AKP Faflizmden Vazgeçmiyor!

Köyün en yüksek tepesine ç›kt›.
Sesinin son nefesine kadar ba¤›rd›.
“Yeter art›k yeter. Bu kaç›nc›d›r.
Büyük flehirlere köyleri tafl›yorum...”
K›zmay›n bana; dostlu¤u, insanl›¤›,
ac›s›yla, tatl›s›yla saf bir çocuk
gibi ald›rmadan yaflad›klar›m, k›zmay›n.
Beddua okumay›n arkamdan
topra¤› umut kokan, harçlar› safi
emek alçak daml› evler. Biliyorum
sizler de öfkelisiniz köyü göçe
muhtaç ve mahkum edenlere. Siz de
tek bafl›na kalman›n korkusunu yafl›yorsunuz.
Ya sana ne demeli toprak ana
Bir al›p bin verdin hep. Aç, aç›kta
koymad›n bizi. Ya sen neden sustun
toprak ana Biliyorum, ayr›l›¤›n,
yaln›zl›¤›n suskunlu¤udur bu.
Gözlerini yaylalara do¤ru çevirdi.
Ne çok koyun keçi otlatm›flt›.
Çocuklu¤unun ac›, tatl›, heyecanl›,
korkulu an›lar› bu da¤lardayd› hep
ve bu da¤larda kalacakt› flimdi.
K›yametin haberini alan köy sessizli¤e
bürünmüfltü.
Çocuklar oynamaz oldu sokaklarda.
Onlar için oyunlar oynad›klar›
sokaklar, köyün meydan›, da¤lara
do¤ru ç›kan flu tepe, sessiz ve çamurlu
akan flu dere, bahçesi k›fl›n
çamurdan yaz›n tozdan kurtulmayan
okullar›, art›k sadece bir an›
olacak yar›n. Büyükflehir’de ne zaman
iflsizlik, açl›k, hasret kap›lar›n›
çalsa, köylerini anlatacaklar arkadafllar›na,
gelecek nesildeki çocuklar›na
ve torunlar›na. Anlata anlata
bitiremeyecekler...
Bu diyarlarda kimse sevmezdi
büyük flehirleri. ‹nsanlar orda nas›l
yaflard›, ak›l erdiremezlerdi. En korkunç,
en vahfli, en utanç verici olaylar
o büyük flehirlerde olurdu nedense...
Ama iflte o bilinmezli¤in, o istemezli¤in
ortas›na gitmek zorunda
kalm›fllard› flimdi.
Y›llard›r beraber olduklar›ndan
ayr›lmak vaktiydi. Tek tek köyün
bütün kap›lar›n› dolaflarak son duyurusunu
yapt›. Haz›r olun yaflan-
Son durak
maz oldu buralar, gidiyoruz... Kimse
sesini ç›karmad›. Köydeki yafll›-
lar›n zoruna gitmedi de¤il, ama ne
yapabilir, ne diyebilirlerdi ki... Demek
gidiyoruz, demek durulmaz oldu.
Kendi yurdumuzdan, kendi köyümüzden
kovulur olduk demek...
dediler kendi kendilerine.
Kim
Kim bizi kovan bu güzel topraklardan
En son atalar›m›z kan›yla, can›yla
köyümüzü iflgal eden emperyalistleri
kovmufltu bu topraklardan.
Çocuklar›m›z özgür yaflas›n diye...
Ama bu öyle mi ya
Kim kimi nereden kovuyor...
fiimdi cevaps›z belki bu sorular,
ama sorular cevaps›z kalsa da k›vranmaya
devam edecek beyinlerde..
*
‹ki gündüz, iki gece geçti aradan.
Kiralad›klar› kamyon sabah›n
köründe kap›ya dayand›. Köyün
baflka sokaklar›nda baflka kamyonlar
vard›.. Egzoslar›ndan dumanlar
ç›karan yürüyen bir u¤ursuzluk an›-
t› gibi süzülmüfllerdi köyden içeri...
Gece uyumam›flt› zaten, bekliyordu.
Haz›r m›s›n›z demeden çoluk
çocuk evde ne varsa doldurdu. Kimse
kimseyle konuflmad›. Herkes bir
an önce yollara düflmek istiyordu.
Sulu sepken bir ya¤›fl kapatm›flt›
görüfl aç›lar›n›. Kara bulutlarla kapl›yd›
gök. Rüzgar hiç bu kadar ürpertici
sesler ç›karmam›flt› sanki daha
önce..
Ayaklar›, elleri donarcas›na üflüdü.
So¤u¤un etkisi, midelerindeki
açl›k titretti onlar›. Bilirdi ki as›l titreten
göç yollar›na düflmüfl olmalar›yd›.
Titreye titreye aflt›-
lar yüzlerce kilometreyi.
Buras› son durak dedi kamyoncu.
Son durak, büyükflehirin
en d›fl›ndaki derme çatma bir
mahalleydi. Mahallenin kendisi
gibi derme çatma bir ev üzerine
sözleflmifllerdi önceden. Lakin
birazdan ö¤renecekti ki sözün de
hükmü yok büyükflehirde. Ö¤renecekti
ki hüküm banknotlardad›r..
Haftalar geçmiflti o sözü
alal›... Lakin onun sözünden daha
çok banknot veren ç›km›flt›..
Mahallenin ortas›nda bofl bir arsan›n
üzerine indirdiler eflyalar›n›.
Kimse buyur etmedi onlar›. Kim
buyur edebilirdi ki zaten, 13 bafll›
bir horantay›.
Tan›mad›klar› ve tan›nmad›klar›
bir büyükflehirde orta yerde kalakalm›fllard›.
Çoluk çocuk flaflk›nd›. Büyükler
aciz ve çaresiz. “‹nsanl›k ölmüfl”
dedikleri böyle bir durum
muydu
So¤uk daha da sertleflmiflti. Göç
y›¤›n›n›n orta yerine topland›lar.
Kendilerini ›s›tabilecek ne varsa
kat kat giyindiler. Çevreden toplad›klar›yla
bir atefl yak›p çoluk çocuk
ateflin bafl›na oturdular. ‹sli isli
harlayan ateflin alevlerine dal›p dal›p
gitti gözleri... S›cac›k tarhana
çorbas›n›n, tand›rdan yeni ç›km›fl
ekme¤in buram buram bu¤day kokan
kokusuyla burunlar› s›zlad›.
Köpek havlamalar› ulaflt› kulaklar›-
na sanki... Sirenlerini çalarak gelip
önlerinde duran polisin gelifliyle
dalg›nl›klar›ndan s›yr›ld›lar.
Kimsiniz, nerden gelip nereye
gidiyorsunuz diyordu üniformal›lar.
Kimdiler, nerden gelip nereye
gidiyorlard› gerçekten
Sorgu sualini tamamlayan polis
çekip gitti, iyice c›l›zlaflan atefle biraz
daha sokuldular, yine dal›p gittiler
közlere... fiimdi geçmifli, köylerini
de¤il, yar›n› düflünüyorlard›,
yar›n›, sonras›n›... Yar›n, kamyoncu
“buras› son durak, buras› büyükflehir”
dedi¤i zaman belli olmufltu.
Son durak, yeni bir kavgan›n ilk dura¤›yd›.
Say›: 108 ÖYKÜ 47