coffee-shops-and-compromise-pl-20140713

Wet Bevordering Integriteitsbeoordelingen door het Openbaar Bestuur (Ustawa o ocenieuczciwości w podejmowaniu decyzji przez administrację publiczną) lub BIBOB miałazapobiec wydawaniu pozwoleń na otwieranie coffee shopów osobom związanym z organizacjamiprzestępczymi. Nie jest zaskakujące, że z powodu paradoksu „tylnych drzwi” wielecoffee shopów miało kontakty z przedsiębiorczymi przestępcami. Prawnicy reprezentującywłaścicieli coffee shopów zarzucali tym instrumentom brak przejrzystości, ponieważ działaniamogły zostać podjęte bez udziału sądu (Beckers, wywiad).W 2008 roku policja twierdziła, że 80 procent marihuany uprawianej w Holandii,szacowanej na 500 ton, trafia na eksport. Przewodniczący Zespołu Przeciwko ZorganizowanejHodowli Marihuany (Aanpak Georganiseerde Hennepteelt) stwierdził w krajowej telewizji, żecałkowita hodowla wewnętrzna konopi w Holandii pokryłaby powierzchnię całej prowincjiUtrecht, gdyby przeniesiono ją pod gołe niebo. Te stwierdzenia, rzekomo oparte na tajnym„badaniu” holenderskiej policji krajowej z 2006 roku, były od tamtego czasu wielokrotniepowtarzane w mediach, w parlamencie i w rządzie. Liczby te szybko uzyskały status obiegowejmądrości – niesprawdzone, lecz powszechnie uznawane za prawdziwe przekonanie,wykorzystywane przez opinię publiczną i medialnych „ekspertów” do utrzymania status quo(Galbraith, 1958). Dopiero w 2012 roku telewizyjni dziennikarze śledczy (Reporter, 2 marca2012, Althusius i Driessen 2012) zdobyli kopię dokumentu, z którego wynikało, że nie manajmniejszych dowodów potwierdzających wcześniej przywoływane liczby i że nawet KrajowyKorpus Policji (Korps landelijke politiediensten – KLPD) wątpił, by holenderskie konopiezalewały Europę (Buruma 2008, Reporter 2012, Althusius i Driessen 2012).Niezależnie od rzeczywistych rozmiarów hodowli i eksportu, koncentrowanie wysiłkówna wykrywaniu domowych hodowców oznaczało, że w całym łańcuchu produkcji i rozprowadzanianarkotyków wychwytywane były te mniej znaczące ogniwa (Boekhout van Solinge 2010,Bos, wywiad). Zachęciło to organizacje przestępcze mające więcej możliwości i dysponującewiększą ilością pieniędzy, by uprzedzać działania organów ścigania, i dało im więcej swobody.Według kilku z naszych respondentów była to samospełniająca się przepowiednia: rząd umacniałproblem, który starał się zwalczać, czyli przestępczość zorganizowaną związaną z narkotykami.6.4 Ewaluacje i komitety doradczeRok 2009 był znaczący dla holenderskiej polityki narkotykowej, ponieważ opublikowanowyniki trzech ewaluacji. Ministerstwa: Zdrowia, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznychwspólnie opublikowały „Nie drzwi, ale czyny” (Geen dueren maar daden), raport KomisjiDoradczej ds. Polityki Narkotykowej (Komisja van de Donka). Narodowy Instytut ZdrowiaPublicznego i Środowiska (RIVM) przygotował „Ranking narkotyków” (Een ranking40 ZMIANA NURTU – HOLENDERSKA POLITYKA NARKOTYKOWA W XXI WIEKU