Para comprendermos a crise - Web FORGA

14
Factoría de Citröen en Vigo
tros. A lóxica dos conclaves internacionais parten
do suposto da temporalidade da crise e, polo
tanto, da posibilidade da súa superación. Desde
esa lectura a crise é un accidente que pode e
debe repararse. O propósito das políticas anticrise
apunta a retornar á normalidade do ciclo
capitalista co restablecemento da taxa de ganancias.
Ao pensar en termos de crises do capitalismo, a
discusión lévanos á integridade da crise na súa
consideración multifacética como crise económica,
financeira, alimentaria, enerxética, am-
Resulta usual analizar a
crise desde a
deterioración
dalgunhas variábeis
macroeconómicas, ou
desde o impacto en
certos sectores da
produción e os servizos.
Porén, esta perspectiva
analítica deixa de lado o
desenvolvemento
simultáneo de
fenómenos da
acumulación de
riquezas e ganancias
acaecidos nalgúns
sectores económicos.
biental, é dicir, como
crise da civilización
contemporánea. Esta
liña de reflexión permítenos
pescudar e
ensaiar a posibilidade
de políticas anticapitalistas
en curso, tales
como aquelas que durante
medio século se
veñen desenvolvendo
en Cuba, ou as propostas
polo Socialismo
do século XXI
sostidas desde Venezuela
ou outras experiencias
de cambio
político como Bolivia
ou Ecuador. Xa que
logo, se a desarticula-
ción da Unión Soviética desprazou a discusión
sobre a perspectiva anticapitalista, non capitalista
ou polo socialismo, a crise do capitalismo
en curso permite retomar esas coordenadas
para a discusión da orde social.
Como vimos sostendo pensar a crise remite ás
dificultades do capital para a súa valorización,
sen negar a continua produción de plusvalía -
aínda en período de crise- e a súa apropiación
por unha banda do capital. As dificultades para
a reprodución e ampliación do capital “en
xeral” non obsta a valorización de capitais particulares.
No marco da competencia capitalista
e a pesar da crise, os capitais “en particular”
están en mellores condicións para desenvolver
o proceso de centralización e concentración,
reanimando o ciclo da acumulación capitalista.
A crise é asumida neste caso como unha oportunidade.
En rigor, constitúen a parte do capital
que se prepara para emerxer da crise con
anovada potencia para un novo ciclo económico
de expansión das relacións sociais capitalistas.
É que a crise supón simultaneamente o dobre
proceso de destrución e creación de capitais.
Destrúe capitais en tanto traballo acumulado,
á vez que viabiliza a urxencia doutros (novos)
procesos de explotación de traballo vivo. Este
proceso aparentemente contraditorio explica
que se poida enxergar unha tendencia xeral á
baixa das ganancias das empresas (bancos, automotrices,
etc.), simultaneamente a que sectores
asociados á bioxenética e a industria da
alimentación por exemplo, somen cuantiosas
ganancias nun marco de crise da economía
mundial.
Resulta usual analizar a crise desde a deterioración
dalgunhas variábeis macroeconómicas,
ou desde o impacto en certos sectores da produción
e os servizos (como a industria do automóbil,
a banca ou o sector inmobiliario na
conxuntura 2007 a 2009). Porén, esta perspectiva
analítica deixa de lado o desenvolvemento
simultáneo de fenómenos da acumulación de
riquezas e ganancias acaecidos nalgúns sectores
económicos. Vexamos só algúns exemplos:
a) entre as comercializadoras de grans, por
exemplo, Cargill obtivo ganancias en 2008 de