KUR’AN’I ANLAMAK

seviyene göre Kur’an’ı anlıyorsun. Veyahut
sıkıntına, eziyetine, içinde bulunduğun
mücadeleye göre anladığın bir Kur’an’ı Kerim
var. Allah-u Teala mucize derken bunu mu
kastediyordu? Kur’an’ı hepimiz aklımıza göre
mi anlayacaktık? Bulunduğumuz coğrafyaya
göre, iklime göre, hukuka göre mi anlayacağız?
Astronotsak, biyologsak, jinekologsak,
her ne meslekte olursak Kur’an’ın anlayışı,
anlatımı acaba değişecek mi? Yoksa biz dar
bir görüşten, geri bir kafadan çıkıp, alemleri
içine alan, bütün kainatı yoktan var eden O
Allah’a, yani külli iradeye bu cüz’i irademizi
teslim ederek mi Kur’an’ı anlayacaktık? Kur’an
acaba Arabistan Yarımadası’nda nazil olduğu
için “o coğrafyaya ait, biz anlayamayız, o
oranın kültürü” mü diyecektik? Biz evvelen
bakış açımızı bir yoklayalım. Neye göre Kur’an’ı
anlayacaktık? Kendimize göre mi? ‘Ben böyle
bilirim’e göre mi?
Kur’an’ı anlamaya çalışmak, bildiğini hayata
taşımakla olur. Kur’an’ı harf harf, ayet ayet,
hece hece nakşetmekle olur.
Allah’ım okuyuşumuzdan önce
anlayışımızı değiştir. Ya Rabbi! Bizi Kur’an’ın
hadimi eyle. Kur’an’ın anlayışıyla, Kur’an’ı
değerlendirmemizi nasip eyle.
Bugün okuyorlar lakin; Okuyan kör,
dinleyen sağır, biz diyoruz ki bağır hoca
bağır. Kim ne anlar ki? Ne okuyan görüyor, ne
dinleyen anlıyor. Cihat deyince adamın aklı
çıkıyor, benzi sararıyor.
İslam’ı öldürecekler, yani İslami anlayışı
öldürecekler. Cihat ayetlerini ve cihat kelimesini
Habib-i Kibriya Muhammed Mustafa (s.a.v)’den
öğrenmeliydik. O nasıl anladıysa biz de öyle
anlamalıydık değil mi? Başka nasıl anlayacaktık
ki?
Hadis-i şerifte buyruldu;
“Küçük cihat bitti, büyük cihada geldik.” 2
Elbette büyük cihada geldik. Sen büyük
cihadı hiç tanımadın ki; nefsinin hevasını,
hevesini, arzularını, korkularını, şehvetini,
umutlarını hiç tanımadın ki! Nasıl cihat
2 Acluni, Keşfu’l-Hafa’I, 425.
30 • Bizbiriz Dergisi
edecektin ki? Hasmını bilmeyen muhatap,
hasmıyla nasıl savaşacaktı ki? Senin nefsinle
yüzleşmeye, nefsini tanımaya, küçük cihatla
başlaman lazım değil miydi ki? Orada cihada,
küçük cihada gidenlere, hani dünyada kafirlerle
karşılaşıncaya kadar nefisleri şehitlik türküleri
söylettiriyordu. Fakat savaş kızıştığı zaman,
kaçmayı emrediyordu. Gördükleri zaman
kan revanı, oradan kaçmayı düşünüyorlardı.
Nefislerindeki yaşam arzusunu, nefislerindeki
hileleri, nefislerindeki ölüm korkusunu,
nefislerindeki hasedi ve tamahı görüyorlardı.
Nefislerini, karşılarında bir başkası varmış gibi
seyrediyorlardı. Çünkü nefis az sonra öleceği
halde ama para, dünyalık toplama hırsındaydı.
