AKP Faflizmden Vazgeçmiyor!

me geçifl’i yani ‘sosyalist devrim’i
savunmaya bafllar. Gerekçe,15 milletvekili
ile sosyalist bir partiyi parlamentoya
sokan iflçi ve köylülerin
bilinçlenme seviyelerinin art›k yüksek
oldu¤uydu. O halde, eski düflünceler
bir yana b›rak›lmal›, do¤rudan
sosyalizmden, sosyalist iktidardan
söz edilmeliydi!”
Görüyor musunuz, asl›nda sistem
içinde oldukça küçük hacimli
bir parlamenter baflar› nas›l da zafer
sarhoflu haline çevirmifl, nas›l siyasi
olarak körlefltirmifl onlar›... Hat›rlan›rsa,
2. Enternasyonal partileri de
parlamentizmi ve “bar›flç›l geçifl”
teorilerini, seçim baflar›lar›n›n ard›ndan
teorilefltirmemifller miydi!!
Demek ki aradan yar›m as›r geçmifl
olsa da, reformizm ayn› tuza¤a, ayn›
bata¤a düflmekten kurtulam›yor.
Yani, 65 seçimleri ayn› zamanda
reformizmi, parlamenterizmi pekifltiren
bir sonuç yaratm›flt›r. Sonras›
malumdur; parlamenter hayallerin
yerle bir olufludur. Sonuçta ise,
“burjuva parlamentosunu ele geçirme”
hayalleriyle, çarp›t›lm›fl bir
sosyalizm bilinci oluflturularak, kitlelerin
devrimci mücadelesine zarar
verilmifltir. Keza, yine eklemek gerekir
ki, yasall›k, meflruluk ad›na
icazetçilik de bu dönemdeki parlamenterist
T‹P çizgisiyle yerleflmifltir.
Özlem: Demek ki sorun tek
bafl›na parlamento seçimlerine girelim
mi, girmeyelim mi sorunu da
de¤ildir; girdi¤inizde ne için ve nas›l
girdi¤iniz, girmedi¤inizde ne
için girmedi¤iniz, önemlidir.
“Parlamentoya sosyalizmin
bayra¤›n› dikmek”, “bar›flç› geçifl”
gibi teoriler, Marksist-Leninist devlet,
devrim ve mücadele anlay›fl›n›n
reddidir.
Kemal: Sözü alm›flken, biraz
önce yar›m b›rakt›¤›m›z konuyu da
tamamlayal›m istersen. Yani legal
partilerin üçüncü dönemi...
Özlem: Peki. Birinci dönemde
1965 seçimlerindeki baflar›n›n zafer
sarhofllu¤u sonraki seçime kadar sürebildi
ancak. 15 milletvekili seçilince
iflçi s›n›f›n›n bilinçlenme seviyesinin
ne kadar yükseldi¤inin teorisini
yapan T‹P’in teorisi, ‘69 seçimlerinde
çöktü. Meclise sadece 2
milletvekili sokabilmiflti o seçimde
ve elbette teoriler de, politikalar da
alt üst olmufltu.
1970’lerdeki legal partiler ise,
hiç par›lt›l› bir dönem yaflayamad›-
lar. Kavga o kadar keskindi ki, parlamenter
hayaller kuracak f›rsat bulamad›lar
desek yeridir. O f›rsat› bulamadan
da 12 Eylül Cuntas›’n›n
darbesini yediler. Varl›klar›n› legal
partiyle s›n›rlayanlar, tüm haklar›
rafa kald›ran 12 Eylül Cuntas›’na
karfl› hiçbir direnifl de gösteremediler.
Bu dönem, demokrasicilik oyununun
bir gecede rafa kald›r›labilmesi,
parlamentonun bir emirle kapat›labilmesi,
legal particilere bizim
gibi ülkelerde mücadelenin süreklili¤ini
sa¤lamak için farkl› örgütlenme
biçimlerine de sahip olmak gerekti¤ini
göstermiflti; ama daha sonra
belli olaca¤› gibi, onlar bunu görmemekte
›srar ettiler!
