Kırktuğ Dergisi 11. Sayısı

More documents

Recommendations

Info

Hilal GülŞairin;“Acını ödünç ver bana, gözyaşlarınıDamarlarında uyuyan sevinci ödünç verYitirdim çünkü onları daİlenmiyorum, el çırpmıyorum artıkNe aklımda yaşadıklarım üstüne düşüncelerNe de geleceğime dair bir tasa.Gelirken çan çalmıyor yalnızlıkBir adam, bir sokak, bir evYüzle, gülüşler, susuşlar boyunca”26
Dediği gibi… Yitirdiğini düşündü çünkü onlarıda. Hayata dair sevinci, mutluluğu, gözyaşları,acısı, kederi, umarsızlığa dönüştü.Bu umarsızlık onu kocaman bir umutsuzluğasürükledi. Artık hissetmiyordu, hissetmiyordugözyaşı akıtan acının varlığını, ancak içindekocaman bir ölü yaşadığını düşündü. İçindenşunları geçirdi; “Depremler, felaketler,kötülükler ve iyilikler hiçbiri bize değmiyorartık o kadar çok maruz kalınan bu deneyimsonunda hissizleştiriyor olmalı hepimizi. Dünyanınbir yanında yaşanan acı ile aramızagiren tek şeyin bir cam ekran olması hepimiziinsanlıktan çıkarmış. Bünyemiz daha fazlasınıalmıyor. Hayatımıza sığdıramayacağımızkadar çok insanın acısına tanık olmak bizegöre değil. Bu ekran olsa olsa insanı öldürenumutsuzluğunu kamçılayan bir kırbaç olabiliroysa rahat koltuklarımızda otururken bunlaraşahit olmak zannettik ki bizleri daha iyi yapacak.Daha çok insan tepki koyacak kötülüğederken daha çok insanın hislerini öldürdük.İyi ve kötü hakkında bu düşündüklerim aslındakötülük karşısında tepkisiz kalanlara yada onu umursamayanlara karşı bir eleştirideğildir. İnsan kendine taşımayacağı yükleryüklemeye başladığından bu yana bir dönüşümiçerisine girdi. Bu dönüşüm bütün olumsuzlukların,umutsuzlukların bombardımanısonucunda yaşanmış olmalı. İnsan ruhsalolarak dayanamayacağı kadar olumsuz durumve olayın altında nasıl sağ kalabilir ki?Sosyal medya bugün bizden aldığı en önemlişey bu sebeple umudumuz oldu herhalde. Bukoca karanlığın karşısında duramayacağımızıbize her gün başka bir haber ve olayla hatırlatıyor.Kendi kendimizi bile yaşatmamakiçin elimizden geleni yapıyoruz. Hıncımızı,acımızı yere düşenden çıkarıp sabah akşambütün nefretimizi onda kusuyoruz. Bir günahkeçisi bulup onu aç kurtlar gibi diri diri yiyor,linç ediyoruz. Bir damla su kadar empatikurmadan ve sanki hayatımız boyunca tek birhata yapmamışçasına bir kibirle yapıyoruz.Huzursuz hayat sendromumuz buna nedenoluyor olmalı. Bir tarafta kaldıramayanlar birbir karanlıkta nefessiz kalıyor, bir tarafta dahayatta kalmaya çalışanlar başkalarına kusuyornefretini. Ben bu düzenin içinde umudunukaybedenlerdenim. Allah’ım böyle bir düzeniniçinde nasıl gülümsenir ki aklım almıyoraldığını da kusuyor artık.”Bunları düşünürken saatin nasıl geçtiğinifark etmedi. 15 yıllık işinden istifa etmişti bugün.Ona 3 4 yıl kadar yetecek birikmişi ilebir süre çalışmadan geçinmeye karar vermişti.