Wybrane dokumenty represji i życia codziennego - Fundacja Polsko ...

wypłacanego w takiej sytuacji Niemcowi. Wdowa po Polaku, który stracił życie podczas pracy,otrzymywała także tylko 50% zasiłku wdowy Niemki i to pod warunkiem, że była całkowicieniezdolna do podjęcia pracy i miała na utrzymaniu co najmniej czwórkę dzieci. Ze względu nawyczerpującą i nadmierną pracę, wstrzymywanie urlopów wypoczynkowych, niedożywienie,strach, represje, kierowanie do prac niezgodnych z posiadanymi kwalifikacjami, wiekiem (pracadzieci 12-letnich i młodszych) lub kondycją fizyczną, robotnicy przymusowi bardzo częstoulegali wypadkom. W przypadku deportowanych do Niemiec zapewniana w ramach opłacanegoubezpieczenia opieka lekarska miała charakter najbardziej podstawowy. Do szpitala przyjmowanoich tylko w wypadkach zagrożenia życia. Leczenie komplikowały przepisy o segregacjirasowej, zabraniające przebywać Polakom i Niemcom pod jednym dachem. W konsekwencjiwielu chorych nie poddawano dłuższej hospitalizacji, a odsyłano do domu.Quittungskarte – „kartakwitowa” obowiązkowegoubezpieczenia wypadkowego,Braunschweig32Lohnsteuerkarte – „karta podatku od wynagrodzeń”. Zasadniczą cechą wynagradzaniapolskich robotników przymusowych był skonstruowanie systemu płacowego w taki sposób, iżich płace kształtowały się średnio na poziomie ok. 70-80% pracy Niemców (w rolnictwie nawet60-65%) w ramach wykonywania tego samego rodzaju pracy. Początek tej polityki finansoweji społecznej stanowiło rozporządzenie ministra finansów Rzeszy z 10 lutego 1940, które nakładałona pracodawców obowiązek naliczania Polakom podatków od wynagrodzeń wg dwóchnajwyższych grup w tabeli taryfikacyjnej – dla osób samotnych i dla małżeństw nie posiadającychdzieci. Dodatkowo wynagrodzenia polskich robotników pozbawiane były wszelkiego rodzajudodatków socjalnych i rodzinnych. 5 sierpnia 1940 wprowadzono dla Polaków na ziemiach