Legal particilik ve parlamenterizm,
12 Eylül’ü takiben uzun bir
ara vermek zorunda kald›. Ta ki
80’lerin sonuna kadar...
Cunta bu kesimleri sindirmiflti;
uzun süre parlamentoculu¤a cesaret
edemediler. ‘87-88’de "aç›k devrimci
parti" gibi öneriler ortaya
konsa da, ne önerinin sahipleri, ne
legalizmde karar k›lm›fl olan solun
Hayat›n
‹çindeki
TEOR‹
1960’lar›n
T‹P’inin... ciddiyetinden,
iddias›ndan
uzak
bir legal particilik tablosu
ve enflasyonu var bugün.
Devrim hayalini kuramayan,
bu hayali mücadeleleriyle,
direniflleriyle besleyemeyenler,
parlamenter
hayaller kuruyorlar. Parlamentocu
hayaller kuranlar›n
ne kadar çok oldu¤u
son ba¤›ms›z aday tart›flmalar›
gösterdi zaten.
öteki kesimleri böyle bir inisiyatif
gösteremediler. Ortal›k biraz daha
“güven verici” hale gelmeliydi.
‘89’da yo¤un bir biçimde tart›-
fl›ld› legal parti. Ve ancak 1993’te
bir legal parti kurabildiler. Kuranlar,
devrim hedefinden vazgeçmifl, illegal
örgütlenmede, silahl› mücadelede
“ununu eleyip ele¤ini asm›fl” kesimlerdi.
Bu kesimler Birleflik Sosyalist
Parti’yi kurdular. Ayn› dönemde
S‹P (flimdiki TKP) kuruldu.
Ard›ndan 1996’da ÖDP kuruldu.
‹çlerinde Devrimci Yol’dan
KSD’ye, TKEP’ten TKP’lilere kadar
birçok eski örgütün yöneticileri,
kadrolar› yeral›yordu. Legalizm
rüzgar› onlarla daha güçlü esmeye
bafllad›. Rüzgar TDKP çizgisini içine
ald›... Sonralar› da deyim yerindeyse
p›trak gibi baflka legal partiler
kuruldu. Her birine ayr› ayr› de¤inmek
de, de¤erlendirmek de burada
mümkün de¤il. Ama flu söylenebilir,
1960’lar›n T‹P’inin, hatta 1970’lerin
legal partilerinin ciddiyetinden,
iddias›ndan uzak bir legal particilik
tablosu ve enflasyonu var bugün.
Devrim hayalini kuramayan, bu hayali
mücadeleleriyle, direniflleriyle
besleyemeyenler, parlamenter hayaller
kuruyorlar. Parlamentocu hayaller
kuranlar›n ne kadar çok oldu-
¤u son ba¤›ms›z aday tart›flmalar›
gösterdi zaten.
Kemal: Özlem’in ortaya koydu¤u
tablodan da anl›yoruz ki, legal
partilerin en çok ço¤ald›¤› dönem
1990-2000’ler olmufl. Bu ilginç bir
sonuç elbette. Niye derseniz
Parlamentonun her zamankinden
daha fazla kuklalaflt›¤›, seçimlerin
her zamankinden daha aleni flekilde
bir oyuna çevrildi¤i bir dönemde,
parlamenterizm yayg›nlafl›p parlamenter
hayaller daha çok besleniyor.
Garip elbette.
Reformist legal partiler aç›s›ndan
parlamentoya girmenin kendisi
bir amaçt›r. Ama bunu gizlemeyi
tercih ederler genellikle. Gerek bu
noktada amaçlar›n›n “sosyalizmin
propagandas›” ve "demokrasi mücadelesini
gelifltirmek" oldu¤unu
savunurlar. Burada “sosyalizmin
34 TEOR‹ 10 Haziran 2007