İnsanın böyle bir depresyona girmesi içinbile biraz birikmişi olmalıydı bu dünyada.Yoksa işsiz güçsüz bir insanın bu tarz ruhsaldeneyimleri yaşaması oldukça lükstü. Melenikobunları düşünmüştü tabi ki farkında olmadan.Sabah gidecek bir işi olmaması aynı şersuratlı insanları görmeyecek olması yetmezdi.Televizyonunu, bilgisayarını ve telefonunuatmadan mekân değiştirmek ya da zamanınakması bir işe yaramazdı. Hemen onlardankurtulmalıydı. Önce bir ikinci el alım satımıyapan birini çağırdı eve. Televizyonu uygunbir fiyata elden çıkardı. Daha sonra bilgisayarve telefonu için bir dükkâna gitti. Onlarıda verdi. Önce bu durum onu biraz korkuttu.Başına bir iş gelse arayabileceği kimse vearamak için kullanabileceği bir araç kalmamıştı.Bu düşüncelerle birkaç hafta geçirdi.Temel gereksinimlerini yerine getiriyor, içindeazıcık yaşama sevincinin kırıntısından bulursababasından kalan piyanosunu çalıyor, bolcadüşünüyor ve yazıyordu bu zamanlarda. Ancakinsanlara olan ihtiyacını görmezden gelemezdi.Bu yalnızlığın ve mutsuzluğun içindençıkmasa da yaşamaya devam edebilmek içinbir şey yapmak zorundaydı. Geçen birkaçhaftanın sonunda aklına yeni çıkan teknolojikbir alet geldi. Dijital bir gözlük. Göğsünebatan bu hayatından çıkıp başka bir hayatıdeneyimleyebilmesini sağlayan bir gözlük.Taktığınızda istediğiniz yere gidip gezebildiğinizrobot insanların; kasiyer, trafik polisi,eczacı vs. olduğu bir dünyaydı bu. Adını dakonfor dünyası koymuşlar. Bunu denemek istediğinifark etti ve evden hemen dışarı fırladı.Günler sonra karşılaştığı güneş ışığı gözleriniyakmıştı. Karşı apartmanda bir tanıdığı oturuyordu.Kaçıncı kat olduğunu anımsadı ve hemençıkıp kapısını çaldı. Hâl hatır sorduktansonra bilgisayarda beş dakika işi olduğunu27
Page 2 and 3: Fotoğraf: Gültekin Kayalar
Page 4 and 5: 07 14 22Gönül Tezgahı - Tuğba D
Page 6 and 7: GÖNÜL TEZGAHITuğba Dinç Günay
Page 8 and 9: CUMHURİYETÖNCESİKİMLİKLİ BİR
Page 10 and 11: Havariyum Kilisesi tepeler üzerler
Page 12 and 13: Sokakların genişliğiyle orantıl
Page 14 and 15: KAFAMDA CEHENNEM 1Sırf birilerinin
Page 16 and 17: asıl patron beyin midir, insanın
Page 18 and 19: Bireyin yaratılış gereği diğer
Page 20 and 21: bulmayı amaçlar, çıkarım yapma
Page 22 and 23: Yakup Ömerlioğlu ileTürk Dünyas
Page 24 and 25: Şehriyar, Bahtiyar Vahapzade, Uygu
Page 28 and 29: kullanmasında bir mahsur olup olma
Page 30 and 31: FEMİNİZM VE EĞİTİMİNELEŞTİR
Page 32 and 33: kiye’nin Batı’dan daha farklı
Page 34 and 35: 34Murat Pehlivanoğlu
Page 36 and 37: zümreyi dürtmek kaygısından bes
Page 38 and 39: “…Yıkılıpdur bu cihan, sanma
Page 40 and 41: görünen cemiyetin aksine görünm
Page 42 and 43: TARTIŞMALARIN ODAĞINDAKİ SÖZLE
Page 44 and 45: da, kadının toplumsal olarak daha
Page 46 and 47: TÜRKİYE’NİN ENERJİGÜVENLİĞ
Page 48 and 49: linde yayılmış, birbirleriyle il
Page 50 and 51: 10-15 trilyon metreküp doğal gaz
Page 52 and 53: Uyguladığı politikalar sonucunda
Page 54 and 55: Sultan Kılıç54Yemyeşil Sincap o
Page 56 and 57: KIRKTUĞ OKUMALARIAyşe GöksuElimi
Page 58 and 59: KAÇKARLARFoto ÖyküFeyza Nur Erdo
Page 60 and 61: Ambar Gölü 2721m60
Page 62 and 63: 62
Page 64 and 65: Dadala Pansiyon64
Page 66 and 67: 66
Page 68: 2 0 1 7 - 2 0 1 8B i z - Y e v g e

Kırktuğ Dergisi 11. Sayısı

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?