plik pdf 11.50MB - Polska Izba Inżynierów Budownictwa

listy moim do zdaniem redakcji
ustannie pompuje się pieniądze. Budynek może i powinien być raczej
źródłem dochodu. Wszystko zależy od tego, jak jest zarządzany.
A o tym, jak jest zarządzany, decyduje właściciel. Idąc ulicami
miast, łatwo odróżnić budynki komercyjne od komunalnych i prywatnych.
W komercyjnych każdy metr kwadratowy powierzchni
jest wykorzystany. Biurowiec raczej nie ma pustego lokalu, jego
elewacje pełne są płatnych reklam. W obiektach handlowych nawet
dziuple pod schodami gnieżdżą minisklepik czy „dorabiacza”
kluczy. Obiekty chronione są przez firmy ochroniarskie. Ich stan
techniczny nie zawsze jest idealny, czasem z powodu chciwości
właściciela. Dokładnie odwrotnie jest z budynkami gminnymi, np.
szkoła zwykle ma salę gimnastyczną, ma zaplecze kuchennomagazynowe,
w którym kiedyś gotowano obiady dla dzieci,
ma boiska szkolne i place, ma w końcu dziesiątki sal
dydaktycznych. Zatrudnia sprzątaczki i konserwatora.
Posiada instalację alarmową. Zimą jest ogrzewana
całą dobę. Taki obiekt niewątpliwie wytwarza
spore koszty na samo tylko utrzymanie go
w bezpiecznym stanie technicznym. I co?
Bywa, że podczas wakacji stoi pusty.
Popołudniami, po zajęciach też jest
pusty! Kuchnia i piwnice są niewykorzystane.
Sala
gimnastyczna rzadko
jest wynajmowana
od- płatnie. Sale
dydaktyczne
po lekcjach
są puste.
Dlaczego?
Bo nie każdy
dyrektor
może lub
potrafi
ogarnąć wszystko, co szkolne, i jeszcze być sprawnym zarządcą,
chociaż znam takich, których szkoła jest w ciągłym ruchu do
późnych godzin nocnych, w klasach odbywają się zajęcia różnych
szkoleń i kursów, wolne pomieszczenia wynajęte są na biura, sala
gimnastyczna wynajmowana jest na godziny, a na placu manewrowym
za szkołą ćwiczą kursanci na prawo jazdy. Ale po co szkoła
ma zarabiać pieniądze, skoro nie może ich przeznaczyć na własne
cele, lecz musi oddać! Przedsiębiorczy(a) dyrektor(ka) nadal musi
się prosić o każdy grosz na remonty i konserwacje, nie mówiąc
o inwestowaniu. A dlaczego? Bo dyrektor nie jest zarządcą budynku,
lecz najwyżej administratorem! O wszystkim i tak decyduje
urzędnik gminny, a czasem urzędnik kierujący się dwoma zasadami:
„Po co ma być lepiej, jak nie musi” i „Jeżeli może być gorzej
– to niech jest!”. Sądzę, że dotyczy to w większym lub mniejszym
stopniu wszystkich nieruchomości należących do zasobów,
o których mówi art. 20 ustawy o gospodarce nieruchomościami:
Tworzy się: 1) zasób nieruchomości Skarbu Państwa; 2) gminne
zasoby nieruchomości; 3) powiatowe zasoby nieruchomości;
4) wojewódzkie zasoby nieruchomości. Gospodarują tymi zasobami
starostowie, prezydenci, burmistrzowie, wójtowie. Artykuł 189
ustawy stanowi, że zarządzanie nieruchomościami należącymi
do zasobów może być powierzone podmiotom tworzonym
w tym celu, jeżeli zarządzanie będzie wykonywane
przez zarządców nieruchomości. Gospodarujący swoimi zasobami
wybierają albo zmuszani są do wybrania innych rozwiązań:
oddają zasoby w użyczenie albo w trwały zarząd. Pozwala im na
to art.190 ustawy stanowiący, że: przepisów niniejszego rozdziału
(o zarządzaniu nieruchomościami) nie stosuje się do gospodarowania
nieruchomościami bezpośrednio przez właściwe organy
(...), a także przez jednostki organizacyjne w stosunku do nieruchomości
oddanych tym jednostkom w trwały zarząd. Dla właściciela
nieruchomości, którym jest jednostka samorządu terytorialnego,
a konkretnie dla starosty, prezydenta, burmistrza czy wójta,
najbezpieczniej politycznie jest oddać zasób w trwały zarząd.
Trwały zarząd jest formą prawną władania nieruchomością za
opłatą przez jednostkę organizacyjną, która otrzymuje prawo do
korzystania z nieruchomości w celu prowadzenia działalności należącej
do zakresu jej działania, do zabudowy, odbudowy, rozbudowy,
przebudowy lub remontu nieruchomości, do oddania nieruchomości
lub jej części w najem, dzierżawę albo użyczenie. W trwały zarząd
może być oddana cała nieruchomość albo udział we współwłasności
lub użytkowaniu wieczystym. Nieruchomość może być oddana
w trwały zarząd jednej lub kilku jednostkom organizacyjnym. Do
trwałego zarządu oprócz ustawy stosuje się odpowiednio przepisy
kodeksu cywilnego o użytkowaniu, które zobowiązują użytkownika
do wykonywania swojego prawa zgodnie z wymaganiami prawidłowej
gospodarki, do ponoszenia ciężarów, które powinny być
pokrywane z pożytków rzeczy, do dokonywania napraw i innych
nakładów związanych ze zwykłym korzystaniem z rzeczy.
Fot. K. Wiśniewska