Para comprendermos a crise - Web FORGA

34
Ocupación da rúa pola policía en México
ridade nacional imperante na maioría dos
nosos países. Foi tamén necesario o aprovisionamento
para conflitos rexionais ou globais.
Abonda só con lembrar que en 1978 Arxentina
e Chile estiveron a un paso da guerra, que foi
detida pola mediación oficial da Igrexa católica;
tamén en 1982 se produce o conflito bélico
entre Arxentina e Gran Bretaña para
recuperar a soberanía arxentina das Illas Malvinas.
Ambos os episodios foron coartadas
para o incremento do gasto e os investimentos
militares. Cada país desenvolvía a súa hipótese
de conflito en función das necesidades das clases
dominantes locais para resgardar os mecanismos
de dominación e reprodución do
capitalismo.
O gasto demandado polos militares no goberno
(Arxentina, Chile, por exemplo) foi cuberto con
endebedamento nun momento onde a banca
transnacional rebordaba de liquidez. Recordemos
que por unha banda subían os prezos do
petróleo e os propietarios dos pozos petroleiros
non usaban precisamente ese incremento para
a promoción do desenvolvemento autónomo
dos países árabes, senón que o enriquecemento
intempestivo motivou a especulación e a ganancia
de tipo rendista. Por iso, a renda buscou
depositar os excedentes petroleiros na banca
transnacional. As entidades bancarias non
tiñan demanda de diñeiro en mercados recesivos
e polo tanto favoreceron o endebedamento
de proxectos políticos que pretendían resolver
o consenso e o “poder” engraxando o sistema
económico de cada país vía endebedamento.
Foi unha liquidez posta nos mercados financeiros
e especulativos, alentando a mobilidade de
capitais internacionais e que tamén alimentou
guerras como a que protagonizaron entre si,
Iraq e Irán, desangrando os seus pobos e transferindo
a renda petroleira vía compras de armamentos
e materiais militares aos principais
fornecedores da militarización global, entre
eles Estados Unidos.
Ante a necesidade de financiamento dun poder
económico e político no Cono Sur acudiuse ao
crédito internacional co obxectivo de darse
unha base de acumulación orixinaria para o
novo e moderno capitalismo que logo se bautizaría
como neoliberal. Ao mesmo tempo debíase
reformar a estrutura económica e social do
país, tal como se materializou nas tres décadas
posteriores aos golpes de estado en Chile e Arxentina.
Mentres tanto, desde o poder económico, propiciouse
un inusitado incremento da taxa de
xuros, que nos anos 80, baixo a administración
de Ronald Reagan, alcanzou o 20%. Agudizouse
así o custo financeiro dos países endebedados
nos 70 e con iso desatouse a crise da
débeda que se continúa desenvolvendo a comezos
do século XXI.
Porén, é ben aclararmos que o problema da débeda
pública non é novo e está vinculado en orixe
ao desenvolvemento do sistema capitalista; constitúe
un dos mecanismos que fan á acumulación
orixinaria do capital, tal como se encarga de demostralo
con profundidade Karl Marx n’O Capital.
Así, a débeda pública, sendo un mecanismo
económico antigo para o desenvolvemento do
sistema, tivo un papel relevante á hora de propor
a superación das crises no capitalismo. A política
económica do keynesianismo encargouse de difundir
a importancia do efecto multiplicador do
crédito para o desenvolvemento da economía.
Aínda hoxe en tempos de crises dese paradigma,
desenvolvementos monetaristas ortodoxos e neoliberais
sosteñen que o crédito e a súa expansión
é unha das claves para que Estados Unidos
continúe cun papel de locomotora do crecemento
do sistema mundial. De aí se explica a preocupa-