Sinus Winter 2020 WEB

ERVARINGEN
thema
Herstelperiode
In maart 2017 werd ik geopereerd en kreeg ik een
aortakunstklep (Bentall operatie). Lichamelijk eiste
de operatie een grotere tol dan ik me herinnerde
van de twee eerdere openhartoperaties. Naderhand
was ik erg gefocust op mijn lichamelijke herstel.
Daarbij ging ik af en toe een paar passen te snel.
Ik had immers een extra motivatie om een goede
conditie te krijgen. Naast dat ik het heel belangrijk
vond om snel ‘up and running’ te zijn was het
onderliggende gevoel dat ik zo snel mogelijk wou
weten of mijn lichaam goed genoeg zou herstellen
om zwanger te kunnen worden. Die gedachten
namen af en toe een loopje met me en dan zette
ik mezelf te veel onder druk. Vóór de operatie was
ons al verteld dat ik het eerste jaar niet zwanger
zou kunnen worden en later bij de controles werd
duidelijk dat dit wel eens de eerste 2 jaar na de
operatie niet zou kunnen. Hierdoor realiseerde ik
me dat het geen doen was om continu met mijn
kinderwens rond te lopen en mezelf zo onder druk
te zetten. Natuurlijk wilde ik ook voor mezelf een
goede conditie hebben, ik wou hardlopen en hou
van lange wandelingen maken. Maar het werken aan
mijn conditie werd minder obsessief. Ik bleef sporten,
reed veel paard en in het weekend maakten we lange
wandelingen. Hardlopen is mij na de operatie, ook
met cardiorevalidatie, helaas niet meer gelukt. Dit
leverde me wel wat zorgen op, maar de cardioloog
kon deze bij me wegnemen. Het lukte niet om de
gedachten over mijn kinderwens stop te zetten en
regelmatig bespraken we het onderwerp, waarbij we
ook, op aanraden van een medisch psycholoog, het
scenario bespraken waarin we geen kinderen konden
krijgen. In eerste instantie wilde ik daar helemaal niet
over nadenken. Dat zou me toch alleen maar meer
verdriet opleveren? Maar al pratend kwamen we wel
uit bij een alternatief toekomstplan zonder kinderen,
waarbij we ons konden voorstellen dat we toch
gelukkig zouden zijn. Staat voorop dat het scenario
met kinderen nog steeds onze grote voorkeur had,
maar dat zorgen en angst zeker ook aanwezig waren.
Ook gingen we naar bijeenkomsten van de Stichting
Adoptievoorzieningen. We hadden dus eigenlijk
3 scenario’s voor de toekomst waar we geluk in
konden vinden en dat idee gaf me wel rust.
Op andere momenten nam het verdriet over de
onzekerheid van onze kinderwens wel de overhand.
Om ons heen ‘regende’ het voor mijn gevoel
soms zwangerschapsaankondigingen.. Ik was
oprecht gelukkig voor onze vrienden maar had
ook regelmatig een knoop in mijn maag tijdens
kraambezoekjes. Anderen hadden niet altijd door
dat mijn kinderwens zo intens was, omdat ik (uit
zelfbescherming) niet heel enthousiast mee praatte
over kinderen. Dit maakte wel dat ik me soms erg
eenzaam voelde.
Informatie verzamelen: durven we de risico’s aan?
Een jaar na mijn operatie en na goede cardiologische
controle was ik er aan toe om meer informatie te
verzamelen over de risico’s van een zwangerschap
met mijn kunstklep. Deze was voorlopig nog niet
aan de orde, omdat ik beter tot 1,5-2 jaar na de
operatie kon wachten, maar ik kreeg steeds meer
behoefte om concreet te maken of we überhaupt
nog het risico zouden aandurven. Ik had hiervoor
zowel gesprekken met mijn cardioloog als met
een gynaecoloog die pre-conceptioneel advies
gaf. Hierdoor kwam alles aan bod: medicatie,
cardiale risico’s specifiek voor mijn situatie (met
3 aortaklepvervangingen), erfelijkheid, kans op
miskramen en risico’s tijdens de bevalling waren
grote punten om te bespreken. Het duizelde me
van de percentages en de mogelijke complicaties.
We wisten eigenlijk niet goed wat we ermee aan
moesten. Opeens hadden we een opsomming van
dingen die wel of niet konden gebeuren, met een
percentage als risicoschatting. De enige manier
waarop ik ermee om kon gaan was door me alleen
te focussen op de mogelijke complicaties die
blijvende schade (of zelfs overlijden) tot gevolg
konden hebben en daar het gesprek over aan te
gaan. Het hoofdprobleem was mijn noodzaak voor
antistolling, terwijl die bij de baby tot aangeboren
afwijkingen en miskramen kon leiden. Aanpassen
van mijn antistolling betekende een groter risico op
kleptrombose voor mij. Dit was de voor mijn situatie
meest gevaarlijke complicatie en de realiteit dat dit
zou kunnen gebeuren heeft er ook voor gezorgd dat
wij langere tijd geen beslissing konden nemen over
wel of niet zwanger worden.
SINUS | PAH 33 Winter 2020