Czerwiec 2007 - Polska Izba Inżynierów Budownictwa
Czerwiec 2007 - Polska Izba Inżynierów Budownictwa
Czerwiec 2007 - Polska Izba Inżynierów Budownictwa
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
TECHNOLOGIE<br />
Fot. Rząd otworów przygotowanych do iniekcji<br />
Wszystkie trzy wymienione metody<br />
posiadają wspólną wadę, jest<br />
nią konieczność głębokiej ingerencji<br />
w mur. W przypadku pierwszych<br />
dwóch dodatkowymi problemami są:<br />
pracochłonność wykonania i osiadanie<br />
murów nad wykonaną izolacją.<br />
Niewielkie przemieszczenia wprawdzie<br />
nie wpływają na statykę obiektu,<br />
ale prowadzić mogą do zarysowywań<br />
w miejscu łączenia odcinków, którymi<br />
wykonywano prace. W drugiej i trzeciej<br />
metodzie istniej konieczność szerokiego<br />
podejścia do muru, co bywa problemem<br />
w pracach na dużej głębokości lub<br />
w zwartej zabudowie.<br />
CZERWIEC <strong>2007</strong><br />
INŻYNIER BUDOWNICTWA<br />
Metody chemiczne<br />
Drugą grupę metod stanowią iniekcje,<br />
czyli metody polegające na wytworzeniu<br />
przepony blokującej kapilarne<br />
podciąganie wody. Przepona powstaje<br />
dzięki wprowadzeniu do muru preparatu,<br />
którego zadaniem jest zhydrofobizowanie<br />
ścianek porów i kapilar<br />
lub ich uszczelnienie. Hydrofobizacja<br />
polega na zmianie kapilarnego kąta<br />
zwilżania kanalików, którymi transportowana<br />
jest woda, dzięki czemu<br />
jej podciąganie ustaje. Z kolej uszczelnianie<br />
polega na zmniejszaniu średnic<br />
kapilar i porów, co również ogranicza<br />
kapilarny transport wody.<br />
Preparat odpowiedzialny za stworzenie<br />
przepony wprowadzany jest do<br />
muru rzędami otworów, nawiercanych<br />
co kilkanaście centymetrów. Średnice,<br />
głębokości, kąt nachylenia i rozstaw<br />
nawiercanych otworów zależą od rodzaju<br />
ściany i stosowanej metody. Aby<br />
uzyskać skutecznie blokującą wodę<br />
przeponę, trzeba dobrać odpowiednio<br />
właściwości środka iniekcyjnego, dostosowując<br />
go do rodzaj muru, stanu<br />
technicznego, porowatości, stopnia<br />
zawilgocenia etc. Metody to mogą być<br />
stosowane zarówno w murach mokrych,<br />
jak i częściowo osuszonych.<br />
Nazewnictwo metod w większości<br />
przypadków pochodzi od nazw firm,<br />
które produkują środki do hydrofobizacji<br />
i uszczelniania. Do najbardziej<br />
rozpowszechnionych należą materiały<br />
i technologie firm: Schomburg,<br />
Remmers, MC-Bauchemie, Izomur,<br />
Deiterman, Sto, Ceresit, Webac, Isolit.<br />
Oprócz wyżej wymienionych<br />
stosowane są również: Metoda Politechniki<br />
Krakowskiej, Termoiniekcji,<br />
Termoiniekcji Mikrofalowej, Krystaliczna.<br />
Niezwykle istotnym parametrem<br />
jest ciśnienie robocze wykonywania<br />
iniekcji. W dużej mierze odpowiada<br />
ono za efekt wypełniania porów i<br />
kapilar w murze. Ze względu na jego<br />
wartość wyróżnia się trzy rodzaje iniekcji:<br />
grawitacyjną, niskociśnieniową,<br />
wysokociśnieniową.<br />
Metody iniekcji grawitacyjnej<br />
(bezciśnieniowej) polegają na wlewaniu<br />
w otwory preparatu bez zastosowania<br />
wspomagających pomp.<br />
Preparat stopniowo przenika w mur<br />
wokół otworów. Proces ten trwa do<br />
momentu, w którym mur przestaje<br />
chłonąć środek iniekcyjny. Jednym ze<br />
stosowanych rozwiązań jest wprowadzanie<br />
preparatów przez perforowane<br />
końcówki węży gumowych osadzonych<br />
i uszczelnionych w murze. Węże<br />
są zakończone lejkiem lub też naczyniem,<br />
do którego wlewa się roztwory.<br />
Ciśnienie wywierane przez otwór,<br />
zależne od wysokości usytuowania<br />
lejka, praktycznie jest niewielkie.<br />
Fot. Iniektory przygotowane do wprowadzenia preparatu<br />
w przegrodę<br />
Doświadczenie praktyczne wskazują<br />
na możliwość wypełnienia tym<br />
sposobem makrokapilar o średnicy<br />
większej od 0,1 mm, a więc jedynie<br />
części porów transportujących kapilarnie<br />
wilgoć. Z tego też powodu metoda<br />
rozpowszechniona w latach 70. XX<br />
wieku obecnie jest stosowana rzadziej.<br />
W odróżnieniu do poprzednich<br />
przy iniekcjach ciśnieniowych wykorzystywane<br />
są pompy, którymi preparaty<br />
wtłaczane są w materiał. Przy<br />
wykonywaniu iniekcji metodą niskociśnieniową<br />
wykorzystuje się ciśnienie<br />
o wartości od 0,2 do 1,5 MPa. Wielkość<br />
ciśnienia stosowanego przy iniekcji zależy<br />
przede wszystkim od materiału<br />
muru oraz jego stanu technicznego<br />
i wpływa na dobór sprzętu oraz określa<br />
takie parametry jak: wielkość przepływu,<br />
średnica otworów, czas iniekcji.<br />
W większości metod najbardziej optymalna<br />
jest wartość 1 MPa. Trudno jest<br />
przy takim ciśnieniu liczyć na znaczne<br />
wypełnienie mikrokapilar o średnicy<br />
0,01–0,1 mm. Mimo to stosowanie<br />
iniekcji niskociśnieniowej pozwala na<br />
uzyskanie znacznie lepszych efektów<br />
niż przy grawitacyjnej.<br />
Alternatywą dla iniekcji niskociśnieniowej<br />
jest stosowanie znacznie<br />
wyższego ciśnienia. W przypadku iniekcji<br />
wysokociśnieniowej może ono<br />
dochodzić nawet do 10 MPa. Przy ciśnieniu<br />
przekraczającym 10 MPa sposób<br />
ten może być skuteczny nawet przy<br />
wypełnianiu mikrokapilar o średnicy<br />
mniejszej niż 0,01 mm. Przeważnie stosuje<br />
się jednak ciśnienie 2–3 MPa. Metoda<br />
wysokociśnieniowa, mimo swojej<br />
skuteczności, stosowana jest przy<br />
wykonywaniu izolacji wtórnych dość<br />
rzadko. Sposób ten dotyczy tylko mu-<br />
75
Change language