Para comprendermos a crise - Web FORGA

Quinto. A inflexión, a novidade desta, vén dada
pola reaparición da crítica ao capitalismo e a
formulación do obxectivo socialista. Non é un
camiño irreversíbel e menos maioritario, pero é
unha realidade. Por iso, e no debate nacional
argumentamos contra a “autonomía” do Banco
Central arxentino e especialmente contra o pagamento
da débeda, con reservas ou con fondos
fiscais. A débeda non debe pagarse ante a
enorme débeda cos empobrecidos. A lista de
acredores dunha débeda social interna é tan inmensa
que non se pode propoñer cancelar
antes as débedas con outros acredores. En todo
caso é un debate no que debe participar o conxunto
da sociedade. Que débeda se ten que cancelar
antes? Hai tempo demostrouse que os
chamados debedores somos os acredores, que é
hora de poñer fin á transferencia de riqueza e
ingresos desde os pobos ao capital máis concentrado
do capitalismo transnacionalizado.
Hai cambio de tendencia agora? Si, haino e
devén da acumulación de poder popular, que
reivindicadora do Non (ao ALCA, á débeda externa,
á militarización, entre outros) soubo construír
alternativas políticas que desafiaron a
hexemonía discursiva do neoliberalismo en Latinoamérica
e o Caribe. Hainos que só quedaron
na crítica ás políticas hexemónicas nos 90 e outros
foron máis aló. Algúns anímanse a criticar o
capitalismo, mesmo a desandar ataduras do sistema
mundial, as súas institucións e convencións
subxectivas de que é o que se pode facer.
Ecuador levou adiante unha auditoría da débeda
externa que lle permitiu descoñecer parcialmente
obrigas con acredores que demandaban
privilexio de cobro por riba das necesidades sociais
internas. O goberno de Bolivia nacionalizou
os hidrocarburos e retirouse do CIADI,
instrumento do Banco Mundial para defender os
intereses dos capitais transnacionais. Mencionamos
xa a integración no ALBA, e engadamos
a innovación propositiva dunha “nova arquitectura
financeira internacional” que se afianza coa
creación do Banco do ALBA e o SUCRE con pretensión
de moeda rexional, pero inclúe tamén o
demorado Banco do Sur e outras iniciativas de
vertebración económica rexional.
A expectativa mundial que xera a rexión latinoamericana
e caribeña está sustentada na mobi-
lización e resistencia
ás políticas regresivas
e reaccionarias de
saída capitalista á
crise dos anos 70 (década
perdida nos 80 e
medio perdida nos 90
segundo a CEPAL).
Entre as campañas
sociopolíticas de mobilización
popular, os
conclaves globais tipo
A expectativa mundial
que xera a rexión
latinoamericana e
caribeña está
sustentada na
mobilización e
resistencia ás políticas
regresivas e
reaccionarias.
FSM desde 2001 e os novos gobernos emerxentes
contra o neoliberalismo xestáronse as
esperanzas de cambio alén do propio continente.
América Latina e o Caribe transformáronse
en laboratorio de estudos para o
pensamento crítico e o movemento popular
mundial. Claro que a tendencia foi á igualación
das experiencias, sen percibir que, nun proceso
dunha década, Venezuela pasou dunha concepción
de “terceira vía” (1999 a 2004) a soster
o seu “Socialismo do Século XXI” (desde decembro
do 2004); e Bolivia, que esbozou unha
proposta de “capitalismo andino” ao comezo do
primeiro goberno, propón actualmente o “socialismo
comunitario”. Detallamos que tanto
Ecuador como Bolivia inclúen novidades xurídicas
importantes nos seus renovados réximes
constitucionais, onde a categoría do “Bo Vivir”
sorprende, cando menos, aos intelectuais neoclásicos
da corrente principal (mainstream)
hexemónica. Noutros casos, o discurso non foi
máis aló da crítica ao neoliberalismo, para
87
Mural en Caracas, Venezuela