over kwaliteit van
leven, waar liggen mijn grenzen, wat is haalbaar etc.
Word ik ziek? En hoe erg? Hoe lang gaat dit duren?
Soms ‘vergeet’ ik het bijna even tot ik buiten tijdens
het wandelen iemand tegenkom. Het iedereen
zien als een potentieel ‘gevaar’ vind ik wel een hele
lastige. Ik ben echt een sociaal dier en dat ik andere
mensen nu als gevaar zie vind ik echt heel naar -
ook om de angst een ander te besmetten ook al heb
ik geen klachten en ben ik volgens mij niet ziek (of
draag ik het bij me).
Karolien: Wat ik naar vind is dat ‘wij kwetsbaren’
ineens onderwerp van een wel heel cynisch gesprek
zijn geworden: geven we ze een kans op leven of
niet. De kwetsbaarheid die ik al langer ken lijkt nu
zo veel heftiger. Ik voel mij ontzettend kwetsbaar op
het gebied van het virus zelf. Ik vraag me af of mijn
lichaam in staat is het vol te houden als ik de relatief
milde variant met weken van hoge koorts krijg.
Monique: Ik merk dat ik ook iets heb van: ‘Ik heb niet
al die ellende op gezondheidsgebied meegemaakt
om me nu te laten vellen door dit k--virus’, dus
vechten voor mijn leven wil ik wel weer - hoe antistoïcijns
dat ook mag zijn....
Karolien: Jij hebt het over een strijdbaarheid, over
een vastberadenheid om je niet klein te laten krijgen
door het virus. Ik bewonder dat, en ik merk dat ik
er anders in sta: over de ernstige variant maak ik
me weinig illusies: die overleef ik niet. Ik overleef
de beademing niet, ik overleef de longschade niet,
kortom, ik overleef de IC niet. En mocht ik het door
een wonder wel overleven, dan verwacht ik dat de
schade zo groot is dat ik mijn zelfstandigheid, mijn
autonomie, mijn kwaliteit van leven verlies. En ik
weet niet of ik dat wel wil.
Ik maak me ook zorgen over de toegankelijkheid
van de zorg. Ik ervaar de toegang tot mijn medische
professionals nooit als laagdrempelig, maar nu
voelt het alsof er een hooggebergte tussen zit. Die
onzekerheid triggert een scala aan traumatische
reacties, en dat maakt deze tijd voor mij een
achtbaan aan emoties.
Najaar 2020
Monique: Qua corona hebben we gelukkig een
relatief rustige zomer achter de rug, al merk ik wel
dat het constant in mijn achterhoofd zit, zeker nu
de tweede golf begonnen is. Als ik mijn neus snuit
denk ik ‘Ben ik verkouden?’, ‘Waar ben ik allemaal
geweest?’ en meer van die dingen. En niet zozeer
omdat ik bang ben dat IK ziek word (al weet ik dat
dat geen sinecure is), maar dat ik mogelijk anderen
zou kunnen besmetten, met name mijn moeder.
Heel lastig, die stemmetjes in mijn hoofd. Ik blijf
ook heel voorzichtig. Ik spreek nog steeds het liefst
buiten af, maar dat wordt wel lastiger nu het weer
kouder wordt. De spontaniteit is helaas een beetje
verdwenen uit het leven en dat vind ik wel heel erg
jammer. Momenteel is de tweede golf een feit. De
getallen stijgen weer flink en de herfst is nog maar
SINUS | PAH 23 Winter 2020