coffee-shops-and-compromise-pl-20140713

2007) i po tym jak jego żądania zostały zignorowane, zorganizowało „partyzancki” programmetadonowy, który utrzymał się przez niemal rok (Blok 2011). Był to punkt zwrotny w dyskusjio terapii narkotykowej i szybko poszerzono zakres programów metadonowych. W latach80. leczenie podtrzymujące metadonem stało się w Holandii podstawową formą leczeniauzależnienia od heroiny (Van de Wijngaart i Verbraeck 1991).Bardzo wcześnie, bo już w 1974 roku, dostępne były w Amsterdamie pokoje iniekcyjne,na które policja przymykała oko (Blok 2008, Archiwum Miejskie Amsterdamu, ND). WładzeAmsterdamu próbowały zająć się problemem scen ulicznych, tworząc dzienne świetlice (takzwane drop-in centers), pokoje do konsumpcji narkotyków, a w odleglejszych rejonach – noclegownie.Jednak po tym jak dwa spośród tych ośrodków spłonęły, miasto zaczęło na szerokąskalę wprowadzać niskoprogowe programy metadonowe (Blok 2008, 2011).Na początku pokoje iniekcyjne w Amsterdamie udostępniały swoim klientom takżesterylny sprzęt do zastrzyków (Blok 2011). W reakcji na lokalną epidemię WZW typu B, StowarzyszenieUżytkowników z Rotterdamu zaczęło w 1981 roku rozdawać strzykawki na ulicach.Jeszcze kilka lat później, nawet po opublikowaniu w USA pierwszych badań dotyczącychHIV wśród osób iniekcyjnie używających narkotyków, tradycyjni terapeuci uzależnień odsubstancji psychoaktywnych wciąż byli niechętni wprowadzaniu wymiany igieł. W 1985 rokuaktywiści i ochotnicy z Rotterdamu stworzyli skromny program wymiany igieł. Do końca lat80., mimo odmiennego podejścia różnych organizacji do problemu, programy wymiany strzykawekbyły dostępne w większości holenderskich miast. W 2010 roku w Rotterdamie rozdanookoło 107 tysięcy strzykawek, w Amsterdamie –153,6 tysięca. Był to niemały spadek w stosunkudo miliona strzykawek rozdanych w stolicy Holandii w latach 1990-1993 (EMCDDA2012), co odzwierciedlało spadającą liczbę osób stosujących narkotyki iniekcyjnie.7.1 Epidemia HIVW 1984 roku odnotowano pierwszy przypadek HIV związany z dożylnym używaniem substancjipsychoaktywnych. W ciągu dwóch lat częstość występowania HIV wśród osób wstrzykującychnarkotyki szybko wzrosła do poziomu 30 procent, a następnie w drugiej połowielat 90. spadła do 26 procent. W 1986 roku w Rotterdamie u 12 procent osób używającychnarkotyków dożylnie rozpoznano zakażenie HIV, a odsetek ten nigdy nie wzrósł (Beuker etal. 1999). Do tego czasu większość osób używających twardych narkotyków w Amsterdamiei Rotterdamie zaprzestała wstrzykiwania heroiny i kokainy, a w niedługim czasie użytkownicyw innych częściach Holandii poszli w ich ślady. W rezultacie w Holandii HIV nigdy niedotknęło użytkowników substancji psychoaktywnych w taki sposób, jak w pozostałej częściEuropy. W 2008 roku w Holandii jedynie 4 procent wszystkich zakażeń HIV związanych46 ROLA TERAPII, OPIEKI SPOŁECZNEJ I PROGRAMÓW REDUKCJI SZKÓD