coffee-shops-and-compromise-pl-20140713

miejskie mogły same decydować o tym, czy pozwalać na istnienie coffee shopów na swoimterenie, czy nie. Około 69 procent okręgów miejskich i gmin prowadzi tak zwaną „zerowąpolitykę” (nie zezwala na działanie coffee shopów), a około jedna czwarta pozwala na ichistnienie (Bieleman i Nijkamp 2010). Ponad połowa (53 procent) wszystkich coffee shopówjest zlokalizowana w pięciu największych miastach (powyżej 200 tys. mieszkańców). Mimoże tylko 5 procent populacji Holandii mieszka w Amsterdamie, znajduje się tam jedna trzeciawszystkich coffee shopów (Bieleman i Nijkamp 2010).Choć po 1995 roku Holandia zaostrzyła politykę wobec rekreacyjnego używaniakonopi, to kraj ten jako pierwszy, w 2000 roku, zalegalizował używanie konopi w celachmedycznych (Hazekamp 2006, Holland 2010). Od 2003 roku medyczne konopie są sprzedawanew aptekach na receptę jako lek na wiele dolegliwości. Przepisywane konopie są produkowanew Holandii pod nadzorem Biura ds. Medycznych Konopi.5.4 Tworzenie polityki narkotykowej w praktyce:konkurujące interesy i polityczny kompromisPolitykę narkotykową w latach 70. i 80. zdominowały kwestie dotyczące zdrowia publicznego,takie jak iniekcyjne przyjmowanie heroiny i HIV. Ale to tylko częściowo wyjaśnia, dlaczegokolejne kroki w celu regulacji coffee shopów nie zostały poczynione. Ministerstwo Sprawiedliwościtradycyjnie nie interesowało się tematem, ponieważ koordynacja, włącznie z przewodzeniemMiędzyresortowej Grupie Kierującej ds. Narkotyków, należała do kompetencjii obowiązków Ministerstwa Zdrowia. Ale gdy zaczęto radzić sobie ze związanymi z narkotykamiproblemami zdrowotnymi, inne kwestie, takie jak zakłócenia porządku i przestępczość,zaczęły przykuwać polityczną uwagę. Dodatkowo, holenderskie organy ścigania miały corazwiększą styczność z podejściem „zero tolerancji” dominującym w innych krajach europejskicho bardziej punitywnym nastawieniu do używania narkotyków.W latach 90. holenderską politykę narkotykową w coraz większym stopniu cechowałkompromis – tak w stosunkach międzynarodowych, jak i w rządzących koalicjach, zwłaszczaza rządów „fioletowych gabinetów” (1994–2002). Legalizacja konopi czy też inne próbyregulacji znalazły się nisko na liście politycznych priorytetów. Ponadto, polityka narkotykowakoncentrowała się na heroinie.„Jeśli chodzi o zdrowie publiczne i redukcję szkód, zajmowałam się głównie heroiną.To i tak wymagało niełatwych politycznych targów ponieważ VVD (partia liberalna)sprzeciwiała się terapii wspomaganej heroiną. Dopiero gdy odeszłam, heroina znalazła34 LATA 90.