You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
ERVARINGEN<br />
thema<br />
toen nog op de gewone basisschool. De middagen<br />
waren we dan met elkaar thuis. In het najaar van 2019<br />
begonnen we ons weer zorgen te maken over de<br />
gezondheid van mijn man. Na een CTscan werd er een<br />
uitgezaaide tumor ontdekt, wat het begin was van vele<br />
onderzoeken. Het resultaat eind maart was: ongeneeslijk<br />
ziek van kanker met onbekende bron, geen behandeling<br />
meer mogelijk. De eerste maanden van <strong>2020</strong> hebben<br />
we nog veel mooie en onvergetelijke dingen gedaan<br />
met elkaar. We waren een hecht en intens gezin met<br />
ons drietjes, vooral ook omdat we zoveel tijd met<br />
elkaar doorbrachten. De corona wierp ons nog extra op<br />
onszelf terug. Zowel Anthonette als hartpatiënt en mijn<br />
man als kankerpatiënt, behoorden tot de risicogroep.<br />
In mei verergerde de ziekte van mijn man met de dag<br />
en uiteindelijk is hij op bed terecht gekomen. Al de<br />
besprekingen met de artsen enzovoort, hebben we altijd<br />
met Anthonette besproken. Hoe moeilijk het ook was,<br />
we hebben haar direct de waarheid voorgehouden:<br />
papa kon niet meer beter worden. Achteraf ben ik<br />
daar heel blij om, want het voorkomt zoveel vragen<br />
en doordat je eerlijk bent en blijft, behoud je ook het<br />
vertrouwen van je kind. Hoe intens verdrietig als er dan<br />
afscheid genomen moet worden. Onvergetelijk is het<br />
moment dat ons dochtertje, ze was toen 6 jaar oud, aan<br />
het bed van haar vader stond en vroeg aan hem: wat wil<br />
ik nog graag weten, o wat moet ik nog vragen. En toen<br />
vroeg ze in tranen: papa, heeft u van mij gehouden? En<br />
papa (die niet meer kon praten), knikte ja! Ze draaide<br />
zich om en is het op gaan schrijven, want, zei ze, dit<br />
mag ik niet meer vergeten. 31 Mei moesten we voorgoed<br />
afscheid nemen en van die tijd af zijn we nog maar<br />
samen. Wat een grote leegte is er gekomen. Wat heeft<br />
Anthonette al veel mee moeten maken. Het ene trauma<br />
na het andere… Als mama dan in oktober ook nog eens<br />
corona krijgt, neemt de angst dat ze ook mama nog<br />
moet missen wel toe. Door alles wat ze al meegemaakt<br />
heeft in haar jonge leven, is ze wel flexibel geworden<br />
in het omgaan met tegenslagen. In oktober heeft ze<br />
de overstap gemaakt naar het speciaal basisonderwijs,<br />
omdat daar in kleinere groepen lesgegeven wordt en er<br />
meer aandacht voor haar persoonlijk is, want haar leven<br />
staat bol van (innerlijke) angsten. Ze volgt ook al ruim<br />
een jaar speltherapie, onder andere om te leren bij haar<br />
emoties en gevoelens stil te staan. Door alles wat we<br />
samen hebben meegemaakt, zijn we enorm op elkaar<br />
aangewezen en mogen we wel zeggen dat er een zeer<br />
hechte band is. Als moeder vind ik het wel zwaar om<br />
alleen de verantwoording te hebben voor onze dochter.<br />
Gelukkig krijg ik vanuit het Sophia Kinderziekenhuis altijd<br />
veel begrip en steun, net als van de speltherapeut. Daar<br />
kan ik ook altijd met m’n vragen terecht. Anderzijds ben<br />
ik zeer dankbaar dat zij onze dochter mag zijn, waar ik<br />
zoveel liefde van mag krijgen. Ik ben trots op haar en ik<br />
omring haar met al mijn liefde en warmte. Mama, zei ze<br />
op een dag tegen me, vijf maanden na het overlijden van<br />
haar vader, als ik een hele lieve man voor u zou kunnen<br />
kopen, dan zou ik het gelijk gaan doen... Ter afsluiting wil<br />
ik er nog op wijzen dat we samen mogen geloven dat er<br />
een God in de hemel is, Die voor ons zorgt. Hij wil een<br />
man voor de weduwe en een vader voor de wezen zijn.<br />
In dat besef mogen we ook toekomst zien.<br />
SINUS | PAH 18 <strong>Winter</strong> <strong>2020</strong>
Change language