Para comprendermos a crise - Web FORGA

44
A evolución
macroeconómica
chinesa e as súas
favorábeis perspectivas
de futuro, propiciaron a
expansión capitalista
no seu territorio.
Shanghai, China
A evolución macroeconómica
chinesa e
as súas favorábeis
perspectivas de futuro,
propiciaron a
expansión capitalista
no seu territorio e facilitaron
o investimento
produtivo con
forza de traballo barata para capitais ávidos de
superar a crise de rendibilidade presentada
nos anos 70. O capital resolve a súa crise neste
tempo cunha ofensiva contra o traballo vivo
existente, á vez que xera millóns de novos postos
de traballo en Asia en condicións consideradas
“inmellorábeis” polo baixo prezo de
reposición da forza laboral e o carácter subordinado
do mesmo ás necesidades dos investidores
capitalistas. É o escenario ideal a fin de
restablecer rendibilidade do capital afectada e
reproducir as condicións mundiais para a xeración
e apropiación de plusvalía, posibilitando
transferir ese nivel do custo de
produción como estándar mundial de remuneración
do traballo.
É un feito que China baixou a súa pobreza do
80% en 1980 ao 20% en 2006 35 e maniféstase
como a maior demanda de alimentos no mercado
mundial. O aumento do prezo do petróleo
e dos alimentos compleméntanse para
estimular a espiral crecente dos prezos de
mercado que dan sustento á inflación mundial.
Ambos os fenómenos disparan á súa vez
mecanismos especulativos, con apostas aos
mercados a futuro, que verifican a súa actuación
en tendencias recorrentes á alza dos prezos,
tal como ocorre especialmente desde
comezos de 2007.
Doutra banda se observamos as pobres perspectivas
de crecemento para os países seleccionados
que se expoñen na revista The
Economist36 no cadro 11, é doado inferir o impacto
da recesión. Segundo esta fonte, só se
salvan China e a India, os únicos países con
datos positivos sobre a evolución do PIB para
o 2009, da orde do 6% para o primeiro e do
5% para o segundo. Pode verse que a recuperación
para o 2010 é máis destacada para
América Latina que para os países capitalistas
desenvolvidos, tema que atribúe a análise ás
relativas mellores condicións da rexión37 , xeradas
pola existencia de sistemas bancarios
máis regulados -por efecto de crises anteriores-;
finanzas públicas equilibradas -logo de
anos de prédica en favor do axuste fiscal-;
menor a débeda pública e superávit comercial
empurrado por melloras relativas dos prezos
internacionais das exportacións da rexión.
Está claro que o axuste latinoamericano se
produciu na década dos 80 e especialmente
nos anos 90, baixo o imperio do Consenso de
Washington. Os anos 80 foron cualificados
por CEPAL como a “década perdida” e estendeu
o termo para o medio decenio seguinte. Os
datos sociais do axuste estrutural rexional son
elocuentes nunha estendida realidade de miseria,
desigualdade e explotación. A nosa tese
tende a sinalar que o axuste rexional anticipado
amorteceu a crise no capitalismo desenvolvido
e é por iso polo que agora estes países
sofren directamente as consecuencias da recesión.
35 Revista The Economist, Nº 387.
36 The Economist, 2 ao 8 de Maio de 2009, Economic and financial
indicators, páx. 97.
37 Ibídem, Economías Latinoamericanas, páx. 37.