Sinus Winter 2020 WEB

ERVARINGEN
thema
nog belangrijker. Mijn hart leerde mij een mooie
liefdesrelatie te hebben met diegene die het meest
van belang is. De relatie met mijn hart zelf. Want wat
ik leerde was dat mijn hart mooi is, maar dus ook
gevoelig. Het emmertje (met stress/emotie/fysiek) is
veel sneller vol. Woorden, gebeurtenissen kunnen
zorgen voor hevige korstsluiting in de vorm van
ritmestoornissen, migraine, overgeven, niet kunnen
praten. Het vraagt echt om extra lief zijn. Lieve
woorden. Ik leerde dat dat echt het verschil maakt.
Wanneer je lief praat in plaats van boos of hard.
Liefkozend zoals je zou doen tegen een klein meisje
of jongetje dat valt op haar of zijn knie. “Ach liefje
kom maar hier ik troost je”. Of “wat een prachtige
tekening wat heb jij dat fantastisch gedaan.” Lief zijn.
Voor jezelf. Wat er ook gebeurt bij het hart blijven.
Jouw hart. Grenzen stellen. Grenzen stellen is echt
een (groot) deel van zelfliefde). Doen wat mijn hart
echt nodig heeft. Of dat nu is extra slapen, een serie
kijken. Beetje Qi Gong. Liggen op mijn rug, handjes
op de buik en ademhalen. Een lekkere goeie jankbui
ofzo. Hoe het er ook uit ziet. Liefde en aandacht
voor het hart. Het is soms lastig. Want mijn hoofd
wil nog vaak alles. Maar alles is echt heel veel. Mijn
driekamerige hart houdt van gedoseerd.
Beetje bij beetje.
Mijn hoofd dacht dat ik misschien nog niet klaar was.
Maar op onze eerste date pakte ik tijdens onze korte
wandeling zonder erover na te denken zijn hand vast.
Verbaasd zei hij: “Ja wil je al mijn hand vasthouden?”
Ja mijn hart wil jou vasthouden. Mezelf vasthoudend
aan hem, liet hij mij zien wat stiekem al in mijn hart
zat. Wat het verschil maakte, Hij deed het met liefde.
De vulkaan ontwaakt in mij
DOOR:SASKIA BARENDS
De jaarlijkse controle was dit jaar anders dan
anders. Door corona mocht maar één ouder
mee. De ander kon thuis meeluisteren/praten
via videobellen. Normaal zou ik dat moeilijk vinden
om niet mee te gaan. Ik wil er namelijk live bij zijn
omdat het trauma van onverwachts een kind krijgen
met een aangeboren hartafwijking nog steeds “aan”
staat in mij. Als een vulkaan die van buiten rustig
is maar vanbinnen nog steeds actief. Een extra
waakzaamheid, een soort achterdocht naar de artsen
toe. Hoe kundig de kindercardiologen ook zijn, hoe
graag ik ze ook mag, heel diep van binnen zit er nog
steeds de angst dat ze mogelijk iets over het hoofd
zien net als tijdens mijn zwangerschap. Die angst
zit diepgeworteld. Net als de actieve kern van een
vulkaan en dus wil ik het liefst overal persoonlijk bij
zijn om mijn zoon zo goed mogelijk te beschermen.
Maar dit keer “miste” ik die drang van binnen. Dit
keer had ik voor het eerst sinds 12 jaar een soort
overtuiging dat de controle goed zou zijn en er geen
gekke dingen gevonden zouden worden. De kern van
mijn vulkaan was in rust.
Vertrouwen en innerlijke rust. “Blijkbaar begin ik het
eindelijk te leren als moeder van een kind met een
aangeboren hartafwijking” zei ik met een glimlach
trots tegen mijzelf. En dus ging mijn man zonder mij
samen met onze zoon naar het kinderziekenhuis
voor de jaarlijkse controle. Ik zat vol vertrouwen te
wachten op het seintje dat het videobellen begon.
De klap was dan ook groot toen ik zittend aan
onze eettafel via de telefoon de kindercardioloog
hoorde vertellen dat de echo niet helemaal was
zoals ze hadden gehoopt. De vulkaan ontwaakte in
mij… De druk van onze zoon zijn rechterhartkamer
was verhoogd. Ook waren sommige vaten niet
goed zichtbaar. Alles bij elkaar een reden voor
een MRI-scan. De kindercardioloog zou een brief
voor de gemeente gaan schrijven zodat wij bij de
gemeente een aanvraag konden indienen voor een
elektrische fiets. Juist fietsen en in beweging blijven
is namelijk goed voor het hart. Het videobellen
werd gestopt. Alles was besproken, de afspraak was
klaar. Daar zat ik dan… Alleen in onze woonkamer,
twijfelend aan het vertrouwen en de innerlijke rust
die ik twee uur geleden nog voelde. Waarom had
SINUS | PAH 27 Winter 2020