zdÓ ˚ zdiyetÓ li «iyayÍ KurmÍnc - Pen-Kurd

Piştî ku giyan govde berdide, li ber ''Mîsra'' serokêdadmendên dinyadin radiweste. Mîsra li karên ku wî di jiyanaxwe de ji ber mirovatî û çêxwaziya gerdûnê de kirine, dipirse.Her du alîkarên Mîsra, Sirwaşa li aliyê rastê û Raşno li aliyêçepê disekinin û karên mirî bi mêzîna hesêb dipîvin. Qenciyênwî dixin aliyekî û xirabiyan dixin aliyê din, eger kêla xêrangiran bû, ew diçe bihuştê û eger ya xirapiyan dagerî, ew diçedojehê. Wê hîngê, qurban, rêwresm û laveyên wî sûdê lê nakin,tenê raman, gotin û karên wî yên qenc tên hesabkirin.Piştî wê, giyan diçe ser “Pira Sîratê”. Ew pire li pêş giyanêmirovê çêxwaz fereh dibe û bi hêdîka berve deriyê bihuştêdiçe. Lê ew li ber giyanê pîs teng dibe û di nav agirê dojehêwer dibe. Giyanê ku rindî û pîsityên xwe jî biqaserî hev bin,pirê derbas dike û diçe li cihekî di navbera bihuşt û dojehê demîna remtelekî bê hest dimîne.Gava ku Rizgar Şawşînyat dertê, roja dawîn nêzîk dibe.Zemîn hestiyên miriyên ku ji pêvajoya dîrokê de di bin xakê deveşartî bûn, hildide. Dojeh û bihuşt jî ji mirovan vala dibe, ûhemî tên roja ĥeşra gewre. Li wir, kesên ku ji hezar salan demirine û yên ku hîn dijîn, hev du dibînin û hemî tên ĥesabêdawîn.Di wê rojê de, Firîşte êgir berdidin zemînê, çiya dihelin,çemekî ji ronavîke agirî çê dibe, divê herkesek tê re derbas be.Kesên çêxwaz, wekî ku çawa di çemekî ji şîrê sarûgermî redimeşin wî derbas dikin. Yên şerxwaz jî, li ber lehiya êgir diçinû ji rûyê zemînê winda dibin. Li wê çaxê, serbazên reşantiyêyekcar têk diçin û bi lehiya çemê êgir re diçin kûrahiya dojehê,cihê ku Engramayno û yên pê re revî bûnê. Û herwiha yekcardawî li şerxwaziyê tê.Piştî wê, dojeh jî mîna hemî gerdûnê, xwe pak dike û dibeherêmek ji zemîna şehreza. Ew kesên ku çemê êgir derbas kiribûn jî, li ser zemîneke pak û li bin ezmanekî nû dijîn, ew zemîn135PDF created with FinePrint pdfFactory trial version http://www.fineprint.com