Sen hiç nefisini tanıdın mı ki büyük cihada
çıkacaksın? Abdullah’ı Azam devam ediyor;
“Afganistan’a gitmeden önce şöyle derdik;
Mücahitler hayır paralarını yiyorlar, hayır
paralarını birbirlerine peşkeş çekiyorlar,
üçer beşer de evleniyorlar, keyiflerince
yaşıyorlar. Fakat içine girdiğimizde böyle
bir şey olmadığını gördük. Müslümanların
nefisleri, korktuklarından dolayı, Allah-u
Teala’nın kovmuş olduğu şeytanın kurduğu
tuzağına düşüyorlardı. Cihattan korkan, kaçan
müslümanın bahanesiydi bunlar.” 3
İki çocuğuyla beraber şehit oldu Abdullah
Azam. Cihat etmeyiz, cihattan uzak dururuz,
mücadele etmeyiz, müslümanlar kan akıtırmış,
‘savaşmasalardı bir şey olmazdı’ deriz. Çiçek
attık Fransızlara tecavüz ettiler, çivilediler
duvara. Dünyanın neresinde bir İslam ülkesi
varsa, muhakkak orada kan akıyordur. Lakin
müslümanlardır barbar olan. Talebeden
hocasına, cahilinden ulemasına kadar cihat
dedin mi aklı çıkıyor müslümanın. Mücadele
dedin mi; ayet-i celile’deki gibi inandıktan
sonra َ küfre sapar gibi sapıyorlar.
3 Afgan’da Rahman’ın Ayetleri.
اَعُوذُ‏ بِا ‏ِالله ‏ِمنَ‏ ال َّشْيطَا ‏ِن ال َّرِجيِم
‏ْسمِ‏ ا ‏ِالله ال َّرحمَْ‏ ‏ِن ال َّرِح يِم
بِ‏
يَا أَي ُّهَا الن َّبيِ ُّ جَاهِ‏ ‏ِد الْكُف َّاَر وَالْمُنَافِقِ‏ ‏َين وَاغْلُ‏ ‏ْظ عَلَيْهِ‏ ‏ْم وَمَأْوَاهُ‏ ‏ْم جَهَن َّ ‏ُم وَبِئْس
الْمَصِيرُ‏
يَا أَي ُّهَا ال َّذِي ‏َن آمَنُوا مَا لَكُ‏ ‏ْم إِذَا قِيل لَكُ‏ ‏ُم انْفِرُوا ‏ِفي سَبِيِل الل َِّه اث َّاقَلْتُ‏ ‏ْم إَِلى
الأَْرْضِ‏ أَرَضِيتُ‏ ‏ْم بِالحَْيَاِة الد ُّنْيَا مِ‏ ‏َن الآْ‏ خِ‏ رَِة فَمَا مَتَاعُ‏ الحَْيَاِة الد ُّنْيَا ‏ِفي الآْ‏ خِ‏ رَِة إِلا َّ
قَلِيلٌ‏
َ
يَا أي ُّهَا الن َّا ‏ُس ◌َ
تَتَمَن َّوْا لِقَاءَ‏ العَدُ ِّو وَاسْألُوا الل َّهَ‏ الْعَافِيَةَ،‏ وَإذَا لَقِيتُمُوهُ‏ ‏ْم
فَاصْبرُِوا
وَأَعِد ُّوا لهَُْم مَا اسْتَطَعْتُ‏ ‏ْم مِ‏ ‏ْن قُو ٍَّة وَمِ‏ ‏ْن رِبَا ‏ِط الخَْيِْل تُرْهِبُوَن بِِه عَدْ‏ َّو الل َِّه
وَعَدُو َّكُمْ‏ وَآخَرِي ‏َن مِ‏ ‏ْن دُوِِ‏ ‏ْم لاَ‏ تَعْلَمُونَهُ‏ ‏ُم الل َّهُ‏ يَعْلَمُهُ‏ ‏ْم وَمَا تُنْفِقُوا مِ‏ ‏ْن شَيْ‏ ‏ٍء