Sinus Winter 2020 WEB

ERVARINGEN
thema
Met liefde
DOOR: MANON VAN DER GIESSEN
Sinds ik mijn nieuwe relatie heb met mijn allerliefste
Brabo zijn er zoveel dagen waarop ik denk: Omekot
mijn leven is totaal veranderd. En wat prijs ik mij rijk
met het feit dat hij mijn leven in is gekomen. Al hoor
ik mijzelf geregeld zeggen wanneer we een stukje
aan het lopen zijn: “Liefje, ik loop niet zo snel als jij.”
Want ook in een nieuwe relatie is het aanpassen.
Waar ik op onze eerste date nog wat bang was om
een lang stuk te lopen. (Ik kwam uit een huwelijk
van 10 jaar en in de laatste jaren had ik ritmestoornis
na ritmestoornis. Zat ik alleen maar binnen. Binnen.
Binnen en nog eens binnen. Alleen) Ondertussen
lopen mijn vriend en ik samen kilometers weg.
Buiten. Samen.
Hij neemt mij overal mee naar toe en wil mij overal
bij hebben. Wanneer ik naast hem wakker word
of in de auto naast hem zit, kijk ik naar zijn mooie
gezicht en zijn manen en denk:. Wat een mooie reis
is dit met jou. Wat fijn dat we samen zijn. Dit samen
mogen doen. Want al kijkt hij soms even achteruit
wanneer hij toch nog te snel loopt. Hij zegt dingen
zoals: “Goed gedaan liefje, je bent nu toch alweer
verder gekomen dan eerst? We doen het samen. Ik
ben toch altijd bij jou? Je bent niet meer alleen.”
Ik ken geen eenzamer dan je alleen voelen in een
relatie, welke relatie dan ook. Het gevoel dat ik alles
bloot heb gegeven en dat daar niet zorgvuldig mee
om wordt gegaan. Ik laat niet zo graag de kant zien
van mijn hart dat een beetje meer hulp nodig heeft
of extra rustmomenten. Die net wat anders is dan
anderen, dat laat ik toch liever achterwege of hou het
privé. De extra rustige zachte aanpak in plaats van de
harde. Ik ken beide kanten heel goed.
Ik heb op bed gelegen met hevige ritmestoornissen
met een (eerdere) andere partner naast mij die zei:
“Je hebt de stoornis zelf veroorzaakt, dus je lost
hem ook zelf maar op.” Ik kreeg geen knuffel. Wat
het enige was wat ik wilde. Ik kan stoer doen en
zeggen dat mijn hart het mooiste is aan mij. Dat vind
ik ook, Maar ik ben ook vaak genoeg verrast door
bijvoorbeeld die ene leraar op school die, wanneer ik
zei dat ik niet meer kon, mij uiteindelijk in het natte
gras liet liggen. Mensen die mij op mijn woord niet
geloofden. Zeiden: “Ik ben ook wel eens moe” Maar
moe betekent bij mij vaak: Er zit niks meer in. Niks,
noppes. Nada. Verrast door die ene vriendin bij wie
ik heel mijn hart met al zijn mooiheid, kracht maar
ook al zijn onzekerheid, gevoeligheid en angst had
bloot gegeven en die dan toch uiteindelijk finaal
over mijn hart heen walste. Het is er beide. Kracht en
onzekerheid. Mooiheid en angst.
Mijn mooie gevoelige hart is door woorden en
gebeurtenissen geraakt. Misschien wat eerder en
harder dan anderen met zijn drie kamers in plaats
van vier. Hartzaken worden door het hart niet zo snel
vergeten. Door al die de ervaringen van het leven is
mijn hart toch altijd nog steeds wat op zijn hoede
om zich helemaal te durven laten zien. Ook die kant
wanneer ik op de bank lig en echt alleen maar moet
slapen en bijkomen. De oplader in. Die van mijn kant
die anders dan anders is. Dat helemaal blootgeven
voelt soms zo naakt dat ik toch een beetje bang ben
dat jij zult lachen, wanneer ik alles laat zien. Omdat
het anders is. Anders zijn is mooi. Tegelijk is het toch
anders.
In mijn nieuwe relatie kwam er voor mij samen met
een nieuwe vriend een hele nieuwe vriendengroep
bij. Daarna kwam Corona. Dat was ineens even
veel voor mijn hart. En werd de les die mijn hart
mij leerde net voordat Maikel mijn leven in kwam
SINUS | PAH 26 Winter 2020