Para comprendermos a crise - Web FORGA

18
Pénsase a crise como
unha oportunidade de
sentidos contraditorios.
Os dominantes para
afirmar o rumbo
capitalista e os
dominados para
obstaculizar a
acumulación, disputar
condicións de vida e
intentar un tránsito do
capitalismo cara ao
socialismo.
verxencias macro e de
articulación produtiva
para enfrontar a crise.
Sinalamos que a crise
é unha fase do desenvolvementocapitalista
onde capitais con
diferente composición
orgánica e inserción
na dinámica de acumulación
disputan un
lugar na creación de
condicións para subsumir
crecentemente
o traballo, a natureza
e a sociedade no capi-
tal. Nese proceso de crise establécense límites
estruturais para materializar a acumulación capitalista
e o proceso de dominación: tanto por
factores internos do proceso de produción e reprodución
a escala global, da cal a sobreprodución
de mercadorías e de capitais constitúen o
fundamento principal; como polo conflito salarial
ou pola disputa da renda xerada por reivindicacións
de amplos sectores populares. É unha
loita múltiple que abrangue desde reivindicacións
pola saúde, a educación, a vivenda, o salario
e os valores cultural e socialmente
construídos.
Un e outro son causa da crise en curso. Uns son
os problemas ao interior do capitalismo na disputa
pola hexemonía da dominación e outros
se presentan na loita entre os dominados e os
dominantes. En ambos os casos pénsase a crise
como unha oportunidade de sentidos contraditorios.
Os dominantes para afirmar o rumbo capitalista
e os dominados para obstaculizar a
acumulación, disputar condicións de vida e intentar
un tránsito do capitalismo cara ao socialismo.
Neste proceso realízase a dialéctica entre
reforma e revolución.
Como a crise é un dato da realidade e non só un
diagnóstico das clases subalternas, xérase
entón un proceso aberto de loita política, ideolóxica
e económica polo rumbo da organización
económica da sociedade contemporánea.
Porén, insistimos en sinalar que esta disputa
debe ser librada tendo presente a dimensión
global do fenómeno: o capitalismo como sistema
mundo atravesa unha situación crítica, xa
que logo a crise é tamén civilizatoria.
A relación estado-capital en movemento:
as políticas de rescate
Vimos sostendo que o estado como relación social
está atravesado por diversos intereses que
pugnan para orientar as políticas institucionais
no seu favor. A preponderancia da lóxica do capital
por riba da lóxica do mundo do traballo é
unha mostra da actuación do estado que data
de moitas décadas, fenómeno que pon en evidencia
o vínculo ente os capitais e este órgano
público. Esta relación merece atención especialmente
despois da prédica ideolóxica contra
a intervención estatal no ámbito da economía.
O tema adquire importancia por canto os capitais
afectados pola crise actual acoden ao estado
capitalista, para facer sustentábel o ciclo
económico e recuperar a súa función na produción
e reprodución do capital. Son abondosos
os exemplos de rescate de empresas capitalistas
nestes tempos de crises (desde os bancos a
empresas industriais emblemáticas). Porén,
debe sinalarse que iso ocorre en coincidencia
cunha poxa con outros sectores do capital que
non soportan do mesmo xeito os efectos da
crise (fenómeno sinalado previamente), xerando
así unha competencia intercapitalista
pola apropiación do aparello estatal e a súa capacidade
de orientar os recursos públicos cara
á iniciativa privada.
É que boa parte da batalla por superar a crise
das empresas nuns casos, e por impulsar a acumulación
noutras, pasa pola apropiación privada
dos recursos públicos destinados ao
rescate no capitalismo en crise. O capital procreou
o estado capitalista e este constitúese en
espazo de disputa para a produción e reprodución
do ciclo do capital. Trátase de discutir o
papel do estado capitalista despois de décadas
de críticas emerxentes desde a tendenciosidade
da teoría económica contra a intervención do
estado na actividade económica.
Aludir á competencia interempresarial remite
tamén a relacións de clases, neste caso, entre