POLSKIE RASY ZACHOWAWCZE - KSOW

mniej więcej do 1780 roku, kiedy toostatecznie je odłowiono i przekazanodo zwierzyńca hrabiów Zamojskichw miejscowości Zwierzynieck. Biłgoraja. Około 1806 roku wyłapanoje również ze zwierzyńca irozdano okolicznym chłopom. Tymsamym można przyjąć, że w tensposób dokonał się ostatni akt udomowieniadzikich koni na tereniePolski.Pierwsze badania przeprowadzone100 lat później (w 1914roku) przez Jana Grabowskiegoi Stanisława Schucha dowiodły, żew okolicach Biłgoraja przetrwałyprymitywne koniki przypominającew dużym stopniu dawne dzikie tarpany.Były to nieduże konie, o wzrościeokoło 110-130 cm, najczęściejmaści myszatej, z charakterystycznąciemną pręgą wzdłuż grzbietu i niekiedypręgowaniem na kończynach.Końmi tymi, w drugiej połowie latdwudziestych, zainteresował się TadeuszVetulani, późniejszy profesorUniwersytetu Poznańskiego. Jemuto głównie zawdzięczamy wprowadzeniena trwałe nazwy „konik polski”do literatury hipologicznej.Nieliczny materiał hodowlany,jaki ocalał po II wojnie światowej,posłużył do odbudowy populacji konikówpolskich. Zgodnie z aktualnieobowiązującym Regulaminem prowadzeniaksiąg koni zarodowych,księgi stadne koników polskich, jaki koni huculskich, od 1984 roku sąksięgami zamkniętymi, co oznacza,że ich hodowla prowadzona jestw czystości rasy i jakikolwiek dolewkrwi obcej rasy jest niemożliwy.Koniki polskie – tabun w lesie, Popielno (fot. I. Tomczyk-Wrona)54